Kolven op de plee? Moeders, doe er niet aan mee!
Het is eigenlijk geen nieuws, maar schokkend blijft het wel: uit onderzoek blijkt dat een groot deel van de werkende moeders die borstvoeding geeft op het werk geen goede kolfruimte tot haar beschikking heeft. Dus moet mama maar op de wc gaan zitten, of in het kopieerhok. Terwijl ze eigenlijk gewoon recht heeft op een kolfruimte.
Ouders van Nu voerde het onderzoek uit onder 1200 vrouwen in Nederland, waarvan er 78 procent op het werk gekolfd heeft. Slechts 33 procent van deze vrouwen kon gebruik maken van een geschikte kolfruimte. Belachelijk weinig dus. De rest werd weggebonjourd naar de wc’s, of kon zich bij wijze van spreke achter de printers verschansen om een flesje melk af te tappen. Alsof het al geen gedoe genoeg is om op het werk te moeten kolven, laat staan als je dan ook nog als een soort paria word afgeserveerd en met je pomp ergens in het trappenhuis van het kantoorpand of op een koude wc-bril moet gaan zitten. En daarnaast: dat mag gewoon niet. Sterker nog, het is een vorm van zwangerschapsdiscriminatie.
Lees ook: 10 Bewijzen dat ouderschap totaal niet geëmancipeerd is.
Na je zwangerschapsverlof heb je in Nederland recht om tot negen maanden na de geboorte van je kind op het werk melk af te kolven, of je baby op het werk te voeden. Je mag daar een kwart van je werktijd aan besteden en je werkgever moet ervoor zorgen dat dat op een goede manier kan. Een geschikte kolfruimte moet voldoen aan de volgende eisen: privacy (de deur moet op slot kunnen), er moet een bank of een bed aanwezig zijn, de ruimte moet hygiënisch zijn en mag geen gevaarlijke stoffen (zoals bijvoorbeeld schoonmaakmiddelen) bevatten. Echter, volgens het College voor de Rechten van de Mens zitten jonge moeders vaker wel dan niet in ongeschikte, vieze en daarnaast ook nog eens gewoon publieke ruimtes waar iedereen zomaar binnen kan lopen, te kolven. Want menig werkgever vindt dat kolven maar gedoe en heeft geen zin om daar speciaal een ruimte voor in te richten. Kortom, mama, zoek het even lekker zelf uit, als de baas er maar geen last van heeft.
Uit eigen ervaring weet ik dat kolven niet bepaald het leukste is wat je kunt doen als jonge moeder. Omdat ‘live’ borstvoeden niet goed lukte heb ik voor mijn twee oudste kinderen maandenlang gekolfd. Gelukkig kon ik dat thuis doen en zelfs daar vond ik het al lastig en vaak ongemakkelijk. Maar op een viezig kantoortoilet, of tussen de kopieerapparaten terwijl collega’s in en uit lopen? Afgezien van het feit dat dat gewoon oncomfortabel (en dus Arbo-technisch gezien verkeerd) is, weet ik zeker dat er dan stante pede helemáál geen druppel melk meer uit mijn borsten was gekomen. En wat het onderzoek zegt klopt, in mijn ervaring. Ik heb op verschillende plekken gewerkt en eigenlijk was er nooit ergens een speciale kolfruimte ingericht. Ik had één baas die heel galant drie keer per dag zijn eigen kantoor beschikbaar stelde aan een kolvende collega omdat ze anders nergens terecht kon, maar bij elke andere werkgever moesten de moeders inderdaad hun toevlucht nemen tot de bezemkast, of anders na hun verlof gewoon maar overstappen op de fles. Wat de meesten dus ook deden, niet zelden tegen hun zin en moedergevoel in.
Als we toe willen naar gelijkheid voor mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt is dit één van de dingen die moet veranderen. Want zolang moeders hun kinderen niet kunnen voeden op de manier die zij zelf verkiezen zal dat een beperking voor hen vormen in het arbeidsleven, die resulteert in verminderde kansen en mogelijkheden voor vrouwelijke werknemers. Want vrouwen krijgen nou eenmaal kinderen (ik pleit al heel lang voor de mannenzwangerschap, maar ja, die biologie, dat blijft een dingetje hè…), en als ze er zijn dan moeten ze nou eenmaal eten. En vaak zijn ze daarvoor nou eenmaal een tijd afhankelijk van ons. Een vrouw zou niet gedwongen mogen worden (ook al wordt dat niet met zoveel woorden gezegd) over te stappen op flesvoeding omdat dat voor haar werkgever makkelijker is. Het moet ten allen tijde haar eigen keus (en die van haar baby uiteraard) zijn waarmee en op welke manier zij haar kind voedt. Wij, als maatschappij, moeten die keuze respecteren en faciliteren. En kolven in het kopieerhok doet natuurlijk geen van beiden.
Moeders vinden het vaak moeilijk om voor zichzelf op te komen en laten zich daarom gedwee verbannen naar het verdomhoekje om te kolven. Dat is ook niet zo gek, want niemand zit te wachten op een arbeidsconflict en het risico ontslagen te worden op oneigenlijke gronden. En nee, het zou natuurlijk helemaal niet eens nodig moeten zijn om zo op onze strepen te gaan staan. Want een recht is een recht en zo simpel zou het moeten zijn. Maar helaas ís het zo simpel dus nog steeds niet. En dat verandert alleen maar als wij daar iets aan doen. Als we niet langer accepteren dat onze rechten worden geschonden. Omdat dat we gewoon niet hoeven te accepteren. Dus dames, laat je niet (letterlijk) in een hoekje drukken met je kolfapparaat, maar eis op waar je recht op hebt. Pompen op de plee? Dacht het dus even niet. Het combineren van het moederschap en werken is tenslotte al uitdaging genoeg op zichzelf, daar hoeven we niet ook nog een minderwaardigheidscomplex en een aanval van spruw door onhygiënische omstandigheden bovenop te krijgen. Je bent geen last, je bent geen zeur, je bent een moeder en je kind moet eten. Punt. En elke werkgever die daar problemen mee heeft, gaat zelf maar eens drie keer per dag met een stofzuiger op z’n tepels op het bedrijfstoilet zitten. Wedden dat er dan ineens héél snel een kolfruimte is?
Lees ook: Dit zou er gebeuren als niet vrouwen, maar mannen borstvoeding zouden geven.
(Bron: Algemeen Dagblad)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
