‘Ik kreeg een burn-out door het moederschap’
Ze wilde een derde, kreeg een tweeling en toen vond Judith (39) het moederschap ineens heel zwaar. Zo zwaar dat ze zelfs een burn-out kreeg.
Lees ook: Sally (33), moeder van drie, staat op het punt van een burn-out
“Ik weet nog precies het moment dat het licht uitging. Het was helemaal geen groot moment, maar een doodgewone dinsdagmiddag waarop ik alleen thuis was met de kinderen, zoals elke dinsdag. Zoals elke dag, eigenlijk, want ik was gestopt met werken toen de tweeling werd geboren. De kinderopvang was nagenoeg onbetaalbaar, in elk geval meer geld dan ik verdiende met mijn baan. De tweeling was zeven maanden, mijn andere zoontjes vijf en drie.
Overal was geluid, die dinsdag. Dat was niet nieuw, maar ineens kon ik er niet meer tegen. Ik had die nacht heel slecht geslapen, elk uur was er wel een kind wakker. Die middag waren mijn oudste twee continu aan het ruziën, gillen, mama roepen, van alles. De tweeling had een collectieve huilmiddag. Ik voelde me een kutmoeder, zoals ik me zo vaak een kutmoeder voelde omdat ik voor alle kinderen tekortschoot. Ik had een derde kindje gewild, om alles nog één keer mee te maken. Nog één keer te genieten van al die fases. In plaats daarvan huilde ik elke dag omdat ik mijn hele leven niet meer in de hand had en viel er helemaal niets te genieten.
Toen het licht uitging, huilde ik niet meer. Ik zat alleen maar op de bank voor me uit te staren. De tweeling gilde maar, ze hadden een fles nodig. Mijn oudste jongens gingen van boos naar ruzie naar zeuren naar bang, omdat ik niet reageerde. Ik kan dit niet, dacht ik alleen maar. Ik wil niet meer. Ik had visioenen van mezelf terwijl ik de voordeur achter me dicht trok en gewoon wegliep van mijn gezin en dat leek me opeens zo heerlijk. Vrijheid, alleen zijn, niemand die iets van me moest, niemand voor wie ik nu weer tekortschoot.
Ik belde mijn man, hij belde mijn moeder. Mijn moeder was er al eerste en maakte die flessen, kalmeerde mijn oudste jongens. Mijn man begreep eerst niet wat er aan de hand was, hij had niet doorgehad dat het al een tijd niet goed met me ging. Dat ik alleen maar kon stressen, en huilen, zelden nog lachte. Mijn moeder zei: ‘Volgens mij kun je beter naar de huisarts gaan.’ Daar zaten we nog dezelfde middag, de volgende dag had ik al een afspraak bij een psycholoog. Een burn-out oordeelde die, ik wist niet wat ik hoorde. ‘Maar ik werk helemaal niet’, zei ik. Haar antwoord: ‘Lieverd, je hebt thuis vier fulltimebanen zitten.’
Dat was zo fijn, dit was de erkenning die ik nodig had. De erkenning dat ik het ook echt druk had, dat mijn gevoel er mocht zijn. ‘Wat jij nodig hebt, is tijd voor jezelf’, zei ze verder. In de weken daarna leerde ik beter omgaan met de drukte en hoe ik ervoor kon zorgen dat ik mezelf niet verloor. Samen met mijn man besloot ik dat ik toch weer zou gaan werken, dan kostte het maar geld. Gelukkig steunde hij me, waar hij er eerder juist groot voorstander van was geweest dat ik zou stoppen.
Inmiddels zijn we een halfjaar verder, werk ik drie dagen in de week als secretaresse en ben ik een veel leukere moeder op de dagen dat ik thuis ben. Ik heb geleerd los te laten en mezelf toestemming te geven dat het allemaal niet perfect hoeft. Hoewel ik het echt zwaar heb gehad en me een slechte moeder heb gevoeld – iets wat me veel schuldgevoel heeft opgeleverd – ben ik blij dat dit me overkomen is. Ik had een wake up call nodig, en die heb ik gehad.”
Lees ook: Gerjanne heeft spijt van haar keus: “Ik vind thuisblijfmoeder zijn maar niets”
