Ja, Annemieke krijgt een kind. Maar de hond gaat NIET naar het asiel
Annemieke was van plan iedereen die ongevraagd aan haar buik zat een klap te geven. Op bezoek bij haar schoonouders doet ze dat toch maar niet. Ook om ongevraagde adviezen blijft ze lief lachen. Totdat ze het over hond Dribbel hadden. Toen ontplofte ze.
Hoe groter je buik, des te meer idioten die denken dat ze eraan mogen zitten. Vooral vrouwen. En er bestaat ook een exponentieel verband tussen de grootte van je buik en het aantal goedbedoelde doch ongevraagde adviezen dat je krijgt. Mijn goede voornemen was om iedereen die ongevraagd aan m’n buik zat een klap te geven. Met daarbij de opmerking “AFBLIJVEN! ik zit toch ook niet aan jouw tieten/bierpens?!” Maarja, om nou je 70-jarige schoonmoeder neer te hoeken… Dat gaat zelfs mij wat te ver. K., die weet hoe ik hierover denk, kijkt een beetje moeilijk. We zijn namelijk op bezoek bij zijn ouders, die in een dorp vol uiterst aanrakerige bejaarden wonen. Heel lief hoor, baby heeft nu al 38 surrogaat-grootouders.
LEES OOK: Waarom mijn dochter geen hondje mag.
Schoonmama heeft het blijde nieuws namelijk aan het hele dorp verteld. De bakker weet dat we een meisje krijgen. De buurvrouw vraagt of het al beter gaat met de ochtendmisselijkheid en beveelt droge crackers aan (nee ECHT? Goh he, daar was ik nou zelf echt nog NOOIT op gekomen). En de overbuurman vraagt tijdens het knippen van de heg hoeveel kilo ik al ben aangekomen.
Het dorpsfeest is nog erger. Traditioneel zit het hele dorp aan tafels; de vrouwen rechts, de mannen links. Ik word onder protest meegesleept naar de vrouwentafel waar ik 3926 foto’s van kleinkinderen moet zien en bij iedere foto “Aaaaaaah, wat lief” behoor te zeggen. Terwijl ik, als ik eerlijk ben, liever naar foto’s van puppy’s of naakte mannen kijk, maarja, die hebben ze niet op hun mobieltjes. Na een half uur ben ik een expert in het maken van ontduikende bewegingen zodat niemand met haar handen over mijn buik kan aaien, hoe graag ze dat ook zouden willen. Ik voel me als een guppy in een bak vol piranha’s.
“Neem nog een stuk taart, want je moet nu voor twee eten,” is een advies dat ik maar al te graag opvolg. Maar na “Zou je dat nou wel doen, dat tweede kopje koffie?” moet ik al op mijn tong bijten. Verder krijg ik te horen dat ik mijn semi-vegetarische eetpatroon moet wijzigen; “Want een baby heeft vlees nodig.” Dat ik veel moet slapen; “Want nu kan het nog.” Dat ik minder moet gaan werken; “Die meiden van tegenwoordig zijn veel te carrièregericht, dat is niet goed voor de kinderen.” Dat een ruggenprik voor watjes is; “In mijn tijd beviel iedereen zonder pijnstilling.” Dat het belachelijk is dat ik geen foto’s van mijn kind op social media wil; “De trotse grootouders mogen toch wel hun kleinkind laten zien, tegenwoordig zijn fotoalbums gewoon online hoor.” Dat parasailen in de vijfde zwangerschapsmaand erg onverantwoordelijk was; “Dat was heel dom van je, wat als je een ongeluk had gehad, dan had de baby blijvend hersenletsel gehad hoor.” En dat we echt niet in Spanje kunnen blijven wonen; “Want dat is veel te ver rijden voor opa en oma als ze kun kleinkind willen zien, heb je daar wel eens aan gedacht?”
Na advies nummer 715: “Misschien kunnen jullie beter maar de hond alvast naar het asiel brengen. Want ja, het was toch een zwerfhond en die blijven wild en ik las laatst wat over een pitbull die een baby dood beet en dat risico wil je echt niet lopen,” heb ik er genoeg van. Ik ontplof: “OVER MIJN FUCKING LIJK! Dribbel gaat NEVER NOOIT naar het asiel. Hij was er eerst. Als die twee niet met elkaar overweg kunnen, dan breng ik die baby wel naar het asiel. Of nee, weet je wat, ik dump haar hier, kunnen jullie d’r opvoeden, aangezien jullie het toch allemaal beter weten!”
Terwijl ik naar de mannentafel ren en daar van de stilte geniet, probeert K. bij de vrouwen de sfeer te redden. “Nee, dat meende ze niet. Het zijn de hormonen! Door de zwangerschapshormonen is Annemieke een beetje extra gevoelig. Laat haar maar even met rust, want ze kan ietwat bot uit de hoek komen. Ze is normaal heel aardig hoor. Echt waar. Maar nu even niet.”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Wil jij een gelukkig kind? Neem een hond!
