Kan iemand mij leren hoe ik moet uitslapen? (Want ik krijg het niet meer voor elkaar)
Het begrip uitslapen is veel ouders met jonge kinderen vreemd. Maar er komt een dag dat het opeens weer kan. Alleen, weet je dan nog hoe het moet? Vala in ieder geval niet.
Vroeger was ik koningin uitslapen. Het was één van mijn betere kwaliteiten, durf ik wel te zeggen. In het weekend kon ik rustig tot elf of twaalf uur ’s ochtends in mijn bed liggen. Een gat in de dag slapen stond op zaterdag en zondag standaard op mijn to do lijst. En dan stiefelde ik zo rond het middaguur eens in mijn pyjama mijn bed uit, prepareerde een copieus ontbijt en ging dan eens nadenken over wat ik met de resterende uurtjes die er nog in de dag zaten zou gaan doen (meestal: vrij weinig). Och jongens, dat waren nog eens tijden. Lang vervlogen tijden inmiddels, want de laatste keer dat ik heb uitgeslapen kan ik me niet eens meer herinneren. Het moet zo’n acht jaar geleden zijn, vermoed ik. Want daarna kreeg ik mijn eerste kind. En sindsdien heb ik er om twaalf uur ’s middags al een hele dag op zitten. Of drie hele dagen eigenlijk. Want omdat karma nou eenmaal een bitch is kreeg ik kroost die bij het krieken van de dag wakker is. Dus, uitslapen? Wat is dat?
Lees ook: Als mama van huis is, dansen papa en de kinderen op tafel (en waarom dat niet erg is).
Al jarenlang sta ik om 05.00 uur ’s ochtends naast mijn bed. Want hoewel mijn kinderen nu alledrie meestentijds doorslapen vinden ze dat ze daarmee wel genoeg coulance met hun ouders tonen. En dus begint het circus van zes keer naar de wc gaan, ‘zachtjes’ uit hun kamer komen om ’te kijken of het al licht is’, slokjes water halen in de badkamer, iedere dag als zelfs de kippen nog weigeren van hun stok te komen. Waardoor ik dus ook wakker ben. Je went eraan trouwens, dus inmiddels voelt het om die tijd niet meer alsof er een vrachtwagen over me heen gereden is en je kunt je wallen een hele stuk reduceren als je gewoon zelf ook na Sesamstraat naar bed gaat, maar 05.00 uur blijft vroeg. Daarom gaan mijn man en ik af en toe een weekendje weg zonder kinderen. Zodat we kunnen uitslapen. Dat is dan althans altijd het idee. Alleen wil dat maar niet lukken. We hebben het nu meerdere keren geprobeerd en echt met grof geschut: de mooiste hotels, met de lekkerste bedden. Flessen champagne en heel laat opblijven (“Kom op schat, wakker blijven, nog even volhouden!”). Maar het mag allemaal niet baten. We zijn het uitslapen verleerd.
Onlangs waren we in een een werkelijk schitterend hotel in een idyllisch dorpje in Drenthe. Het bed had lakens van Egyptisch katoen en er hing een enorme tv met Netflix. Op ons privé-terras hadden we een jacuzzi en het ontbijt werd ’s ochtends om 10.00 uur geserveerd op de kamer. We hadden dus ideale uitslaapomstandigheden gecreëerd, dit keer moest het gewoon lukken. Maar het lukte niet. Om 05.00 uur lagen we beiden met wijdopen ogen naar het plafond te staren. Buiten was het nog pikdonker. Geen vogeltje dat floot. De hele wereld was nog in diepe rust, behalve wij. Wanhopig keken we elkaar in het donker aan. Mijn maag knorde, mijn lichaam schreeuwde om een kop koffie. Maar het zou nog uren duren voor het ontbijt kwam. Want normale mensen in chique hotels in Drenthe slapen uit. Behalve wij. Wij waren wakker. Alweer. Beroofd van onze capaciteit om uit te slapen door onze kinderen. Bestolen. En ik wil het terug. Ik wil uitslapen!
Kan iemand mij vertellen hoe ik weer kan leren uitslapen? Hoe ik pas wakker kan worden als het leven buiten al in volle gang is? Het hoeft niet tot twaalf uur, een uur of negen vind ik al heel wat. En het hoeft ook niet ieder weekend, maar gewoon, af en toe. Als luxe, iets waar me ik me op kan verheugen. Want zo langzamerhand vind ik het zonde van mijn geld worden, al die hotelletjes die we boeken in de hoop dat we daar zullen kunnen uitslapen. IJdele hoop dus en dat gaat ondertussen flink in de papieren lopen en dan kan ik net zo goed thuisblijven, waar ik de Nespresso machine zo kan instellen dat ik in ieder geval de geur van verse koffie ruik als ik weer voor dag en dauw mijn ogen opsla. Want, peperduur beddengoed en een jacuzzi zijn heus leuk, maar als er als je wakker wordt geen koffie is, verliest dat toch zijn glans. Tenslotte, tegen de tijd dat de koffie in zo’n hotel geserveerd wordt, heb ik er alweer bijna een dag op zitten, dus is het voor mijn gevoel eigenlijk alweer tijd voor een borrel. En, nou ja, als ik er nou iedere keer ook nog een champagne-ontbijt bij moet boeken, denk ik wel dat ik binnenkort failliet ben.
Ik houd me dus aanbevolen voor de gouden uitslaaptip van ouders die ons voor zijn gegaan. Deel je wijsheid alsjeblieft, want ik weet inmiddels niet meer wat ik nog kan doen. Misschien moet ik het gewoon maar opgeven en vreselijke dingen gaan zeggen als “Zo heb ik tenminste lekker wat aan mijn dag”. Als ik dat maar vaak genoeg tegen mezelf zeg, ga ik er misschien wel in geloven. Word ik een zelfverkozen vroege vogel. Net zoals mijn kinderen. Overigens appte oma ons dat weekend in Drenthe omstreeks tien uur, toen wij na vijf uur wakkere, cafeïneloze uren, eindelijk aan de koffie zaten, vergenoegd dat de kinderen net pas wakker waren. “Zo heerlijk uitgeslapen hebben ze!” luidde haar bericht. Stilletjes hebben wij gehuild op het Egyptisch katoen, waarna we hebben geprobeerd ons te verdrinken in de jacuzzi. Maar onze tijd komt nog wel. Wacht maar tot ze pubers zijn en ze hun bed niet meer uit te rammen zijn. Dan sta ik om 06.00 uur ’s morgens klaar om onder hun bed te stofzuigen. Karma is a bitch tenslotte. Mwuhahahaaa.
Lees ook: Dag Woefie (en waarom ik de lievelingsknuffel van mijn kind erger mis dan hij).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
