‘Met elk jaar wat verstrijkt wordt ons meisje meer en meer geschiedenis’

Drie jaar geleden kwam de dochter van Patty Zoet stil ter wereld na een zwangerschap van twintig weken en vijf dagen. Nu de feestdagen er weer aankomen, is dat gemis extra zwaar.

‘Je hebt een afspraak voor eind januari in mijn agenda gezet. Dat gaat niet lukken want ik ben dan een week vrij’.

‘Oh, stom, niet gezien. Doen we het die week daarop. Heerlijk even vrij, blijf je thuis of ga je wat leuks doen?’

Tja, wat moet ik hier nu op zeggen? ‘Maandag 27 januari aanstaande is het drie jaar geleden dat Jolijn stil geboren. Die dag is een apotheose, een knallende afsluiting, een hoogtepunt. Een laatste shot voordat de aftiteling komt. Daarna volgt er rust, stilte, een moment van reflectie, waarna het normale leven weer aanvangt’. Dat wil ik haar zeggen maar iets in mij zegt dat mijn collega op deze donderdagochtend niet op dit soort proza zit te wachten.

Ik kan het haar niet uitleggen. Vanaf november steken de gevoelens van rouw, gemis en verdriet weer de kop op. De pijn steekt harder dan de rest van het jaar en begint in de Sinterklaastijd. In huis liggen cadeaus, we maken surprises, we kijken zelfs het Sinterklaasjournaal, maar het is het allemaal nét niet. We blijven toch twee volwassenen die een kinderfeest proberen te vieren.

Daarna volgt Kerst. Iedereen die iemand mist weet hoe zwaar dit zijn stempel op de feestvreugde drukt. Die ene stoel aan tafel blijft leeg.

Daarna krijgen we Oud & Nieuw. Als de klok twaalf uur aanwijst slaat er een weemoedig gevoel toe. We zijn weer een jaar verder. Met elk jaar wat verstrijkt wordt onze kleine meid meer en meer geschiedenis.

Na alle nieuwjaarsborrels pakt iedereen het normale leven weer op. Wij ook. Maar na een week of wat komt bij ons de vraag: Wat doen we met Jolijn’s geboortedag? Dagen van wikken en wegen volgen waarbij we afwegen of we familie willen zien, liever met zijn tweetjes thuisblijven, wel of geen cadeau kopen voor Jolijn. Uiteindelijk komen we altijd uit op iets moois maar het kost wel energie. Net zoals een verjaardagsfeest voor een ‘gewoon’ kind ook energie vreet. Je bent achteraf altijd blij als het voorbij is toch? En dan heb ik het nog niet eens over alle pijnlijke herinneringen die opdoemen.

Ik ga de komende weken een marathon lopen. Een marathon van verdriet. De werkdagen tussen de feestdagen zijn de waterposten waarbij we even op adem kunnen komen. Daarna ‘moeten’ we weer. We finishen op 28 januari. Ik weet wat er daarna komt. Dan ben ik moe. Dan heb ik het gehad. Dan heb ik tijd voor mezelf nodig, wil ik leuke dingen doen. Ik vind dat ik een bezoek aan de kapper en de manicure wel verdiend heb. Ik wil veel te veel geld uitgeven aan nieuwe kleding. Ik wil een aantal mensen zien die ik te lang niet meer heb gesproken, ik ga naar een concert. Daarom neem ik die week vrij.

Dus om op je vraag terug te komen: ‘Ja, ik blijf thuis. ‘Ik heb wat tijd voor mezelf nodig’.

Patty Zoet, 36 jaar, is werkzaam in een opvang voor daklozen. Drie jaar geleden kwam haar dochter Jolijn stil ter wereld na een zwangerschap van twintig weken en vijf dagen. Haar rouwproces en dat van zeven andere ouders heeft ze opgetekend en gebundeld in het boek: ‘Overleven, kleine verhalen over groot verlies’. Te verkrijgen via www.jolijn.nu/boek

Alle opbrengsten van het boek komen ten goede aan Freya. De vereniging die zich inzet voor koppels die kampen met fertiliteitsproblematiek.