Waarom iedere moeder haar gezin af en toe in de steek moet laten
Ben jij de vakantie voor komende zomer al aan het plannen? Misschien moet je even wachten en het over een andere boeg gooien. Wat dacht je van volgende zomer niet met je gezin, maar met een vriendin op vakantie? Onderzoek wijst uit dat dat heel goed voor je is.
Iedere moeder droomt er weleens van: haar koffer pakken en zonder man en kinderen vertrekken naar een tropisch eiland voor een heerlijke vakantie. Meestal blijft het bij dromen, want de boel zomaar een paar dagen de boel laten kunnen we niet maken, vinden we. Goed nieuws: dat kunnen we wel! Sterker nog: het is juist aan te raden. Onderzoek wijst uit dat tijd doorbrengen met je vrienden ervoor zorgt dat je langer leeft. Gebrek aan sociaal contact heeft hetzelfde effect op je gezondheid als het roken van 15 sigaretten per dag. En laten we eerlijk zijn: hoeveel moeders worden zo opgeslokt door het gezinsleven dat ze hun vriendinnen nauwelijks nog zien of spreken? Heel veel. Maar de oplossing is simpel: moeders, pak je biezen. Niet een middagje, niet een avondje. Nee, gewoon een hele week. Minstens. En ga ver weg. Liefst ergens met tijdsverschil zodat je man en je kinderen je lastig kunnen bereiken. Ik spreek inmiddels uit ervaring en kan het iedere moeder aanraden.
LEES OOK: Hoe Vala een vakantie probeerde te boeken en in een depressie verzonk.
Moederziel alleen op vakantie
Na jaren van niet slapen, rellende peuters, kinderdagverblijfvirussen en ellenlange, grauwe Nederlandse winters waren een vriendin van mij en ik het zat. Na wederom een koud, grijs weekend met rellende, kotsende en projectielpoepende kinderen en irritante mannen boekten we in blinde moederwoede, schuimbekkend van pure wanhoop, samen twee vliegtickets naar Thailand en een adults only resort op een bounty-eiland. Op Schiphol keken we elkaar enigszins verbouwereerd aan: wat hadden we gedaan? Allebei waren we nog nooit zo lang bij onze kinderen vandaan geweest en al helemaal niet zo ver weg. Straks zaten we aan de andere kant van de wereld, terwijl onze arme kindertjes moederziel alleen, letterlijk dus, thuis waren. Ja, met hun vaders natuurlijk, dat wel, maar stiekem vroegen we ons toch af of dit eigenlijk geen kindermishandeling, of op z’n minst verwaarlozing was. Maar een blik op de wuivende palmen en het witte strand waar een speedbootje ons uren later afzette deed ons schuldgevoel als sneeuw voor de zon verdwijnen. We waren op vakantie in het paradijs. Het was er rustig. Het was er warm. Er was geen gehuil. Het rook er niet naar poep. En er waren margarita’s. Het was de moederhemel.
Voor het eerst sinds jaren las ik weer een boek
Voor het eerst sinds jaren hoefden we alleen maar in onze eigen behoeften te voorzien. Voor het eerst sinds jaren werd ik niet om 05.00 uur ‘s ochtends wakker. Voor het eerst sinds jaren las ik weer eens een heel boek en zat ik uren op een terras te praten over grote-mensen-dingen zonder dat er om de twee zinnen iemand doorheen schreeuwde, naar de wc moest, een glas omstootte, of ik het volume van een iPad zachter moest zetten om te kunnen horen wat mijn vriendin me vertelde. We lieten alles los, omdat het niet anders kon. We zaten immers aan de andere kant van de wereld, dus ook al kregen alle kinderen tegelijk de vinkentering, dan hadden we er nog niks aan kunnen doen. En wat gaf dat een rust. Het gaf ons de mogelijkheid even echt bij te komen, op te laden. Weer onszelf te zijn en niet alleen maar moeder. Het moederschap is een dankbare taak, maar het is ook heel hard werken. En net zoals met iedere andere baan, heb je dan af en toe vakantie nodig. Want zelfs de leukste baan van de wereld kan je een burn-out geven als je nooit eens pauze neemt.
Die week besloten we dat we voortaan ieder jaar een moederpauze inlassen. Of we ook ieder jaar de halve aardbol overvliegen weet ik niet, want als papa met de kinderen naar de voedselbank moet terwijl mama op het strand ligt, is dat wellicht wel een schuldgevoeletje waard. Maar niet omdat mama een weekje voor zichzelf neemt. Tenslotte, om maar met The Who te spreken, ‘the kids will be alright’. Je gezin stort niet in als je even weg bent. Maar heel veel moeders wel omdat ze nooit eens rust nemen. En dat is dus wel slecht voor de kinderen. Daarom dames, ga maar pakken. Het paradijs wacht op jullie.
LEES OOK: Waarom het als moeder belangrijk is om lotgenoten te ontmoeten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
