Marianne heeft een hekel aan haar stiefkinderen: “Ik vermijd ze zoveel mogelijk”
Marianne (29) heeft een relatie met Steef (35), die twee kinderen (7 en 5) heeft uit een eerdere relatie. Marianne wil graag kinderen van zichzelf, maar met die van Steef heeft ze grote moeite.
“Steef ik zijn inmiddels twee jaar bij elkaar en ik ben ervan overtuigd dat hij degene is met wie ik mijn leven wil delen. We hebben het heerlijk samen en sinds kort ben ik dan ook bij hem ingetrokken. Ik geniet enorm van het samenwonen, het enige vervelende is dat zijn twee kinderen er om de week ook zijn. Hij heeft co-ouderschap met zijn ex-vrouw en hun twee dochtertjes zijn dus om de week bij papa. Ik vind het natuurlijk goed dat hij een betrokken vader is en ik zie hoe fijn hij het vindt om zijn dochters hier te hebben. Maar eerlijk gezegd vind ik het vreselijk. Ik erger me dood aan die twee meiden en vind het een inbreuk op ons leven samen. Zelf wil ik heel graag een kindje met Steef en ergens voelt het alsof zijn dochters mijn gedroomde gezin verpesten. Daarom vind ik het steeds vaker jammer dat Steef niet gewoon zo’n ‘weekendpapa’ is die z’n kinderen maar af en toe ziet.
Ik weet dat ik dit natuurlijk helemaal niet mag zeggen, maar ik kan er niks aan doen, ik voel het gewoon zo. Ik baal ervan dat ik mijn ware liefde heb gevonden, maar dat we geen schone lei hebben om mee te beginnen. Van tevoren waarschuwden mijn vriendinnen me al dat het niet makkelijk zou zijn, een relatie met iemand die al kinderen heeft, maar ik wilde het niet horen. Mijn gevoelens voor Steef waren te sterk. En in het begin ging het ook prima. We zagen elkaar altijd zonder zijn kinderen en later gingen we af en toe eens een middagje met z’n vieren iets doen. Precies goed, wat mij betreft. Maar nu maken zijn kinderen een groot deel van mijn leven uit. In de weken dat ze bij ons zijn draait het om hen. We hebben weinig tijd voor elkaar en zijn alleen maar bezig met de logistiek van het gezinsleven. Van een gezin dat niet van mij is, maar waar ik nu wel voor opdraai. En hoe kinderachtig dat misschien ook klinkt: dat vind ik gewoon oneerlijk.
Het is niet eens dat Steefs dochters heel vervelend zijn, maar ik houd gewoon niet van ze. Dat klinkt hard, maar het is nou eenmaal zo. Het zijn niet mijn kinderen, dus ik heb niet zoveel gevoelens voor ze. Als ze zich misdragen vind ik dat ontzettend irritant en kan ik die irritatie moeilijk loslaten. Bij je eigen kind is dat vast anders. Het liefst vermijd ik ze zoveel mogelijk in de weken dat ze bij ons zijn. Ik spreek na het werk met vriendinnen af, of ik ga sporten. Als ik dan thuis kom liggen ze meestal al in bed en heb ik geen last van ze. Voor de duidelijkheid: ik ben heus niet onaardig tegen ze en ik help ook gewoon mee in de verzorging als ik thuis ben en zij zijn er. Tegen Steef zeg ik niks over mijn gevoelens, want ik weet dat hij het vreselijk zou vinden als hij wist hoe ik erover denk. Soms vind hij het wel jammer dat ik zo vaak weg ben als de meisjes er zijn, hij wil juist graag een gezinnetje vormen met zijn vieren. Maar ik denk dat het op deze manier het beste is. Ik wil hem zijn tijd met zijn dochters niet ontnemen, maar ik wil ook niet dat mijn leven door die meiden bepaald wordt. Ik heb voor hem gekozen, maar niet per se voor zijn kinderen. Die heb ik er tegen wil en dank bij gekregen en ik zal ermee moeten leren. Maar dat doe ik dan op mijn manier.
We zijn aan het proberen om een kindje te krijgen en soms ben ik wel bang voor hoe het gaat zijn als het straks zover is. Dan ben ik natuurlijk veel meer aan huis gekluisterd en kan ik dus nog moeilijker om Steefs dochters heen. Ook ben ik bang dat mijn gevoelens jegens de meisjes alleen maar erger worden, omdat het contrast met mijn eigen kind dan waarschijnlijk heel groot is. Maar misschien gebeurt juist het omgekeerde. Misschien zorgt het moederschap er juist voor dat ik wel om zijn dochters ga geven. Omdat mijn kind mij dan met hen verbindt. Ik hoop dat dat het geval is. Want natuurlijk wil ik het liever ook niet zo. Natuurlijk ben ik bang dat de meisjes door hebben hoe ik over ze denk. Dat gun ik ze niet, want het zijn heus lieve kinderen. En het is al erg genoeg voor ze dat hun vader en moeder niet meer bij elkaar zijn.”
De namen in dit interview zijn om privacyredenen gefingeerd.
LEES OOK: Waarom ik steeds banger word dat mijn kinderen iets overkomt.
