Moeders, wees geen martelaren!
Vanaf de dag dat je je eerste kind baart, kom je zelf op de tweede plaats. Dat is althans het idee dat onder moeders leeft. Wat jij wilt, doet er niet meer toe zodra die navelstreng is doorgeknipt. In dienst ben je voortaan. Van je kind en van het moederschap. Maar, is dat eigenlijk wel gezond?
Moederschap en opoffering lijken hand in hand te gaan. Want de meeste vrouwen zetten zichzelf volledig opzij zodra ze eenmaal moeder zijn. Natuurlijk, dat je die glamoursafari in Zuid-Afrika met vriendinnen even on hold zet als je een newborn hebt, is logisch. En dat je je eigen nachtrust aan de wilgen hangt omdat je baby vier keer per nacht aan de tiet wil, dat hoort gewoon bij de deal. Maar dat je na een tijdje niet eens meer weet wie je ook alweer was, behalve Mama, dat is misschien toch ook niet de bedoeling.
Niet de bedoeling, maar wel de realiteit, want we hebben hier te maken met een hardnekkig cultureel bepaald icoon: Mama de Martelaar. Zelf heb ik me ook gewillig in dat keurslijf laten drukken. Omdat ik dacht dat het zo hoorde. Krijg je kinderen, dan schreeuwt je lijf, je geest, erom te zorgen. Je kinderen te beschermen tot ze het nest verlaten. En liefst daarna ook nog gewoon. Eenmaal mama, dan is dat wat je doet. Je laat er alles voor uit je handen vallen. Het kind wil iets? U vraagt, wij draaien. Mama wil iets? Laat maar, kan wel wachten. De eerstvolgende 18 jaar van je leven schuif je jezelf opzij ten behoeve van je kind. Of je daar gelukkig van wordt, dat is nog maar de vraag, maar die vraag behoeft geen antwoord. Toch?
LEES OOK: Dit zeggen moeders tijdens een vriendinnenavondje
Ik vind eigenlijk van wel. Want echt, ik werd er dus niet gelukkig van, van mezelf negeren. Van voorbij gaan aan wat ik wilde, wat ik voelde. En waar ik ook niet gelukkig van werd, was er steeds maar over klagen. Want daar hebben wij als moeders ook een handje van. Onszelf opzij zetten, maar er dan wel lekker zuur van worden. Omdat wij ook weleens wat willen. En we dat gewoon niet krijgen. Wat anders dan billen afvegen en Nijntje cupcakes bakken. Maar dat stemmetje in ons hoofd zegt dat we Mama zijn en we dus eigenlijk helemaal niks anders mogen. En god, wat vinden we onszelf dan zielig. Want hallo, wanneer is het eens een keer tijd voor ons? Terwijl er niemand is die ons die dwangbuis oplegt. Want dat doen we echt gewoon helemaal zelf.
We willen de perfecte moeder zijn, maar wat is er perfect aan het slechte voorbeeld geven? Het slechte voorbeeld ja, want wat leren we onze kinderen door ze te laten zien dat je niet op jezelf hoeft te passen? Dat je geen rekening hoeft te houden met je eigen behoeften, met datgene waar je zelf naar verlangt? Wij, als moeders, jarenlang waarschijnlijk het lichtend voorbeeld voor onze kinderen, zouden onze kroost moeten leren volledige, gelukkige personen te zijn. En hoe lukt dat anders dan het voor te leven? Want, goed voorbeeld doet goed volgen en kinderen die een blije en tevreden mama hebben, die af en toe ook neemt wat zij zelf nodig heeft en daardoor van haarzelf een veelzijdig wezen maakt, leren te luisteren naar wat er in hun eigen hoofd en hart zit en zullen daardoor sterker in het leven staan. Het lijkt zo onbaatzuchtig, complete zelfopoffering, maar eigenlijk doe je niemand er een plezier mee. Jezelf niet en zeker ook je kinderen niet, dus wat heeft het dan voor zin?
Is het slecht als kinderen af en toe leren wachten? Als ze zien dat ze niet altijd aan de beurt zijn? Is het een zonde als, met de placenta niet ook je eigenwaarde in de prullenbak verdwijnt en je naast het flesjes warmen, billen poetsen en Duplo bouwen, als moeder ook af en toe voor jezelf kiest? Ik denk het eigenlijk niet. We kunnen ons wel lijdzaam schikken in het lot dat moederschap heet en ons erdoor laten overnemen, erover zeuren en zaniken, zorgen tot we erbij neervallen en er tegelijkertijd constant over klagen omdat we ons benadeeld voelen, maar eigenlijk is dat best een beetje zielig. Want je lot, dat creëer je voor een groot deel zelf. Dat maak je zelf, dat ben je zelf. Het moederschap vraagt offers ja, maar jezelf ritueel laten slachten, dat is nou ook weer overbodig.
LEES OOK: 7 dingen die je maar beter los kunt laten als je moeder wordt/bent
Meer van Vala vind je op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
