Mijn zesjarige is jaloers op mijn telefoon dus ik denk dat ik een probleem heb

Kim (36) is moeder van Ava (6) en Mark (2). Als haar zesjarige aangeeft dat ze jaloers is op de telefoon van haar moeder, beseft ze zich dat ze een probleem heeft.

“Ava en ik zaten samen aan de ontbijttafel en zoals heel vaak, was ik nog even bezig met het beantwoorden van werkmails. Als ik vrij ben kan ik mijn werk niet helemaal loslaten. Ik was op zoek naar een oude e-mail voor een collega en dat duurde nogal lang. Bij elke scroll die mijn vinger op mijn telefoon maakte, hoorde ik Ava zuchten. Een paar keer riep ze mijn naam en probeerde ik met wat ‘shhh’ en ‘ik kom zo bij je’ haar geduld wat te rekken. Tot ze ineens zuchtte en zei: “Mam, soms ben ik jaloers op je telefoon.”

Pardon? Met die woorden brak ze mijn hart een beetje. Omdat ik wist dat ze gelijk had. Het was geen dramatische overdreven reactie van een zesjarige. Maar een eerlijke, logische verklaring van haar waarheid. Meerdere keren per dag zoekt ze mijn aandacht en wimpel ik haar af omdat ik bezig ben met appjes, e-mails en social media. Natuurlijk is ze jaloers op mijn verslavende en aandachtzuigende apparaat. Ik heb al jaren een vreemde relatie met mijn telefoon en nu voel ik mij pas schuldig. Schamen doe ik me zeker. Een volwassen vrouw die er door haar kind op gewezen moet worden dat ze een probleem heeft.

Nu voel ik wel de behoefte om wat context toe te voegen. Jarenlang zat ik in de luiers en werkte ik niet. De dagen met een baby voelden vaak lang aan en vond ik ook gewoon heel vermoeiend. Als ik me dan verveelde en de baby ook niets terug zei, pakte ik mijn telefoon. Zo verdwaalde ik dagelijks in de krochten van social media, terwijl ik mijn dochter in slaap wiegde op de schommelstoel. Je wereld als thuisblijfmoeder kan heel klein aanvoelen, en die telefoon opent toch een deurtje naar buiten. Maar inmiddels is het niet alleen een ontsnapping – het gaat op de automatische piloot en is onderdeel van mijn dag. Dat ik nu weer werk heeft het alleen maar erger gemaakt.

LEES OOK: Hoe Danielle op de peuterspeelzaal ruzie kreeg met een klein, brutaal wicht

De momenten worden ook steeds langer: één e-mail verandert in een snelle check op social media en binnen enkele seconden zit ik in een konijnenhol en kijk ik naar video’s over verschillende magnetronbestendige mugcake-recepten, in plaats van aandacht te schenken aan wat er in het echte leven toe doet: mijn kinderen.

Er zijn natuurlijk ergere dingen die je een kind aan kunt doen, maar ik wil dit moment gebruiken om mezelf een spiegel voor te houden. En plein public. Ik moet mijn gewoontes doorbreken, daar hebben vooral Ava en Mark baat bij. Want het cliché is zo waar: ik leef maar een keer met deze kleine mensen in huis en ik wil ze wel laten voelen dat ik meer waarde hecht aan tijd met hen, dan aan mijn schermtijd.

Ik stel mezelf nu grenzen alsof ik een peuter ben. Dat is wat ik ken. Apps verwijderen, mijn telefoon op de hoogste plank en mezelf op vaste tijden belonen met wat schermtijd. Of een glas wijn… maar laten we niet aan een nieuwe verslaving beginnen.”

Namen in dit artikel zijn gefingeerd.