Krissie is pleegmoeder “Dit is mijn gezin en ik ben er ongelooflijk blij mee”

Eigenlijk heb ik van jongs af aan al een grote interesse in pleegzorg gehad. Toen ik zeven jaar oud was en per ongeluk een fragment van een bevalling op tv had gezien, verkondigde ik acuut dat ik dát nooit mee wilde maken en “dan wel pleegkinderen zou nemen”. Daarnaast besloot ik ook maar meteen dat het dan wel zo leuk zou zijn om ook twee echtgenoten te hebben, want één man, dat was natuurlijk maar saai.

Toen ik iets ouder was, ik denk een jaar of elf, kwam ik onbedoeld opnieuw met pleegzorg in aanraking. Bij mij in de klas zat een meisje, laat ik haar Diana noemen. Met haar spierwitte gelaat, te grote bril en te korte lange broeken spatte de kwetsbaarheid van haar af. Haar moeder verscheen weleens op het schoolplein, ook op tijden dat dit totaal niet hoorde, en ging er steeds onverzorgder en verwarder uit zien. Op een dag was Diana ineens weg, verhuisd naar een pleeggezin. Ik hield een tijdje briefcontact met haar en werd uitgenodigd op haar kinderfeestje. Daarna verwaterde het contact. Misschien omdat ik eigenlijk niet eens Diana als persoon, maar vooral het hele breekbare van haar bestaan zo fascinerend vond. Want als ik heel eerlijk ben, hadden Diana en ik niet een echte klik, maar vond ik vooral haar situatie ontzagwekkend schrijnend en wilde ik haar helpen om het allemaal net iets lichter te maken. De hulpverlener in mij was ontwaakt, zullen we maar zeggen.

Inmiddels zijn ze er, die pleegkinderen in mijn leven, en merk ik dat dit mechanisme ook bij sommige anderen zo lijkt te werken. Niet zozeer naar de kinderen toe, maar meer naar mij als opvoeder. Niet dat mijn leefsituatie nou zo schrijnend te noemen valt, sterker nog, ik ben erg gelukkig, maar ik merk dat het wel vaak als ‘erg zwaar’ wordt gezien. Sommige mensen benoemen dit heel concreet, anderen wensen me te pas en te onpas ‘sterkte’ en heel vaak zeggen mensen dat ze ‘het zo ontzettend knap van me vinden’. Heel lief natuurlijk, en vaak ook heel fijn om te horen. Een steuntje in de rug, want soms is het ook behoorlijk pittig en opvoeden kost nu eenmaal veel energie. Maar ik vind het ook vaak lastig om hierop te reageren. Het geeft soms een beetje een ongemakkelijk gevoel. Voor mij is dit namelijk mijn gezin. Ik weet niet beter en ik ben er ongelofelijk blij mee. Vera en Thomas horen bij mij, en dus voed ik hen op. Heel alledaags, heel vanzelfsprekend en eigenlijk vaak ook best heel gewoontjes, alleen met wat meer toeters en bellen en gedoe er omheen dan in het gemiddelde gezin.

Al met al was en is pleegzorg voor mij dus een hele natuurlijke keuze. Terugkijkend naar mijzelf als zevenjarige lijkt het bijna alsof het zo moest zijn. En wat ben ik trots op de twee prachtige pleegkinderen die in mijn leven zijn gekomen. Die tweede man, die laat ik echter maar aan me voorbij gaan, want poeh, dát lijkt me pas zwaar zeg!

Lees meer van Krissie op haar eigen blog: Pleegmama Kloek.

Lees ook: Steeds meer kinderen hebben een pleeggezin nodig. Iets voor jou?