Voor alle moeders die hun kinderen deze zomer moeten missen
De Facebook-pagina van Renée staat er vol mee. Verdrietige moeders, die hun kids deze zomer moeten missen omdat die op vakantie zijn met papa. Renée voelt met ze mee.
Het langste dat ik ooit zonder mijn kind ben geweest is één nacht. Met de oudste dan, he? Die sliep toen bij oma, terwijl mijn man en ik een hotelkamer in de Erasmustoren onveilig maakten. Mijn baby van vier maanden heb ik nooit langer dan drie uur niet bij me gehad. Lang leve de borstvoeding. Soms verzucht ik: een weekendje zonder ze zou hemels zijn. Lekker relaxed door de stad fietsen, uitgebreid grote mensen eten koken (dat zij toch niet lusten) of weer eens een serietje bingewatchen, zoals ik voor het laatste deed toen Netflix net was opgericht. Maar ik weet ook dat ik ze stiekem vreselijk zou missen. Zeker als dat vrolijke-alleen-gedoe langer dan een weekend zou duren.
LEES OOK: Waarom het soms NODIG is om zonder kinderen op vakantie te gaan
Nu ken ik moeders die deze zomer TWEE WEKEN zonder hun kids moeten. Omdat die met papa (en zijn nieuwe vriendin, in sommige gevallen) mee gaan glampen in Zuid-Frankrijk. En dan is het opeens wel heel lang heel stil in huis. Wat doe je dan met je vrije tijd? Ik zie dat er muren geschilderd worden, keukenkasten uitgeruimd. Het ene na het andere overbodige item verschijnt op de lokale weggeefhoek, want er is opeens tijd om achter de schotten op te ruimen. Ja, dat is wat moeders doen wanneer ze geen kinderen hebben die al hun aandacht en tijd opslorpen. Vaders? Die zouden voor de tv hangen, barbecueën en vooral niet stofzuigen. Maar wij vrouwen, die ruimen op. Damn, wat is dat ongeëmancipeerd, maar het is gewoon waar. Dat ruimen helpt misschien ook wel tegen de tranen. Want zo lang zonder je kinderen? Tijdens het dagdromen ziet het er een stuk leuker uit dan het waarschijnlijk in werkelijkheid is.
Niet het geluid van blote voetjes op de trap. Niemand om een boterham voor te smeren, die per se in pizzastukjes gesneden moet worden (of wil alleen die van mij dat?), niemand die ’s avonds met een speen of duim in zijn of haar mond tegen je aan kruipt. Natuurlijk is het goed dat de kinderen met hun vader meegaan. En super ook dat die papa’s dat doen. Er even van uitgaande dat de onderlinge verhoudingen oké zijn. (Dit ligt in sommige gevallen gevoelig, dat snap ik.) Maar ik zou de ogen uit mijn kop janken van gemis. Dus nu, op deze plek, even een spreekwoordelijk hart onder de riem voor alle moeders in deze situatie. Ze komen terug. Ze zullen bij terugkomst meer van je houden dan ooit tevoren. Want ja, ze missen jou natuurlijk ook. Tot die tijd: neem het ervan. Doe alles wat lastig is met twee kids thuis. ‘s Middags een bioscoopje pakken op zaterdag, zonder dat het een Pixar of Disney-film hoeft te zijn. Lekker tijdschriften lezen op de bank. Of gewoon even helemaal niets doen. Want voor je het weet zijn ze terug en word je weer net zo krankjorum van dat eeuwige “mama, mama, mama” als je werd voor je ze aan hun vader meegaf.
LEES OOK: Vreedzaam scheiden, gelukkige kinderen? Of juist niet?
