Mama, get a life! Er is meer in het leven dan je kind
Annemieke moet bekennen dat ze er zelf eentje is geworden: zo’n moeder wiens leven alleen maar om haar kind draait. Bah! Help! Wat nu? Mama, get a life! Maar hoe dan?
HELP, ik ben er zelf eentje geworden. Zo’n ouder die op de vraag ‘Hoe oud is ze?’ antwoordt ’17 maanden en 23 dagen’ in plaats van ‘Anderhalf’. Zo eentje die haar kind het aller-aller-allerbelangrijkste in haar leven vindt. Kortom: een mama die geen eigen leven meer heeft.
Alles draait om de baby
Het is geleidelijk gegaan hoor. Geloof me, het sluipt erin. Tijdens de zwangerschap denk je nog dat die baby niets gaat veranderen. Maar natúúrlijk draait je leven om de pasgeboren baby; dat mormel houdt je immers 24/7 bezig met drinken, huilen, poepen en kotsen. Je wil uiteraard het beste voor de kleine, dus draag je d’r overal naartoe in zo’n doek en borstvoed je op verzoek, wat het eerste halfjaar neerkomt op ieder fokking half uur. Lees je, wanneer de baby eindelijk slaapt, boeken over hechten en mindful ouderschap en sorteer je wasbare luiers op kleur. Verban je je vriend naar de bank, want hij snurkt. Doe je de was. Heel erg vaak. Pas je negen maanden na de geboorte nog steeds niet in je normale jeans en heb je dertig verschillende potjes billetjescrème maar nog steeds geen anti-rimpelcrème voor jezelf (die je wel heel hard nodig hebt). Who cares: je hebt een baby! Een echte kleine mini-me. Dus besteed je iedere vrije minuut aan je baby, want iedereen zegt dat het eerste jaar zo snel voorbij gaat.
De persoonlijke slaaf van je dreumes
In plaats van baby gewoon bij het kinderdagverblijf/opa en oma/met een zak brood en een pak appelsap in de hoek van de kamer te dumpen zoals je voor de geboorte van plan was, ga je na het eerste jaar precies zo verder. Bewonder je die eerste stapjes. Spring je nog steeds bij ieder huiltje op om te troosten. Verdiep je je in dingen als genderneutrale opvoeding en fijnmotorische ontwikkeling. Lees je minimaal twee boekjes per dag voor. Probeer je schermtijd te vermijden. Research je uren naar educatieve spelletjes. Heb je nergens anders meer tijd voor. Slaap je niet meer, want je slaapt al anderhalf jaar samen met de nachtbraker. Maak je je zorgen. Drink je die cocktail niet omdat je weet dat je die nacht weer vijf keer wakker wordt gemaakt. Zeg je ‘Maakt niet uit schatje’ als je dreumes je favo jurk onderpist. Zeg je alle sociale activiteiten na 18u ‘s avonds af. Heb je meer kinderboeken dan thrillers. Kun je niet meer alleen naar de WC. Ga je ‘s nachts niet meer de deur uit, want wat als ze huilend wakker wordt? Ga je naar een indoor speeltuin in plaats van een hip café, want dat is leuker voor de dreumes. Tot het moment dat jij als persoon ophoudt te bestaan en alleen nog maar de persoonlijke slaaf/permanente verzorger/melkkoe/trooster/billenafveger van je kind bent.
Wake up call
Tijdens een gesprek met kinderloze vriendin J. kwam ik erachter dat ik ook zo’n sneue moeder geworden was. J. vroeg of Zoë al kon lopen. “Duh, al lang!” antwoordde ik trots. Hoe oud ze ook alweer was. “Ze is nu 17,5 maanden. Lopen deed ze voor het eerst met 12 maanden. Praten deed ze trouwens al veel langer. Nu is ze in het stadium dat ze overal op klimt. Dat gegil op de achtergrond? Oh, ze is een beetje verdrietig omdat ze mijn sleutelbos niet in Dribbel’s neus mag steken. Tsja, grenzen ontdekken staat nu centraal in haar leven; de peuterpuberteit is echt begonnen. Spannend hoor! Daarnaast zijn we met het potje bezig. Ze heeft vandaag al vijf keer geplast waarvan maar liefst drie op het potje! Wat zeg je daarvan?!” Ik merkte hoe mijn vriendin aan de andere kant van de lijn met haar ogen rolde voordat ze een ander telefoontje veinsde en snel het gesprek beëindigde. Dat was mijn wake up call. Aarde aan Annemieke! Mensen zonder kinderen zal het echt geen fuck interesseren dat mijn dochter vandaag drie keer op het potje geplast heeft. Mensen met kinderen trouwens ook niet – die hebben wel wat beters te doen, zoals zorgen dat hun eigen kroost sperzieboontjes eet en de kat niet bekladt met vingerverf.
Mama, get a life!
Wie is deze persoon die alleen nog maar over haar dochter kan praten? Want dit ben ik niet. Dit zou mij niet overkomen. Ik zou gewoon mezelf blijven, maar dan ook moeder. Ik ben echt niet alleen maar mama, ik werk namelijk nog steeds. Daarnaast doe ik nog heel veel andere dingen die mij persoonlijk vreugde brengen en stimuleren enzo. Zoals bijvoorbeeld …. Tjsa, en toen bleef het stil in mijn hoofd. Want laten we eerlijk zijn: naast werken en bij Zoë zijn, doe ik geen fuck. Waar is mijn leven? Zoë is mijn leven. Te triest voor woorden. Die navelstreng is anderhalf jaar geleden doorgeknipt, maar ik zit nog steeds aan mijn dochter vast. Terwijl er zo veel meer in het leven is dan proberen ervoor te zorgen dat mijn driftkopdreumes geen woedeaanval krijgt (en daarin jammerlijk falen). Dansen, sporten, met vriendinnen naar de sauna. Mama, get a life! Maarja, hoe doe je dat als je je kleine schatje niet alleen wilt laten? Ik heb geen flauw idee. Eén ding weet ik wel: dit moet veranderen. Gaat dit namelijk zo door, dan stel ik mezelf over een paar maanden voor als ‘Mama van Zoë’ in plaats van ‘Annemieke’. Ik krijg al kotsneigingen bij het idee.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Femke snakt soms naar vrienden zonder kinderen (en grove grappen over seks)
