Papa fris en fruitig en mama een zombie – als hij er nooit uit gaat ’s nachts

Ken je dat, dat jij nacht aan nacht met een huilende baby rondloopt, terwijl je man prinsheerlijk op één oor ligt?  En dan loopt-ie ’s ochtends nog te klagen dat híj moe is. Menig moeder vreet zich iedere nacht weer op over deze ongelijke taakverdeling. En dat kan funest zijn voor je relatie.

Dat baby’s ’s nachts gevoed moeten worden, dat wist ik heus wel. In de babybijbels die ik gelezen had stond tenslotte overal dat nachtvoedingen erbij hoorden. Dat vooruitzicht vond mijn man al niet heel fijn, maar volgens de boekjes zou het drie maanden duren en dan zou de baby doorslapen. Nou vooruit, dat zou-ie nog wel redden. En we zouden het samen doen. Ik een keer de borst geven en dan hij de volgende voeding een afgekolfd flesje. Eerlijk zullen we alles delen tenslotte, dus ook de gebroken nachten. In theorie. In de praktijk pakte het een beetje anders uit. Niet alleen sliep onze zoon na drie maanden helemaal niet door, ik was ook degene die er elke nacht, voor alle voedingen uit ging. Hij werd nou eenmaal gewoon niet wakker. Althans, dat was zijn excuus. Hoe dat mogelijk was met een krijsende baby in een wiegje op drie meter afstand van zijn oor was mij een raadsel, maar daar had hij ook geen verklaring voor. Hij ‘hoorde het gewoon niet’. Dus daar was ik dan mooi klaar mee.

Polonaise door het ledikant

Zeker een jaar lang sleepte ik mezelf meerdere keren per nacht uit bed om te proberen mijn slaapweigerende zoon onder zeil te krijgen. Ook toen hij al lang geen voeding meer nodig had ’s nachts bleef hij op onmogelijke tijdstippen de polonaise in zijn ledikant inzetten, mij tot wanhoop drijvend. ’s Ochtends zat ik na weer een doorwaakte nacht huilend voor dag en dauw aan de keukentafel, met wallen tot op mijn knieën en een rietje in de koffiepot. En dan kwam mijn man eens uit bed gestiefeld, geeuwend en mopperend dat-ie toch wel slecht had geslapen die nacht. Ik kon hem wel vermoorden. Het was dat ik mijn ene voet niet meer voor mijn andere kon krijgen van vermoeidheid, maar anders had ik hem serieus wat aangedaan, denk ik. En ik ben niet de enige moeder die haar man ernstig naar het leven gaat staan na een periode van weinig slaap. Die papa’s hebben namelijk nogal eens de neiging om hun snor te drukken ’s nachts. Vrouwen gaan er drie tot zes keer zo vaak uit ’s nachts dan mannen en hoeveel je ook van je baby houdt, de lol is er nou eenmaal al snel af als je een delirium krijgt. Om over de lol in je relatie nog maar te zwijgen.

Beproefde martelmethode

Je ziet het van tevoren niet aankomen, want je weet nou eenmaal niet hoe slecht baby’s eigenlijk echt vaak slapen en bovendien gaan de meeste moeders er gewoon van uit dat je de nachtelijke lasten zult verdelen. Het feit dat dat vaak niet het geval is, valt dan rauw op je dak. En voor je het weet ben je zo moe en verbitterd dat je relatie eronder gaat lijden. Slaapgebrek tast je lichaam en je geest ontzettend aan, het is niet voor niets een beproefde martelmethode in oorlogssituaties. Je kunt er letterlijk gek van worden. Ik ben, inmiddels acht jaar en een scheiding verder, af en toe nog steeds kwaad om hoe mijn ex-man mij al die tijd voor al die nachten liet opdraaien. Ook al weet ik, achteraf gezien, dat hij dat echt niet deed om mij te pesten en dat het serieus waar is dat als je er gewoon vanuit gaat dat jij er niet uit hoeft, je door heel veel heen slaapt. Dus ook door het gehuil van je kind.

Harde afspraken

Dat weet ik nu, omdat ik in mijn tweede huwelijk een kind kreeg en harde afspraken maakte met mijn man: jij gaat er dan uit en ik dan. Omdat hij erop ingesteld was, werd hij wakker wanneer het zijn beurt was. En omdat we erover communiceerden, ipv ervan uit te gaan dat het wel duidelijk was wat we van elkaar en het ouderschap verwachten. Maar als je van pure uitputting van voren niet meer weet dat je van achteren leeft, dan is constructief communiceren op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Dan wil je alleen elkaars hersens nog maar in slaan met de koffiepot.

Het wiel uitvinden

Ik had gewild dat er destijds iemand was die ons had kunnen helpen. Die tussenbeide had kunnen komen en ons van een afstand had kunnen laten kijken naar de dynamiek die we met z’n tweeën (want laten we eerlijk zijn: ook ik had daar natuurlijk een aandeel in) hadden gecreëerd. Het ouderschap is een enorme omschakeling en op veel dingen ben je gewoon niet bedacht. Het is lastig om die het hoofd te bieden als je er al middenin zit en helemaal zelf het wiel moet uitvinden. Daarom heeft (relatie)therapeut Maarten van der Linde een online cursus voor jonge ouders ontwikkeld: Pink Cloud. Aan de hand van een aantal herkenbare thema’s waar de meeste ouders tegenaan lopen zijn een soort miniworkshops gemaakt die je samen, gewoon vanaf de bank, kunt volgen.

Handig om inzicht te krijgen in wat je zelf doet, wilt en wat je van de ander verlangt. En een manier om het gesprek met elkaar aan te gaan, je gevoelens en ervaringen te uiten. Relatietherapie light, als het ware. Zonder dat je daadwerkelijk de spreekkamer in hoeft. Ik denk dat dat mij heel wat slapeloze nachten had gescheeld. Al was het alleen maar omdat ik dan niet groen en geel van ergernis over mijn man wakker had gelegen. En, nou ja, ik vrees dat hij af en toe nog steeds gillend wakker wordt van het beeld van zijn hysterische ex-vrouw, die na een jaar nachtbraken schuimbekkend door het lint ging en hem letterlijk uit bed schopte, onderwijl krijsend: “EN NU KOM JE GODVERDOMME EENS EEN KEER JE BED UIT, ANDERS DOE IK JE WAT!!!” Dat beeld krijg je nooit meer van je netvlies, geloof me maar. It’s the stuff of nightmares…

Geïnteresseerd? Ga dan naar www.me-to-we.nl/artikel/cursus-ouderschap/.

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.