Mijn kind noemde de oppas ‘mama’
Ik had het altijd gedacht: Mijn kind weet echt wel wie mama is. Maar toen het moment daar was, toen ik mijn peuter vrolijk ‘mama!’ hoorde roepen naar de oppas, voelde ik een steek in mijn hart.
Het moment waarop ik bevroor
Ik kwam net thuis van werk. Ik hoorde mijn zoon lachen in de woonkamer en mijn oppas – een lieve, zorgzame vrouw – zat op de grond met hem te spelen. Alles was goed. Totdat hij haar aankeek, zijn armpjes naar haar uitstak en riep: “Mama!”
Ik voelde mijn maag samenknijpen. Wat? Nee! Ik ben mama!
De oppas lachte het ongemakkelijk weg en zei: “Nee joh, ik ben [naam oppas], mama is daar!” Ze wees naar mij. Mijn zoon keek me even aan, lachte, en kwam toen vrolijk naar me toe. Alsof er niets was gebeurd. Maar voor mij voelde het als… alles.
Ben ik niet genoeg?
Mijn hoofd draaide overuren. Was ik te veel weg? Was hij meer gehecht aan haar dan aan mij? Ik dacht aan de ochtenden waarop ik hem huilend bij haar achterliet, de keren dat ik laat thuis was en hij al sliep. Was ik een ‘parttime moeder’ geworden?
De realiteit: hij weet echt wel wie mama is
Na een glas wijn en een goed gesprek met mijn partner (die vond dat ik overdreef, maar dat terzijde), besefte ik iets belangrijks: mijn kind weet echt wel wie zijn moeder is. Kinderen van deze leeftijd zeggen soms ‘mama’ tegen verzorgende figuren, puur omdat dat een veilige en vertrouwde naam is. Niet omdat ik inwisselbaar ben.
Hoe ik ermee omging (en hoe jij dat ook kunt)
- Even diep ademhalen – Eén woord verandert niets aan de band die je hebt met je kind.
- Bedenken waarom dit gebeurt – Je kind voelt zich veilig bij de oppas. Dat is eigenlijk een goed teken!
- Geen jaloezie toelaten – Mijn oppas is geen bedreiging, maar een aanvulling. Ze zorgt goed voor mijn kind als ik er niet ben.
- Meer qualitytime pakken – Niet als straf voor mezelf, maar omdat ik het wilde. Extra knuffels, boekjes lezen, samen spelen. Gewoon, omdat het kan.
Conclusie: ik ben en blijf mama
De dag erna riep hij weer ‘mama!’, maar deze keer naar een voorbijlopende kat. Toen wist ik het zeker: dit kind gebruikt het gewoon als universeel woord voor alles wat lief en fijn is.
En dat is eigenlijk best een mooi compliment.
