Lieve Terroristen
Een nieuw jaar, een nieuw begin. Vala is blij dat 2015 tot een eind is gekomen. Want voor haar en haar twee kinderen, was dat bepaald geen geluksjaar. Daarom proost ze nu op 2016 en schrijft een brief aan haar Terroristen.
Lieve Terroristen,
Another year, another year, ik kan bijna niet geloven dat 2015 alweer voorbij is. Want wat is het een bizar en hectisch jaar geweest. Wat hebben we veel meegemaakt samen. En daarom schrijf ik jullie deze brief. Als afsluiter van een moeilijke en emotionele periode en als begin van wat hopelijk een mooier, beter en vooral ook, stabieler, jaar gaat worden. En vooral ook: als lofzang. Voor jullie, mijn twee lieve, mooie, bijzondere en dappere kinderen. Omdat jullie het zo verschrikkelijk goed gedaan hebben allebei. En ik zo ongelooflijk trots op jullie ben.
Lees ook: En dan ben je opeens een gescheiden moeder…
Een paar dagen geleden stond ik nog ‘s avonds onder het Noorderlicht. Zag ik boven mijn hoofd, met onder mijn voeten de sneeuw, dat magische groene gordijn aan de horizon bewegen. Jullie waren thuis, bij papa. Dat was een raar gevoel, zonder mijn twee liefsten zoiets moois te zien. Iets wat maar zo weinig mensen in hun leven zullen meemaken. Ik miste jullie heel erg op dat moment, had gewild dat we het samen konden zien. Maar zo’n reis naar de poolcirkel, daar zijn jullie toch nog iets te klein voor. Het was een magische reis voor mij, op vele fronten, een gedenkwaardige afsluiter van dit turbulente jaar. Maar wat miste ik jullie vreselijk. Wat mis ik jullie altijd vreselijk in die weken dat we plotseling niet meer samen zijn.
2015 Was het jaar dat de grond onder jullie kleine voetjes weg geslagen werd. Door mij en door jullie vader. Daarvoor bied ik mijn excuses aan, want we hadden het zo niet bedoeld, ook al was het onvermijdelijk. Nog iedere dag heb ik gewetenswroeging, omdat wij jullie levens zo veranderd hebben. Terwijl jullie niks te kiezen hadden. Ik kan me maar moeilijk voorstellen wat een chaos het in jullie lieve hoofdjes geweest moet zijn, de afgelopen maanden. En hoe jullie met jullie zieltjes onder je arm hebben gelopen. Omdat jullie nu opeens twee huizen hebben. Terwijl ieder kind er eigenlijk gewoon liever maar eentje heeft.
En nu is het dan 2016 en gaan we maar opnieuw proberen op te bouwen. Niet meer in de Achterhoek, maar ergens anders. Ook niet in de stad, dus dat platteland, dat blijft wel een klein beetje. En zo ontzettend dichtbij papa, dat we uit het raam zijn huisje bijna kunnen zien. Zodat we toch nog een beetje met z’n allen bij elkaar zijn. Omdat we, ondanks alles, gewoon ook nog steeds heel veel van elkaar houden en dat altijd zullen blijven doen.
Mijn lieve Terroristen, wat ben ik trots op jullie. En op jullie papa en ook best wel een beetje op mezelf. Want wat was het een zwaar en vaak ook wel heel verdrietig jaar. Wat ben ik blij dat het nu eindelijk voorbij is. Een schone lei, nieuwe ronde, nieuwe kansen, dus laten we die met z’n allen goed benutten. En ik weet zeker dat dat gaat lukken, want inmiddels zijn we sterker dan we ooit geweest zijn.
Mijn lieve Terrorist nr. 1, wat ben ik trots op jou. Omdat je je zo goed staande hebt gehouden tijdens alle veranderingen. Die voor jou, juist voor jou, zo ontzettend moeilijk zijn. Je bent verhuisd, twee keer zelfs, naar een nieuwe school gegaan en zo gegroeid dat we het nauwelijks kunnen geloven. Chapeau voor jou, want je bent jezelf ontstegen.
Mijn lieve Terrorist nr. 2, wat ben ik trots op jou. Omdat je ondanks alles gewoon altijd vrolijk bent gebleven. Omdat je je niet uit het veld hebt laten slaan, ook als je het soms toch wel even heel stom vond, dat papa en ik niet meer in hetzelfde huisje wonen. Omdat je opeens drie dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat en het daar zo leuk vindt, dat je eigenlijk niet kunt wachten tot je naar de ‘grote school’ mag. En je ondanks alles, toch eigenlijk altijd die mooie lach op je gezicht houdt.
Another year, another year, wat zal 2016 ons gaan brengen? Ik weet het nog niet helemaal, maar onder een klein tipje van de sluier heb ik wel al kunnen kijken. En weten jullie, daar liggen hele mooie dingen onder. Met recht een nieuw begin. Op vele fronten. Maar daarover vertel ik jullie naarmate dit jaar vordert, nog wel meer…
Lees ook: Scheiden is lijden. Maar vechten doe ik niet.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
