Ellen (salesdirecteur): “Ik wil helemaal niet minder werken nu ik kinderen heb”
Ellen (37) heeft twee kinderen van vier en twee en een meer dan fulltime baan. Zij vindt dat prima, maar ze merkt dat haar omgeving er vaak moeite mee heeft.
Lees ook: Maartje: “Alleenstaand en fulltime werken, dan heb je een goed vangnet nodig”
“Ik had mijn eerste zwangerschap – nu vijf jaar geleden – amper aangekondigd of de eerste stelde de vraag al: dan ga je zeker wel minder werken? Aangezien ik al sinds mijn 23e meer dan fulltime werkte en inmiddels was opgeklommen tot salesdirecteur, zag ik deze vraag wel aankomen. Want dat wordt van je verwacht als je moeder wordt: maximaal drie dagen werken, vier als je heel ambitieus bent. Maar mijn antwoord luidde duidelijk en weldoordacht: nee. Ook niet toen onze zoon twee jaar later een zusje kreeg.
Ik merk dat veel mensen hun wenkbrauwen optrekken als ze horen dat onze kinderen vier dagen per week naar de opvang gaan. De vijfde dag passen de ene week mijn ouders en de andere week mijn schoonouders op. Een prima regeling en de kinderen zijn niet anders gewend. De buitenwereld heeft er echter een mening over, dat merk ik heel duidelijk. Ik krijg vaak opmerkingen met een dubbele betekenis. “Ik zou het niet kunnen.” “Het is maar wat je belangrijk vindt.” “Ze zijn maar zo kort klein.” Allemaal waar, maar ik maak mijn eigen keuze. Ik merk ook dat veel mensen er niets mee kunnen dat ik me niet verdedig voor mijn keuzes. Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt en voor mij is dat vijftig uur per week werken. Als je dat zelf niet wilt doen, prima toch? Maar toch merk ik dat veel mensen mij willen ‘ompraten’. Geen idee waarom, al hoor ik vaak dat ik ‘later spijt zal krijgen’. En het aantal keer dat me recht op de man af is gevraagd of ik niet eens wat minder tijd aan mijn werk moet besteden en of ik mijn prioriteiten wel op orde heb, kan ik niet meer tellen.
Lees ook: Fulltime werken en een gezin. Hoe dan? Nou, zo dus!
Zo raar: aan mijn man vragen ze dat nou nooit. Die werkt ook fulltime en dat vindt niemand vreemd, laat staan dat er van hem wordt verwacht dat hij een stapje terugdoet. Sterker nog, de vaders in onze omgeving die minder dan vier dagen werken, worden veelal gezien als ambitieloos. Moeders die juist méér dan drie dagen werken, verwaarlozen hun kinderen, is zo’n beetje de geldende mening. Zo krom.
Maar gelukkig heb ik me nooit veel aangetrokken van wat mensen van me vinden. Onze kinderen hebben het prima op de opvang. Ik vind het goed dat onze kinderen zien dat zowel mannen als vrouwen hard kunnen werken en een succesvolle carrière kunnen hebben, en dat dat toch niet ten koste hoeft te gaan van je gezinsleven. Ze komen niets tekort. Niet in materialistisch opzicht, maar ook zeker niet in aandacht. Het weekend is voor hen en ik leg ze doordeweeks minimaal drie avonden zelf in bed. Als mijn man en ik er niet zijn buiten de tijden van de opvang, hebben we een aantal lieve oppasmeisjes op wie we kunnen rekenen. Of onze ouders springen bij.
Als ik met mijn kinderen ben, ben ik er ook helemaal voor ze. Dan geen schuin oog op mijn telefoon of opengeklapte laptop. Dat zie ik vaak anders bij ouders, en dat zijn dan mensen die veel minder werken en in theorie veel meer tijd voor hun kinderen hebben. Dan vraag ik me af waar het echt om draait: fysieke aanwezigheid of echte aandacht? Ik denk dat ik het antwoord wel weet.”
Lees ook: Waarom het niet zielig is om je kind vijf dagen per week naar de opvang te brengen.
