Verzoek van moeie ouders: kunnen we die wintertijd niet afschaffen?
Wintertijd! Lekker een uur langer slapen. Toch? Nou, niet voor jonge ouders dus. Die zien ieder jaar weer huizenhoog op tegen het verschuiven van de klok. Vala pleit voor afschaffen. Want haar wallen worden alsmaar groter.
Het is 04.00 uur ‘s nachts. Een ijl stemmetje kruipt langs de trap omhoog: “Mamaaa…?”. Ik open langzaam één oog en houd mijn adem in. Even blijft het stil, maar net als ik een geluidloze zucht van opluchting slaak, klinkt het opnieuw: “Mamaaa?!”, nu iets harder dan de eerste keer. Ik begraaf mijn gezicht in mijn kussen en doe alsof ik het niet hoor. Gebonk op de verdieping onder mij. Terrorist nr. 2 stampt in haar kamer in het rond. “Ma-ma! Kom hier!” Mario ligt doodstil naast me, maar ik weet dat hij ook wakker is. Het is nu de vraag wie als eerste breekt. De verontwaardiging in de aangrenzende kamer groeit. “Ik wil eruit!”, “Kom hiehieieier!”, “Het is opstaantij-hijd!”. Ik voel mijn vermoeide hoofd bonken en sla mijn nagels in het matras. Ik denk dat ik voor veel ouders spreek als ik zeg: kunnen we die wintertijd niet gewoon afschaffen?
Lees ook: Je gelooft nooit wat slaaptekort met je hersenen doet (maar het verklaart wel een hoop…).
Al vaker schreef ik over de immer voortdurende slaapterreur van mijn Terroristen. Inmiddels hebben we Terrorist nr. 1 zover dat hij alleen nog zijn bed uit komt als hij moet plassen. Dat is jammer genoeg drie keer per nacht het geval en dat zou nog niet eens zo’n probleem zijn, ware het niet dat hij na het toiletteren zo slaapdronken is dat hij niet meer terug naar zijn kamer gaat en dus op de grond van de badkamer gaat zitten wachten tot iemand hem komt halen. Terrorist nr. 2 gelooft sowieso niet in het concept van slaap, maar nu de klok is terug gezet, heeft ze wat nachtrust betreft helemaal de handdoek in de ring gegooid. Ze is hardnekkig blijven steken in de zomer en ik vrees dat ze dat volhoudt tot de klok weer om gaat in maart 2017. Ik had de afgelopen zes jaar al vrijwel niet geslapen, maar inmiddels zijn de kringen onder mijn ogen zo diep donkerblauw dat het lijkt alsof ik me heb opgemaakt terwijl ik stomdronken was. Misschien dat mensen erin trappen als ik zeg dat ik een fashion statement probeer te maken, maar gezien mijn bijbehorende grauwe gelaatskleur en aanhoudende gegaap, acht ik de kans dat ik een trend zet vrij klein.
We hadden ons al schrap gezet afgelopen weekend, toen we op zaterdag een uur achteruit gingen. Echter, tot onze starre verbijstering viel het de eerste nacht mee. Terrorist nr. 2 sliep tot 05.00 uur ‘nieuwe tijd’ en bovendien waren Mario en ik uit voorzorg na het Jeugdjournaal naar bed gegaan. We stonden zondagochtend dan ook hoopvol en relatief uitgerust op en gaven elkaar een high five. Missie geslaagd. Maar natuurlijk hadden we te vroeg gejuicht. Natuurlijk hadden we moeten weten dat dit een slimme list was van dat kleine meisje, om ons een vals gevoel van veiligheid te geven. Nadat we de volgende avond namelijk overmoedig een fles wijn soldaat hadden gemaakt en pas rond middernacht beneveld ons bed in rolden, liet ze wederom haar ware aard zien. Klaarwakker en met energie voor tien ging ze maandagochtend (nou ja, nacht dus eigenlijk) vanaf 04.00 uur ‘s nachts frontaal in de aanval. Terwijl zij zich ijzerenheinig stond aan te kleden, deed Mario een wanhopige poging een redelijk gesprek met haar te voeren. Deze kleuter heeft echter een aanzienlijk langere adem dan menig politicus in een verkiezingsdebat, dus met haar in discussie gaan is bij voorbaat een verloren zaak. Uiteindelijk trof ik mijn man twee uur later opgekruld in zijn ochtendjas tegen haar bed aan, terwijl Terrorist nr. 2 hem woedend met haar knuffel om zijn oren sloeg. Ik denk dat hij de kracht niet meer had om de klappen op te vangen. Of hij sliep gewoon, dat kan ook nog.
Inmiddels zuig ik het poeder gewoon rechtstreeks uit de Nespressocupjes ipv er daadwerkelijk koffie van te zetten. Totdat het bioritme van mijn dochter zich hersteld heeft zullen we grof geschut in moeten zetten. Twee uur later naar bed, ellenlange boswandelingen over moeilijk begaanbare modderige paadjes, de gebruiksaanwijzing van de Nijntje trainingswekker voorlezen voor het slapen gaan. Maar waarschijnlijk mag het niet baten. Terwijl ik in het holst van de nacht mijn zoon van de badkamervloer afpeuter, onderhandelt Mario met zijn zusje. Hoe lang kan een mens zonder slaap? De hallucinaties beginnen inmiddels op gang te komen, dus ik vrees dat mijn dagen bijna geteld zijn.
Als we nou als ouders een collectief vormen en ons inzetten voor het afschaffen van de wintertijd. Want als er Kamervragen gesteld kunnen worden over Zwarte Piet, dan vind ik dat chronisch nationaal slaapgebrek ook best eens op de politieke agenda kan. Tenslotte moet de economie het toch voor een groot deel hebben van de werkende ouders in Nederland, dus men zou ons best eens een beetje tegemoet kunnen komen. Zeker we nu al zoveel hebben moeten inleveren op de kinderopvang en we onze kinderen dientengevolge dus veel minder vaak ergens anders kunnen stallen, zodat we zelf bij kunnen slapen. Ik ben ervan overtuigd dat het Bruto Nationaal Product enorm omhoog zou gaan als we die klok voortaan gewoon lekker met rust laten.
Tot die tijd denk ik dat ik in de tuin maar een klein hoekje reserveer om Belladonna te kweken. Mijn dochter heeft namelijk al een hele tijd geen speen meer, dus die kan ik ook niet meer in de whiskey dopen om haar knock out mee te slaan. Wees gerust, ik heb me heus goed ingelezen. Een klein drupje extract door de Roosvicee zou voldoende moeten zijn. Welterusten.
Lees ook: Slaap kindje (grrrrrrr!), slaaaaap…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
