Lisanne ligt in scheiding: “Ik weet niet hoe ik het in mijn eentje ga redden”
Lisanne (34) heeft een zoon van 7 jaar. Haar man en zij hebben onlangs besloten uit elkaar te gaan. Maar nu blijkt dat Lisanne in haar eentje niet rond kan komen.
“De koek is op. Het zat er al een tijd aan te komen en we hebben lang geprobeerd om er nog wat van te maken, maar we weten nu: wij kunnen niet samen verder. Er is geen ruzie gelukkig, het is echt een gezamenlijke beslissing om uit elkaar te gaan. Verdrietig natuurlijk en ik vind het vooral vreselijk voor onze zoon, maar het is beter zo. Het is dan ook niet zozeer de scheiding zelf waar ik overstuur van ben, maar vooral het gevolg ervan. Ik ben er namelijk achtergekomen dat ik het waarschijnlijk niet redt in mijn eentje, financieel gezien. Mijn inkomen is niet toereikend genoeg om voor mezelf en mijn zoon te kunnen zorgen. Daar ben ik behoorlijk van geschrokken en ik weet niet zo goed hoe ik dit ga oplossen. Daarnaast kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Het is mijn eigen schuld, ik heb het erbij laten zitten toen ik moeder werd.
LEES OOK: Mariëlle is teleurgesteld in haar man: “We zouden het samen doen, maar ik sta overal alleen voor.”
We zouden altijd bij elkaar blijven
Mijn man heeft een beter betaalde baan dan ik, dus toen ik zwanger raakte besloten we dat ik minder zou gaan werken. Dat leek me wel fijn: drie dagen werken en de rest van de week lekker keutelen met mijn kind. Bovendien zou het zou schelen in de opvangkosten. Met anderhalf salaris hadden we het nog steeds prima voor elkaar en konden we een lekker leven leiden. Dat ik me daarmee afhankelijk maakte van mijn vriend kwam niet in me op. Of eigenlijk interesseerde het me gewoon niet zoveel, want ik ging er vanuit dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Al die relaties die stuk liepen, daar zouden wij niet bij gaan horen. Maar je weet niet hoe het leven loopt en nu ben ik binnenkort een alleenstaande moeder. We moeten het huis verkopen en ik moet een huurwoning zoeken. Maar die zijn duur in deze omgeving, ik kan dat met mijn salaris niet opbrengen. Ik zal dus meer moeten gaan werken, maar zie dat maar eens voor elkaar te krijgen als je zo lang parttime hebt gewerkt en de jongste niet meer bent. Inmiddels begin ik hem behoorlijk te knijpen.
Lekker makkelijk
Mijn ex is geen rotzak, maar ik merk wel dat hij zijn eigen financiën veilig probeert te stellen. Vroeger was het what’s mine is yours, maar nu we uit elkaar zijn is hij toch heel wat minder scheutig met geld en roept hij opeens dat hij ook zijn eigen situatie moet waarborgen. In principe heb ik recht op partneralimentatie, maar ik vind het vreselijk dat ik nu dus mijn hand bij hem moet gaan ophouden en ik merk ook dat hij ervan baalt dat hij voor mij moet gaan betalen. Voor zijn gevoel heeft hij de afgelopen jaren tenslotte het meest binnengebracht en bekostigd, omdat ik liever minder wilde werken. Dat we nu financieel moeten gaan onderhandelen omdat ik mijn eigen broek niet op kan houden vind ik denigrerend. Achteraf gezien wilde ik dat ik niet zo naïef was geweest en niet zo makkelijk mijn zelfstandigheid had opgegeven. Ik heb niet nagedacht over de toekomst en die van mijn zoon. Eigenlijk heb ik alleen maar aan mezelf gedacht en wat op dat moment lekker makkelijk was. Daar heb ik nu echt spijt van.
Ik zal eerlijk toegeven dat ik altijd een beetje laatdunkend deed over moeders die zo nodig onafhankelijk willen zijn van hun man. En dat geklaag over dat vrouwen in Nederland zo weinig werken, ik vond het maar gezeur. Je moest gewoon zorgen dat je niet uit elkaar ging, vond ik. Helemaal als je kinderen hebt. Bij je kinderen zijn is tenslotte belangrijker dan carrière maken. Op zich vind ik dat nog steeds wel, want natuurlijk zijn je kinderen belangrijker dan het geld dat je verdient, maar je hebt wel geld nodig hebt om voor je kinderen te kunnen zorgen. En je kunt je wel voornemen om altijd bij elkaar te blijven, maar het leven loopt niet altijd zoals je gedacht had. Daar moet je rekening mee houden. Dat heb ik niet gedaan en nu heb ik een probleem. Nu ben ik dus zo’n vrouw die niet voor zichzelf kan zorgen, omdat ik niet voor mezelf gezorgd heb. Hoe ironisch is dat? Ik wil mijn verhaal graag vertellen omdat ik weet dat Me to We door veel moeders gelezen wordt en dat er veel zijn zoals ik. Die denken dat zoiets hen niet zal overkomen en daarom hun financiële zelfstandigheid opgeven. Ik wil niet belerend doen, of de doemdenker uithangen, maar ik wil wel waarschuwen. Houd het heft in eigen hand, want dan weet je in ieder geval zeker dat je overeind blijft staan als het leven je een douw geeft. Ik krabbel heus wel weer op, maar ik was liever blijven staan. Uit elkaar gaan is al verdrietig genoeg, zonder dat je je ook nog eens druk moet maken over of je je kind wel kan geven wat het nodig heeft.”
LEES OOK: Hoe de baby bijna onze relatie verkloot.
