Moeders, stop met ongevraagd advies geven!
Niks zo irritant als een andere moeder die ongevraagd haar moederwijsheden met je deelt. Daarom een dringend advies: stop met jonge moeders ongevraagd advies geven.
“Ooooh, co-slaap jij niet met je baby?”, “Als ik jou was zou ik stoppen met de borstvoeding.”, “Je moet gewoon even doorzetten met de borstvoeding.” “Gewoon laten huilen, dat deed ik ook.” “Je moet wat relaxter worden, dan krijg je vanzelf een ontspannen baby.” Advies krijgen van moeders die al meer ervaring hebben dan jij is fijn, maar als je er niet om hebt gevraagd kan het ronduit irritant zijn. Soms wil je gewoon liever even zelf het wiel uitvinden, soms krijg je adviezen die totaal niet op jou van toepassing zijn. Vaak goedbedoeld, maar word je er als jonge moeder blij van? Meestal niet. Je wordt er eerder onzeker van, omdat het jou het gevoel geeft dat je het niet goed doet en dat andere moeders blijkbaar wél weten hoe het moet. Of je voelt je onbegrepen omdat die andere moeders uitgaan van hun eigen situatie, zonder zich in die van jou te verdiepen.
LEES OOK: Dingen die je niet moet zeggen tegen een vrouw die aan het bevallen is.
Zelf vond ik het tweelingmoederschap de eerste maanden loeizwaar. Soms wilde ik daar iets over kwijt, maar dat werd niet door iedereen gewaardeerd. In plaats van het luisterend oor waar ik op hoopte, werd ik dan afgescheept met ongevraagd advies. Meestal ook nog eens adviezen waar ik niks aan had, want de moeders die het gaven hadden zelf geen tweeling en stelden geen vragen voor ze met hun tips op de proppen kwamen. Allemaal met de beste bedoelingen natuurlijk, want ze zagen ook wel dat de wallen op mijn knieën hingen, maar wat moest ik ermee? Ik wilde geen tips, ik wilde begrip. Een arm om me heen misschien. Of wat ook best had gemogen: een paar hulptroepen voor mijn deur. Want als iedereen blijkbaar zo goed wist hoe je twee huilende baby’s stil krijgt in je eentje, dan had ik best een demonstratie gewild. Maar dat is dan weer te veel gevraagd in deze individualistische maatschappij. Het is ieder voor zich, maar intussen weten we het wel allemaal beter.
Soms verlangde ik naar dat gevoel van gemeenschapszin toen ik net moeder was geworden. Misschien niet realistisch, maar wat leek het me mooi als er, als je bevallen was, een kring van wijze, ervaren moeders om je bed zou staan die je een deel van de zorg uit handen namen en hun ervaring op je overdroegen. Niet vanuit betweterigheid, en van een veilige afstand, maar gewoon, daar ter plekke, vanuit verbondenheid met jou en je kind. In Ethiopië, zegt Aukje van Ginneken in De melkfabriek, helpen vrouwen elkaar tijdens zwangerschap en bevalling. “Als een vrouw gaat bevallen, is ze met de vrouwen samen in een hutje. ‘Wij weten wat je doormaakt,’ stralen die ervaren moeders uit.” Uit onderzoek blijkt dat bevallen veel makkelijker gaat als je door andere vrouwen wordt gesteund. In plaats daarvan zitten wij nu in een cultuur waarin moeders tegen elkaar opboksen, zegt Aukje. ‘Slaapt de jouwe al door? Mijne al vanaf dag één.’ Afschuwelijk, vindt Aukje dat veroordelen, en ik sluit me daarbij aan. Waarom toch dat continue vergelijken, terwijl we elkaar ook écht zouden kunnen steunen als moeders? Stop met ongevraagd advies geven, zou ik zeggen, maar vraag in plaats daarvan wat een jonge moeder nodig heeft en of je daarin iets kunt betekenen. Of laat haar gewoon haar verhaal doen, zonder je mening te spuien.
Laatst had ik het hierover met een moeder van vier kinderen. Zij had tegen een andere moeder gezegd dat ze zo druk was dat ze soms niet eens toekwam aan douchen. Die andere moeder – zelf kersverse mama van haar eerste baby – had daarop gezegd: “O joh, echt niet? Ik leg mijn kind gewoon altijd even op de badmat als ik sta te douchen. Dat kun jij toch ook doen?” Wederom: vast een heel goedbedoeld advies, maar had de moeder van vier kinderen er iets aan? Nee. Het lastige van elkaar advies geven is: we hebben vaak géén idee. Omdat we er niet bij zijn, niet echt betrokken zijn in het leven van die ander. Daarom kunnen we, als je het mij vraagt, beter op onze tong bijten – tenzij we in staat zijn de ander écht concrete hulp aan te bieden. Advies geven als je betrokken bent, is echt een heel ander verhaal.
Zelf ben ik in het echte leven opgehouden met het geven van ongevraagd advies. Hoewel ik inmiddels enige ervaring heb als moeder, weet ik ook dat elk moederschap en elke baby anders is en dat wat voor jou werkte niet per se voor een andere moeder werkt. Als ik wél advies geef, zeg ik er altijd met klem bij: dit werkte bij mij, maar dat wil niet zeggen dat het bij jou ook werkt. Dus toen ik laatst een vriendin ging helpen en zij haar pasgeboren baby in mijn handen drukte omdat ze een kruimel van de grond wilde oprapen, slikte ik mijn commentaar in. Ook al dacht ik toen: wacht maar tot je een peuter hebt en je vloer eruitziet alsof er zojuist een kudde wilde zwijnen doorheen is getrokken. Pas toen ze me laatst een paniekerig appje stuurde dat ze helemaal niet toekwam aan werken en hoe ik dat in vredesnaam had gedaan, appte ik terug: ik laat altijd gewoon de boel de boel. Ik werk te midden van de kruimels, de bergen was, de puzzelstukken en de melkbekers – pas ’s avonds ga ik opruimen. Een paar weken later zei mijn vriendin dat het nu veel beter ging, omdat ze voortaan ook de boel de boel liet. Zo zie je maar: een goed getimed advies, als de ander daarom vraagt, daar is niks mis mee. Het is het advies dat we ongevráágd bij de ander door de strot duwen, waar we voorzichtig mee moeten zijn. Het is maar een advies.
LEES OOK: Waarom je 1 jaar nodig hebt om aan het moederschap te wennen.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
