Meer dan twee wettelijke ouders voor een kind; goed plan, of niet?
Een kind heeft twee ouders: een mama en een papa. Althans, zo was het vroeger altijd. Maar tijden veranderen en er zijn steeds meer niet-traditionele gezinnen. Gescheiden ouders bijvoorbeeld, of gezinnen met twee mama’s en een papa. Zouden al die verschillende ouders dan niet ook dezelfde rechten moeten hebben?
De staatscommissie Herijking Ouderschap vindt van wel. In een advies aan minister Ard van der Steur van de VVD pleit de commissie voor meer wettelijke ouders (maximaal vier) voor een kind in gezinnen waarin dat relevant is. Want, vindt de commissie, in een maatschappij waarin er steeds meer alternatieve en samengestelde gezinnen ontstaan, is het niet meer dan logisch dat we alle betrokken ouders erkennen in hun ouderschap. Het is tenslotte niet leuk als jij een kind opvoedt, maar er eigenlijk niks over te zeggen hebt. Een kind mag nu namelijk nog maximaal twee wettelijk erkende ouders hebben. Een derde of vierde ouder staat niet op de geboorteakte en is dientengevolge niet beslissingsbevoegd als het kind bijvoorbeeld in het ziekenhuis komt te liggen. Ook is het erfrecht voor die ouder niet automatisch geregeld. En dat is niet alleen niet leuk voor de ‘extra’ ouders die het kind opvoeden, het is ook nog eens gewoon praktisch heel onhandig.
Het voorstel richt zich nu voornamelijk op homo-gezinnen (denk bijvoorbeeld aan een gezin met een lesbisch stel en een homostel, of een constructie waarbij twee homoseksuele mannen een kind krijgen met een heteroseksuele vrouw), maar je zou het ook kunnen doortrekken naar gescheiden ouders die allebei een nieuwe (permanente) partner hebben. Deze partners hebben vaak een groot aandeel in de opvoeding en verzorging van de kinderen en vervullen dus eigenlijk net zo goed een ouderrol als de biologische ouders. Waarom zouden ze dan niet dezelfde rechten mogen hebben? Tenslotte heeft ouderschap veel meer te maken met zorgen voor een kind dan met wiens genen het heeft. Toch?
Niet iedereen denkt er zo over. Zo vinden de ChristenUnie en de SGP het een ‘zorgelijke ontwikkeling’. In hun optiek gaat het voorstel namelijk tegen de wetten van de natuur in. “Ieder kind wordt geboren uit één vader en één moeder, dat was zo, dat is zo en dat blijft zo.” aldus Gert-Jan Segers van ChristenUnie. Tja, dat mag dan feitelijk gezien zo zijn, maar is nurture niet eigenlijk net zo belangrijk als nature? Ik vind persoonlijk van wel.
Kijk maar naar mijn gezin: ik ben gescheiden en mijn kinderen wonen de helft van de tijd bij mij en Mario. Wij zijn getrouwd en hebben samen nog een dochter gekregen. Maar Mario is net zoveel vader voor mijn twee oudsten als hij dat voor zijn eigen dochter is. Hij verzorgt ze, voed hen op en is betrokken bij alle facetten van hun leven. Alleen, op papier bestaat hij niet en mag hij niks. Wat niet alleen vaak lastig is, maar ook gewoon best wel raar voelt. De tijd van het traditionele gezin met papa, mama en twee bloedjes van kinderen in hun doorzonwoning is voorbij. Gezinnen zijn er tegenwoordig in alle soorten en maten. En trouwens, zeiden ze vroeger niet ook al: it takes a village to raise a child?
Lees ook: Als je kind wordt gegrepen door een alligator… Heb je dan niet goed opgelet?
(Bron: NRC)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
