Mirjam is er klaar mee: ze stopt met roken!

Voor haar gevoel was ze één der laatste Mohikanen met die peuk en ze wist het dan ook lang uit te stellen. Toch kan ze het niet langer verkopen aan zichzelf en haar kinderen dus stopt ze.. met roken.

Ik heb zojuist mijn laatste sigaret uitgemaakt. Ik probeerde er van te genieten, maar eerlijk gezegd lukt dat al heel lang niet meer, behalve als ik te diep in het glaasje had gekeken en mijn bewustzijn daarmee ook enigszins was verdoofd. En deden niet al mijn moeder vriendinnen hetzelfde? Roken bij de borrel? Oké ik moet toegeven dat het er wel steeds minder werden, maar sommigen gingen heus nog wel eens overstag met een slokje op.

Lees ook: Waarom roken als je zwanger bent écht erger is dan de stress van stoppen

Overdag roken is echter alle lange tijd not done en hoewel ik niet veel meer rookte, rookte ik toch iedere dag nog een paar sigaretten. Als mijn zoon op school zat en de baby naar bed. Stiekem uit het raam, als niemand het zag. Om me vervolgens te schamen voor mezelf, snel mijn tanden te poetsen en een wierookje te branden want ik wilde niet dat een onverwachte bezoeker het op zou merken en commentaar ging leveren.

Want ja, ik weet natuurlijk ook hoe ontzettend slecht het is. Maar het gekke met verslavingen is dat je die gedachte ook heel makkelijk opzij kunt schuiven en continu denkt: maandag stop ik, één januari stop ik, na die deadline stop ik, als de tropenjaren voorbij zijn stop ik. Maar ondertussen rook ik al vijf en twintig jaar – ik vind het heftig dit op te tikken- en dat is veel en veel te lang en mag ik hopen dat het daarbinnen allemaal nog een beetje in orde is ook.

Waarom nu dan wel? Omdat ik het gewoon niet langer kan verkopen aan mezelf. Ik iedere nacht voor het slapen gaan enorme angstgedachtes heb over enge ziektes en doodgaan, mijn kinderen die misschien zonder moeder achter moeten blijven en omdat ik bemerk dat mijn conditie die niet meer op pijl is, ik bij ieder pijntje denk; ‘dit was het, we zijn er geweest’, mijn huid langzaam een rokershuidje begint te worden en ik mezelf gewoon buitengewoon onaantrekkelijk vind met die sigaret. Daarbij kost het handenvol geld en voelt het te idioot voor woorden om je centen uit te geven aan een pakje met een foto waar een vrouw op staat die bloed op hoest.

Na een bepaalde leeftijd is het ook gewoon wel klaar. Daarvoor kwam ik er nog wel mee weg of zo, maar sinds ik veertig ben geworden lijkt het alsof mijn lijf zegt: van Biemen het is wel mooi geweest, ik trek het niet langer wat je me iedere dag aandoet. Het wordt tijd dat ik hier maar eens naar ga luisteren geloof ik. En dat is dan ook het verschil; waren eerdere pogingen altijd ingegeven door mijn omgeving , nu wil ik zelf echt niet meer.

En het wordt vast niet makkelijk, gevoelig als ik ben voor stress. Zo ligt er nog een verhuizing in het verschiet, allerlei deadlines in de komende weken en is het hebben van een kleine baby niet bepaald relaxed met doorwaakte nachten, tanden die doorkomen en …ach ik hoef het jullie niet uit te leggen ook. Dat is gewoon het leven inderdaad. Vele niet rokende lezers zullen nu denken, dat heb ik ook allemaal en mij lukt het toch ook zonder sigaret? Inderdaad. Hoe doen jullie dat toch? Slaan jullie iedere dag een fles wijn achterover dan? Werken jullie bakken chocola weg soms? Of moet De Man het ontgelden? Niets van dat alles? Ik ben stikkerdestik jaloers. Wil ik ook. Daarom is het nu ook klaar.

Het zal wel even spannend worden. Want wie ben ik zonder die peuk? Als je al zo lang rookt, ben je zo vergroeid met dat ding dat het wel even gek zal worden het zonder hem te doen. Maar ik ben wel met meer dingen gestopt van de één op de andere dag. Suiker in mijn koffie bijvoorbeeld. Geen centje pijn. Een maandje of wat geen alcohol? Prima te doen. En toen ik zwanger was kon ik het roken ook makkelijk laten, dus I’ve been there. Mensen zeiden nog; niet weer beginnen hè Mirjam en dan knikte ik vol goede moed van ja, maar uiteindelijk ben ik toch weer voor de bijl gegaan. Een vriendin van me zei; je krijgt er vanzelf weer genoeg van en dat moment is rapapa….nu gekomen.

Hopelijk is het niet te laat en ik moet het mezelf maar vergeven dat ik zo lang heb gerookt. Als kind van rokende, verslavingsgevoelige ouders weet je immers niet beter, maar sinds mijn zoontje begint te vragen wat er in dat griezelige pakje zit lijkt het me een uitgelezen moment om het eens anders te gaan doen dan mijn ouders het deden en dat is dus breken met deze vreemde gewoonte. Wish me luck.

Lees ook: Waarom ik me schuldig voel dat ik een rokende moeder ben