Marije heeft een onhandelbare zoon: “Soms weet ik niet meer of ik wel van hem houd”
Marije (32) heeft een onhandelbare zoon, Robin (6), die geen officiële diagnose heeft. Het gezin lijdt hier hevig onder en soms wenst Marije daarom dat ze haar zoon nooit gekregen had.
“Robin was een makkelijke baby. Achteraf gezien misschien wel te makkelijk. Ik denk dat we eigenlijk al veel eerder hadden kunnen weten dat er wat mis met hem was. Kinderen van vriendinnen waren veel minder apathisch, veel minder vlak dan Robin. Hij maakte niet echt contact, was nooit echt aanhankelijk. Hij huilde eigenlijk nooit. Ik zocht er niks achter, dacht dat het gewoon een heel rustig kind was. Dat veranderde plotseling toen hij een peuter was. Opeens kreeg hij enorme driftbuien en werd hij agressief. Op de peuterspeelzaal viel hij de andere kindjes aan als ze niet deden wat hij wilde en later begon hij ook ons thuis te slaan en te schoppen. Zijn ontwikkeling begon steeds meer achter te lopen en uiteindelijk zijn we de medische molen met hem in gegaan. Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder en weten we nog steeds niet wat er met hem aan de hand is. Maar de situatie is bijna onhoudbaar geworden.
LEES OOK: Waarom ik soms bang ben dat het mijn schuld is dat mijn kind autisme heeft.
Ik word doodmoe van Robin. De hele dag ben ik alleen maar bezig met troubleshooten en de-escaleren. Om het minste of geringste ontploft hij en slaat hij alles in huis kort en klein, inclusief mij en mijn man. Hij zit inmiddels op een speciale school, maar ook daar gaat het slecht. De juffen kunnen hem nauwelijks aan en ik krijg zowat iedere dag negatieve feedback. We zitten in een psychiatrisch traject met hem, maar vooralsnog hebben we geen diagnose gekregen. Ja, er wordt dan geroepen dat hij hoogstwaarschijnlijk een vorm van autisme heeft, maar veel specifieker wordt het niet. Ik denk dat er veel meer aan de hand is, dat hij echt gek is ofzo. Soms, als ik in zijn ogen kijk, word ik gewoon bang van de agressie die ik zie. Ik kan totaal geen contact met hem maken, hij is op geen enkele manier te sturen. Het is slopend en ik ga eraan kapot. Mijn man sluit zich ervoor af, alsof hij niet wil weten dat ons kind een groot probleem heeft. Het enige dat hij roept is dat hij ‘gewoon maar eens normaal moet doen’. Ik heb daardoor vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta. Maar ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud.
Onhandelbare zoon
Als ik van tevoren had geweten dat het zo zou zijn, had ik nooit een kind gekregen. Ik vind het verschrikkelijk om te zeggen, maar steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik spijt heb van mijn kind. Er zijn eigenlijk geen momenten meer dat ik van hem geniet. Iedere dag zie ik weer enorm op tegen het moment dat hij uit school komt en de weekenden zijn een regelrechte hel. We praten wekelijks met een gezinscoach, maar het haalt voor mijn gevoel helemaal niks uit. Niemand lijkt ons echt te kunnen helpen, niks lijkt echt te werken. Ik ben enorm teleurgesteld in de hulpverlening en heb het gevoel dat we aan ons lot overgelaten worden. Als het zo doorgaat weet ik niet hoe lang we Robin nog zelf kunnen onderhouden. Hij is pas zes jaar, maar ik overweeg nu al om hem uit huis te laten plaatsen. Hij maakt ons mentaal helemaal kapot en het duurt niet lang meer voor hij ook fysiek de overhand krijgt. Ik zit nu soms al onder de blauwe plekken, omdat ik in gevecht moet met mijn eigen kind. Over een paar jaar kan ik hem niet meer aan, simpelweg omdat hij dan te sterk voor me is geworden. Hoe moet dat dan?
Verdriet en boosheid
Ja, Robin is mijn zoon, mijn kind. Maar ik weet de laatste tijd eigenlijk niet meer of ik nog wel van hem houd. Ik kan het niet meer voelen. Ik voel alleen nog maar afkeer, boosheid en verdriet als ik naar hem kijk. Het is mijn plicht als zijn moeder om voor hem te zorgen, maar soms wilde ik dat ik ‘s ochtends wakker werd en dat hij dan gewoon weg was. Dat alles ophield. Soms ga ik ‘s avonds naast zijn bed zitten als hij slaapt, om naar hem te kijken. Dan lijkt hij opeens zo vredig en lief. Dan wil ik hem in mijn armen nemen en knuffelen. Misschien betekent dat dat de liefde toch niet weg is. Misschien komt dat gevoel weer vaker als het beter gaat. Maar ik heb bijna geen vertrouwen meer dat het ooit beter zal gaan, want het wordt alleen maar slechter. Zo had ik me het moederschap niet voorgesteld. Ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was.”
LEES OOK: Waarom je de tropenjaren helemaal niet altijd ‘zo vergeten’ bent.
