Kan iemand mij vertellen hoe ik niks moet doen? (Want ik weet niet meer wat je doet met tijd voor jezelf)
Jonge moeders zijn altijd druk. Maar dan worden de kinderen groter en heb je opeens tijd over. Tijd voor jezelf. Maar wat moet je daar ook alweer mee? Vala weet het niet meer.
De afgelopen tien jaar ben ik constant in de weer geweest. Als je kleine kinderen hebt is er geen moment rust. Er is altijd wel een luier die verschoond moet worden, een boterham die in zes driehoekjes (of waren het nou vierkantjes?) gesneden moet worden, iemand die zindelijk moet worden, een Duplotoren die gebouwd moet worden, een verhaaltje dat voorgelezen moet worden, een snotterig neusje dat afgeveegd moet worden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Om over alles wat daarnaast ook nog moet gebeuren nog maar te zwijgen. Jonge ouders hebben het druk. Tijd om even op je kont te zitten is er vaak niet. En wat kun je daar ontzettend naar verlangen. In je hoofd heb je wel duizend dingen bedacht die je zou doen met een beetje vrije tijd. Reikhalzend kijk je uit naar het moment dat het zover is. Je kunt bijna niet wachten. En dan is het zover. Zijn je kinderen groot en hangen ze niet meer de hele tijd aan je rokken. En sta jij een beetje verdwaasd om je eigen as heen te draaien. Nu heb je tijd voor jezelf. Maar wat móet je d’r mee?
LEES OOK: Doet u mij maar 10 dreumesen.
Koningin van tijd voor jezelf
Vroeger was ik heel goed in niks doen. Uren kon ik mijn favoriete series kijken, in bad liggen, mijn poriën bestuderen in de spiegel, nutteloos internetten, of gewoon slapen. Luieren was één van mijn betere kwaliteiten. Ik was de koningin van de me-time. Dus had ik verwacht dat ik het niks doen na de tropenjaren met mijn kinderen als vanzelf weer op zou kunnen pakken. Maar ik ben het niksen helemaal verleerd. Mijn oudste twee zijn inmiddels tien en acht jaar oud, gaan de hele dag naar school en zijn thuis bovendien in staat zich op heel veel vlakken zelf te bedruipen. Mijn jongste is weliswaar nog maar vier, maar zo’n bizar kind dat heel goed zelf kan spelen. Dus heb ik opeens een zee van tijd over. Heerlijk, want ik heb een torenhoge stapel boeken liggen waar ik de afgelopen jaren niet aan toegekomen ben en de kast in badkamer puilt uit van de flacons met weldadige etherische badoliën die ik nooit heb kunnen gebruiken omdat ik iedere dag slechts vijf minuten had om onder de douche door te rennen. Genoeg dus om al die vrije tijd mee te vullen. Maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Blijkbaar is luieren niet net als fietsen: als je het maar lang genoeg niet doet, vergeet je blijkbaar hoe het moet.
Afkickende verslaafde
Dus ga ik van de weeromstuit maar klusjes doen. Mijn huis is schoon en toch ga ik lopen poetsen. De rekeningen zijn betaald, maar dan ga ik alvast voor volgende maand de boel overboeken. Ik ga een was draaien terwijl ik de trommel maar halfvol krijg. of de kledingkasten van de kinderen opnieuw organiseren, terwijl alles al op kleur ligt. Ik móet iets nuttigs doen. Iets moederigs. Ik ben zo gewend geraakt aan het constant bezig zijn dat ik er niet meer mee kan stoppen. Als ik dat probeer, als ik mezelf dwíng iets voor mezelf te gaan doen, voel ik me binnen de kortste keren een afkickende drugsverslaafde. Compleet met detox-verschijnselen: hartkloppingen, trillen, zweetaanvallen, een opgejaagd gevoel. Ik word pas weer rustig als ik iets nuttigs kan doen, iets kan schoonmaken, opruimen, alfabetiseren, regelen, of voorbereiden. Terwijl ik wel heel erg baal als ik mijn me-time weer eens verkwansel door iets nuttigs te gaan doen. Droomde ik niet jarenlang van Gilmore Girls binge sessies op Netflix? Nu kan het eindelijk, maar sta ik toch weer met één hand de piepers te jassen en met de andere te stofzuigen, want ‘dan is dat maar gedaan’. Hoe gestoord kan je zijn?
Midden op de dag tv kijken
Ik wil mijn vermogen om niks te doen terug. Kan iemand mij leren hoe ik moet luieren? Ik wil weer op de bank zitten met een boek. Ik wil midden op de dag televisie kijken zonder me schuldig te voelen. Ik wil genieten van het feit dat mijn kinderen me niet meer de hele tijd nodig hebben en die momenten durven gebruiken voor mezélf. Misschien is dat het wel: dat je als ouder, en vooral als moeder waarschijnlijk, niet aan jezelf durft te denken. Omdat je je, vanaf het moment dat je kinderen geboren werden, in dienst hebt gesteld van hen en hun behoeften. Wat logisch is, omdat die belangrijker waren dan die van jou. En het dus gek en onwennig en misschien zelfs wel een beetje slecht voelt als jezelf weer eens naar voren schuift. Maar iedereen heeft recht op me-time, sterker nog, iedereen heeft het nodig. Ja, het is handig als die piepers alvast geschild zouden worden. Maar nee, nódig is dat dan weer niet.
Mamaholic
Ik maak nooit goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar in 2023 wil ik leren luieren. Ik wil kunnen Netflixen zonder dat ik in een papieren zak moet ademen tegen het hyperventileren. In bad kunnen liggen zonder een fles HG tegelreiniger mee te nemen om tegelijkertijd de muren van de badkamer te ontkalken. Op zondag kunnen uitslapen zonder me schuldig te voelen dat mijn kroost zelf naar beneden is gegaan en met een boterhammetje voor de tv zit. Mijn kinderen vinden het helemaal niet erg als mama af en toe even voor zichzelf kiest. Ze vinden het zelfs fijn, want als ik boven kom om de moeder uit te hangen terwijl zij zich heerlijk zelf zitten te vermaken word ik resoluut naar beneden gebonjourd, met de woorden: “Mama, kun je nou nooit even zelf spelen?!” Het zal een lange weg zijn, maar ik ga mijn best doen af te kicken van mijn moederverslaving. Ik denk wel dat ik af en toe nog een terugval heb, maar ik hoop dat ik straks trots kan zeggen dat ik een genezen mamaholic ben.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
