Voordat ik moeder was, was ik een leuker persoon
Annemieke is permanent moe en depri. Maar ligt dat aan het feit dat ze moeder van een peuter is, of dat ze geen tijd meer heeft voor haarzelf?
Facebook herinnert me er ongevraagd aan dat mijn leven vijf jaar geleden veel leuker en spannender was door een memory te tonen. Ik zie een foto van mezelf, maar dan mooier en slanker. In hoge hakken en een rode jurk sta ik stralend naast een gokautomaat in Las Vegas, een parasolcocktail in de ene hand, een coupon van 10 dollar in de andere.
Glamoureus is anders
Nu zit ik achter de computer in m’n versleten joggingbroek met een kop koude koffie in mijn hand terwijl mijn kind loopt te jengelen dat ze mijn telefoon wil. Glamoureus is anders. Voor het gemak vergeet ik even dat het 50 dollar in die gokautomaat gekost had om dat tientje te winnen, mijn schoenen pijn deden (en ik dus een uur later met blaren over The Strip strompelde) en de ochtend daarna wakker werd in een hotelkamer die qua goorheid erg leek op die van Robbie Williams in de Come Undone video (maar helaas veel minder luxe was). Feit is: naast werken, bestond mijn leven voornamelijk uit feest vieren, op vakantie gaan, sporten en afspreken met vrienden. Nu ik moeder ben, besteed ik iedere seconde die ik niet werk aan schoonmaken, opruimen, billen afvegen, boekjes voorlezen en voeden. Wat niet erg is, want ik heb er *cliché-alert* het allerallerallerbeste op de wereld voor teruggekregen. Maar toch…
‘Ja, doen we!’ ipv ‘Geen tijd voor’
Toch blijft er wat knagen. Niet dat ik geen lol meer heb hoor; ik heb nog nooit zo gelachen als toen mijn dochter Kiekeboe wilde spelen en per ongeluk in het gordijn verwikkeld raakte. Ook niet dat ik niet meer ver reizen kan; toen Zoë vijf maanden was zijn we naar Vietnam gegaan en dat ging prima. Zelfs niet dat ik nu ik een peuter heb die thuiswerken bijna onmogelijk maakt nogal weinig bereik op carrièregebied; ik voelde me trotser toen mijn dochter na tachtig keer voordoen het principe ‘open en dicht’ snapte, dan toen ik mijn Bachelor haalde. Wat knaagt, is dat ik voordat ik moeder werd meer leuke dingen deed. Ik was iemand die altijd in was voor spontane uitstapjes. Iemand die ‘Ja, doen we!’ zei tegen idiote ideeën zoals zonder enige voorbereiding de Vierdaagse lopen. Nu variëren mijn antwoorden van ‘Sorry, geen tijd voor’ tot ‘Joggen is niet heel handig met een baby,’ en van ‘Nee, om 21u slaapt ze,’ tot ‘Leuk voorstel hoor, maar dat past totaal niet in Zoë’s planning.’
Gezwelg in zelfmedelijden
Facebook vraagt of ik de herinnering op mijn timeline wil posten. Nee bedankt, ik voel me al depri genoeg. Door permanent slaapgebrek, vrienden die je nooit meer ziet en een to do list waar geen einde aan komt omdat we een puinzooi-makende peuter in huis hebben rondlopen. Ik ben geen leuk persoon meer; ik schreeuw om het minste of geringste en ben vooral erg moe. Net voordat ik walg van mijn eigen gejammer en gezwelg in zelfmedelijden, klinkt gejank. Zoë wil Dribbel’s bal afpakken, de hond gromt en loopt weg. Ik grijp in en schrijf ‘meer ballen kopen’ op het boodschappenlijstje. K.? Die zit op de WC iets ultrabelangrijks te doen (lees: zijn mails te checken) en heeft geen tijd voor triviale dingen als de vrede tussen hond en peuter herstellen. Tijd voor zichzelf, zijn vrienden en zijn hobby’s? Die neemt mijn vriend gewoon.
Tijd voor me-time
En dáár zit ‘t ‘m nou juist in, bedenk ik me. Die me-time. Het grootste probleem is niet mijn dochter. Het is het gebrek aan tijd voor mezelf (wat overigens wel voornamelijk door de kleine drifkop komt hoor, daar niet van). In The Guardian wordt het treffend omschreven: ‘A woman’s greatest enemy? A lack of time to herself’. Hoewel het in dat artikel gaat om vrouwen die iets willen creëren, hoef ik geen meesterwerk te componeren, bestseller te schrijven of kunstwerk te schilderen. Ik wil gewoon weer een keertje iets leuks doen, alleen. Me vervelen desnoods. Geen schuldgevoel hebben als ik even op de bank lig in plaats van productief bezig te zijn. Tijd voor me-time! Ik begin met nutteloos pamperen zodat ik me misschien wat aantrekkelijker voel. Net wanneer ik al mijn nagels gelakt heb, begint mijn dochter hysterisch te janken omdat de bal onder de bank is gerold en ze ‘m zelf niet te pakken krijgt. Helaas… Mijn vriend? Die is natuurlijk nergens te bekennen.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: 11x Dit is echt leuker aan een peuter dan aan een baby
