Lieve Terrorist,
Vala’s zoon van 5 jaar is autistisch, hij heeft het Syndroom van Asperger. De afgelopen jaren waren vaak moeilijk, want leven met autisme is voor zowel kind als ouder iedere dag weer een zoektocht. Maar gelukkig lijken Vala en haar zoon elkaar steeds meer te vinden.
Deze week is het Autismeweek. Een week waarin ouders zoals ik stilstaan bij mensen zoals jij. Niet omdat we dat niet elke dag sowieso al doen, zoals alle ouders bij hun kinderen, maar omdat we vandaag nog eens extra goed naar jullie kijken. Naar hoe mooi, lief en bijzonder jullie zijn. Naar de dingen die we samen hebben meegemaakt het afgelopen jaar. Omdat een jaar met autisme altijd weer een bijzonder jaar is. Vol uitdagingen, struikelblokken, maar ook vol overwinningen en mijlpalen. En omdat we graag zouden willen dat nog veel meer mensen jullie zouden zien, zoals wij dat doen. En niet zoals de vooroordelen, die er helaas nog steeds heel veel zijn, iedereen wil doen geloven.
Lees ook: Door de ogen van een autistisch jongetje… Zou jij het halen?
Toch moet ik eerlijk zeggen dat het mij heel even ontschoten was, dat het die week is. Die week waar ik mij, een jaar geleden nog maar, juist heel erg van bewust was. Hoe dat komt? Niet omdat ik jou vergeten ben, of je minder mooi, lief en bijzonder vindt. Maar simpelweg omdat het zo goed met je gaat, dat ik steeds vaker een klein beetje vergeet dat je autistisch bent. Waar we vorig jaar nog vaak behoorlijk moesten worstelen, met jou, met wat je voelde, wat je kon en hoe wij je konden helpen, er echt voor je konden zijn, voelt dat nu eigenlijk bijna nooit meer zo. Waar ik mijn eigen kind een jaar geleden heel vaak niet kon zien achter dat masker van autisme, zie ik jou nu eigenlijk altijd meteen als ik je aankijk. Herken ik je eigenlijk altijd als ik in je ogen kijk.
Waar ik je vroeger altijd miste, ook al stond je gewoon naast me, heb ik je nu juist altijd in mijn armen, ook als je niet eens bij me bent. Ik ben niet langer bang dat je niet van me houdt, dat je door mijn schuld soms gevangen zit in je eigen hoofd. Want als ik je nu aankijk, dat zie ik plotseling dat we wél samen zijn, dat jij van mij bent en ik van jou. Dat dat altijd zo geweest is, maar dat we elkaar gewoon alleen nog even moesten vinden, omdat we beiden heel erg op zoek waren, maar een tijd lang in het duister tastten. Nu is het niet meer donker, heb ik mijn hand eindelijk naar je kunnen uitstrekken, zodat jij hem aan kon pakken. En hebben we elkaar niet meer losgelaten.
Je was altijd al veel meer dan dat stempel dat je helaas aan je hebt kleven, maar dit jaar heb je dat autisme echt een trap onder z’n kont gegeven waar het niet van terug heeft. En ik kan je simpelweg in woorden niet vertellen hoe ontzettend trots ik op je ben. Hoe mijn hart zwelt in mijn borstkas als ik je naar jou kijk en naar hoe ver je bent gekomen. Hoe je jezelf hebt overwonnen en eigenlijk iedereen verbaasd hebt, omdat we je met z’n allen weer eens best wel onderschat hebben. Hoe je iedere dag een betere versie van jezelf wordt, terwijl je sowieso al gewoon prachtig was, maar de wereld nu laat zien dat er nog zoveel meer moois aan jou te ontdekken valt. En ik heb zo het vermoeden dat je nog veel meer voor ons in petto hebt.
Stiekem was ik het een beetje vergeten, Autismeweek 2016. En eigenlijk ben ik daar best wel blij mee. Niet omdat ik jou minder belangrijk vind dan vorig jaar om deze tijd, of omdat je opeens niet meer autistisch bent. Want dat zal je gewoon altijd blijven. Maar dat geeft niet, want het hoort bij je, het maakt je zelfs eigenlijk tot dat hele bijzondere persoontje dat jij bent. En dat autisme zal ons nog genoeg uitdagingen brengen in de toekomst, maar inmiddels weet ik dat we die aankunnen. Jij en ik. Samen. Maar autisme definieert jou nu niet langer. Jij, wie jij bent, dat definieert jou. En daarom was ik deze week een klein beetje vergeten. Want ja, jij bent autistisch. Maar dit jaar ben je daarnaast ook nog heel veel meer geworden. Want wat je tegenwoordig vooral bent, eindelijk kunt zijn, is gewoon jezelf. En oh, wat ben je mooi.
Lees ook: Tel je zegeningen, want het kan altijd erger.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
