Lieve Moeder Teresa,
Je kent haar vast wel: Moeder Teresa. Nee, niet dat lieve oude dametje dat alle zielige kindertjes helpt, maar dat mens op het schoolplein, in de speeltuin en op Facebook. Die moeder die hoofdschuddend haar gemanicuurde wenkbrauwen ophaalt als jouw kind zich in de supermarkt weer eens schuimbekkend met zijn tanden aan het koekjesschap optrekt. Terwijl haar kind engelachtig in het wagentje zit, tussen de biologische speltcrackers, zachtjes ‘Dikkertje Dap’ neuriënd. Het soort moeder dat jij dus vooral NIET bent. En dat wil ze je duidelijk maken ook.
Laatst was ik op een verjaardag, alleen. Dus zonder mijn Terroristen. Ik schreef het al eens eerder, ik neem mijn kinderen namelijk liever niet mee naar dergelijke aangelegenheden, omdat ik graag dat stuk kleffe (maar wel zelfgemaakte natuurlijk) stukje Monchou-taart in alle rust wil kunnen nuttigen, zonder dat mijn kroost het kristal en de bakjes olijven van de tafel trekt. Dit tot grote verbazing van de gastvrouw (alias Moeder Teresa), die haar hartelapjes níet naar de oppas had gebonjourd en met een vergenoegde grijns om haar keurig gestifte lippen wist te verkondigen dat die van haar dat soort fratsen nou echt never nooit niet zouden uithalen. En misschien zou ik er beter aan doen om mijn kinderen te leren zich fatsoenlijk te gedragen en gewoon op een stoeltje een appelschnitje te eten, in plaats van ze lekker laf dan maar thuis te laten. Want kom op Vala, hoe moeilijk kan het zijn? Tja, mijn beste collega, zal ik jou eens eventjes wat zeggen…?
Wat fijn voor jou, dat jouw kinderen met een aureooltje op hun kruintje uit je baarmoeder zijn komen rollen. Dat je ze een doos kleurpotloden en een stengel zoethout kunt geven en dat je ze dan drie uur niet meer hoort. Dat jij je ochtendkoffie kunt drinken als hij gewoon nog warm is, terwijl die twee wondertjes van je aan de keukentafel voorbeeldig hun boterhammetjes zitten weg te knagen. Dat jij niet je eerste stemverheffing er al op hebt zitten, voor je goed en wel gedoucht hebt en dat je foto’s op Facebook kunt plaatsen van jezelf, helemaal fris en strak in de make-up, met op de achtergrond je nageslacht rustig aan de Duplo. Wat fijn voor jou, ik gun het je van harte. Maar weet je, zo werkt het dus niet voor ons allemaal.
LEES OOK: Een citotoets op de vierde, is dat nou echt nodig?
Je kunt je drie slagen in de rondte opvoeden en disciplineren, maar sommige van die koters hebben er gewoon maling aan. En daar kun je niks aan doen, want je weet van tevoren nou eenmaal niet hoe die broodjes de spreekwoordelijke oven uit zullen komen. Een vriendin van mij heeft drie kinderen. Wat mij betreft is ze alleen daarom al een superheld, want ik vind twee van die hellraisers al een flinke opgave. Maar zij dacht: kom, we doen gezellig nog een derde. Die eerste twee waren namelijk zo zoet. Maar drie keer bleek niet altijd scheepsrecht en de laatste telg klauwde zich naar buiten met het haar flink op de tanden. En hoe vaak mijn vriendin niet heeft moeten horen dat ze haar kleine feeks eens beter in toom moet houden, omdat het toch zeker aan de moeder ligt dat dat kind overal dood en verderf zaait. Dat ze al twee oudere braverikjes heeft afgeleverd, lijken de onschendbare moederlijke criticasters gemakshalve maar even te vergeten. Want azijnpissen, daar gaat de perfecte moederdoos blijkbaar ontzettend lekker van kriebelen.
Ik en het legioen ontaarde moeders met mij, worden met grote regelmaat verketterd, als onze kinderen de spinazie weer eens aan de muur smeren. Als wij in de speeltuin onze stem verheffen, ja, en plein public. Want als wij nou eens meer geduld zouden hebben, consequenter zou zijn en over all: gewoon betere ouders eigenlijk, misschien dat die etterlijertjes van ons dan net zo voorbeeldig zouden zijn als die van jou, perfecte moeder. Ik vraag me dan af, lieve meid, slaap jij ‘s avonds lekker, als je ‘s middags thuis komt met die gezapige makke schaapjes van je, of als je weer een zogenaamd ‘goedgebedoelde’ comment (oh nee, ‘advies’ is het natuurlijk) uit je toetsenbord hebt gerammeld en op Facebook hebt gekwakt? Wentel je je dan even lekker in je superieure moederschap en geef je jezelf een schouderklopje? Als je mij, mijn vriendin en zoveel andere moeders met kinderen vol temperament een kutgevoel hebt kunnen geven? Omdat wij het blijkbaar zoveel slechter doen dan jij? Krijg je daar een fijn gevoel van in je onderbuik? Ik weet het niet hoor, maar als je daar je gram dan mee moet halen, doet je vent wat mij betreft toch iets verkeerd.
Als je echt zo graag wilt helpen, haal dan die stok eens uit je reet, slik je moedergemekker in en neem liever een flinke slok droge witte (en schenk er voor ons ook gelijk nog één in!) Vertel eens een keer een anekdote van toen jouw kinderen, die ene blauwe maandag, ja inderdaad, when hell froze over, ook eens een keer vervelend waren. Maar echt, hou je arrogante commentaren, in real life, en vooral ook op mijn timeline, voor je, want blijkbaar heb jij gewoon geluk gehad. Heb jij simpelweg vooraan gestaan bij het uitdelen van de brave kinderen en kun je daarom op een feestje lekker op je bevallige luie kont zitten, terwijl ik de gevulde eieren van de muur moet schrapen. Die ‘perfecte’ kinderen, dat zijn gewoon cadeautjes, die heb je echt niet zelf gemaakt. Laat me je uit je droom helpen lieve schat, jouw baarmoeder is net zo min van goud als die van mij. En jij leidt niet mijn leven, dus weet je wat, houd je er anders lekker buiten. Dat praat wat makkelijker op die verjaardag. En wie weet kunnen we dan ook nog eens écht gezellig samen een roseetje drinken.
LEES OOK: Vala verhuisde van de stad naar de Achterhoek “Nee, ik loop niet op klompen”
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
