Waarom ik tijdens mijn zwangerschappen een hekel had aan mijn lichaam
Vala is dankbaar dat ze drie kinderen heeft mogen krijgen. En zwanger zijn vond ze heel bijzonder. Maar aan dat veranderende lijf kon ze nooit echt wennen.
Ik vind zwangere vrouwen prachtig. Als ik er eentje voorbij zie lopen, met zo’n mooie pronte buik, dan moet ik altijd even vertederd glimlachen en verlang ik opeens terug naar toen ik zelf nog zo rondliep. Als ik naar foto’s kijk van toen ik zelf zwanger was vind ik altijd dat het me prachtig stond, die buik. Dat ik er meer van had moeten genieten. Omdat je er nou eenmaal maar kort zo uitziet. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat als ik nog een keer zwanger zou raken, ik heel anders over mijn lichaam zou denken. Hoe mooi ik het nu ook bij andere vrouwen vind, bij mezelf vond ik het elke keer afschuwelijk. Werd ik er ronduit ongelukkig van. Dat dikke, logge lijf, ik kon er niet naar kijken. Dacht alleen maar: wat ben ik lelijk. En: dit komt nooit meer goed.
LEES OOK: Oh jee! Het overwegen van Botox is begonnen!
Janken als ik in de spiegel keek
Niet dat ik er ooit uit heb gezien als Doutzen Kroes, maar ik heb mijn hele leven veel gesport en mijn best gedaan om in shape te blijven. Voor de duidelijkheid: niet omdat ik vind dat vrouwen per se slank moeten zijn en wellicht is het maatschappelijke indoctrinatie, onzekerheid, hang naar acceptatie, ordinaire ijdelheid, of wat voor psychologische kronkel dan ook. Dat zou zomaar kunnen. Maar een slank lijf was waar ik me prettig bij voelde. Ik ben er nooit in doorgeslagen; ben nog nooit op dieet geweest en zat echt niet elke dag in de sportschool. Maar ik heb wel actief mijn best gedaan om er op een bepaalde manier uit te zien. Wat natuurlijk veranderde door mijn zwangerschappen. En iedere keer als ik in de spiegel keek kon ik dan wel janken.
Onder de dekens met het licht uit
Natuurlijk weet ik dat uiterlijkheden onbelangrijk zijn. Dat het een zegen is om zwanger te raken, omdat er ook zoveel vrouwen zijn die dat niet lukt. Die met liefde hun strakke buik en pronte borsten zouden opgeven. Uiteindelijk is wat je ervoor terugkrijgt zoveel mooier en waardevoller dan het mooiste lijf. En schoonheid vergaat uiteindelijk toch. Maar desondanks kon ik mijn uitdijende lichaam moeilijk accepteren. Vond ik dat moment dat ik echt een buikje begon te krijgen iedere keer weer lastig en had ik absoluut niet de neiging mijn steeds verder veranderende lijf vast te leggen op foto’s en op social media te gooien, zoals zoveel vrouwen vervuld van trots en heel terecht wel doen. Ik voelde me vreselijk onaantrekkelijk en kon me ook niet voorstellen dat mijn man nog warm voor me liep. Dat was overigens wel zo, maar er werd wat mij betreft alleen nog maar gesekst onder de dekens en met het licht uit, zodat hij er zo weinig mogelijk van hoefde te zien. Hij zegt nog weleens dat dat voor hem het lastigste was tijdens de zwangerschap: niet de hormonale buien, de zorgen over of het allemaal goed zou gaan, of de bevalling, maar het feit dat ik me zo slecht voelde over mezelf. Dat hij negen maanden lang moest aanzien hoe ik mezelf verachtte.
Rimpelnavel en uitgezakte borsten
Ik wilde dat ik zo’n vrouw was geweest die haar zwangere lijf kon omarmen. Die verheugd kon toezien hoe haar buik alsmaar dikker werd, het niet erg vond dat haar benen het formaat van boomstronken kregen door het vocht vasthouden. Die niet depressief werd van het vooruitzicht op een uitgezakt post-zwangerschapslijf dat nooit meer echt helemaal zou terugveren. Die naderhand in de spiegel kijkt naar haar rimpelige navel en haar uitgezakte borsten en dan alleen maar haar schouders ophaalt. Zo’n vrouw die daar niet om geeft omdat ze weet dat het doel nou eenmaal de middelen heiligt. Maar ik ben niet zo’n vrouw. Ik baalde ervan dat mijn zo zorgvuldig gecultiveerde lichaam veranderde en ik baal ervan dat het daarna nooit meer geworden is zoals het ooit was. Was het het waard? Ja, natuurlijk. Ik ben trots op wat mijn lichaam heeft voortgebracht. Maar niet op wat dat met mijn lichaam gedaan heeft.
Cosmetisch recht laten trekken
Het is allemaal redelijk goed gekomen, de schade van drie keer opzwellen en weer slinken is beperkt gebleven. Hoe oppervlakkig ook, ik denk dat ik serieus had overwogen er wat aan te laten doen als dat niet zo was. Ik wil gewoon niet iedere keer verdrietig worden als ik in de spiegel kijk. Dat was drie keer negen maanden lang al vervelend genoeg. Dus had ik die kilo’s er niet afgekregen, of hadden mijn borsten echt op half zeven gehangen, dan had ik de boel waarschijnlijk toch cosmetisch recht laten trekken. Ook al zie ik achteraf best dat ik destijds helemaal niet zo wanstaltig was als ik toen dacht. Maar hoe mooi en speciaal zo’n dikke buik ook is, een zwanger lijf is niet mijn lijf. En ik heb niet voor niets al die jaren zo mijn best gedaan voor dat lijf. Die kinderen zijn me alles waard, maar dat geef ik niet voor ze op. Dan maar oppervlakkig.
LEES OOK: Hoe Vala vier maanden na haar bevalling bijna kaal werd.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
