“Ik zou gelukkig moeten zijn, maar ik voel niets”

Lin (33) had zich het moederschap anders voorgesteld. Natuurlijk wist ze dat het zwaar zou worden. Dat er slapeloze nachten zouden zijn, huilbuien (bij de baby én bij haarzelf) en dagen waarop ze zichzelf zou verliezen in luiers en flesjes. Maar wat ze niet had verwacht, was hoe intens leeg ze zich zou voelen.

“Ik keek naar mijn baby en voelde… niets. Geen blijdschap, geen connectie, alleen vermoeidheid en een soort verlammende zwaarte die ik niet van me af kon schudden.”

De verwachting vs. de realiteit

Toen Lin zwanger was, had ze een romantisch beeld van het moederschap. Ze zag zichzelf met haar baby op de borst, genietend van het moment. Maar in plaats van dat warme, liefdevolle gevoel, voelde het alsof ze vastzat in een mist.

“Ik hield van mijn baby, natuurlijk. Maar ik voelde het niet zoals ik dacht dat ik het zou voelen. Ik deed alles wat moest – voeden, troosten, verschonen – maar het voelde alsof ik op de automatische piloot stond.”

Mensen om haar heen zeiden: “Geniet ervan, het gaat zo snel voorbij.” Maar die woorden maakten het alleen maar erger. Hoe kon ze genieten als ze zich zo verloren voelde?

De eenzaamheid van depressief zijn als moeder

Eén van de moeilijkste dingen voor Lin was de eenzaamheid. Ze durfde er met niemand over te praten.

“Je hoort als moeder blij te zijn. Dankbaar. Maar ik voelde me een slechte moeder omdat ik me alleen maar uitgeput en somber voelde. Dus ik deed alsof. Ik lachte als mensen vroegen hoe het ging, zei dat het goed ging, terwijl ik eigenlijk elke dag met moeite uit bed kwam.”

Ze voelde zich schuldig. Hoe kon ze zich zo voelen als ze een gezonde baby had? Er waren moeders die het veel zwaarder hadden, toch? Ze had geen reden om ongelukkig te zijn. Maar depressie geeft niks om redenen.

Het moment dat ze besefte: dit is niet ‘gewoon moe zijn’

Op een dag zat Lin op de bank met haar baby in haar armen en besefte ze dat ze al een uur naar buiten zat te staren. Haar kind huilde zachtjes, maar het kwam niet in haar op om in actie te komen. Ze kon gewoon niet.

“Op dat moment dacht ik: dit is niet normaal. Dit is niet gewoon ‘moe zijn’ of ‘hormonen’. Dit is iets anders. Iets groots.”

Dat besef was het begin van verandering.

Hulp zoeken (en accepteren)

Lin besloot eindelijk eerlijk te zijn. Eerst tegen haar partner, die schrok, maar ook opgelucht was dat ze erover praatte. Daarna tegen haar huisarts.

“Ik voelde me een mislukkeling toen ik daar zat en zei: ‘Ik denk dat ik depressief ben.’ Maar niemand veroordeelde me. De huisarts keek me aan en zei: ‘Je bent niet de enige. En je bent geen slechte moeder.’ Dat had ik zo hard nodig om te horen.”

Met hulp van een psycholoog en steun van haar omgeving begon Lin langzaam uit de mist te komen. Het ging niet meteen beter. Er waren nog steeds moeilijke dagen. Maar er waren ook momenten waarop ze weer íets voelde. Kleine beetjes licht.

De weg terug naar zichzelf

Nu, bijna twee jaar later, kijkt Lin terug op die periode en weet ze hoe belangrijk het is om open te zijn over depressie bij moeders.

“Ik weet nu dat ik niet alleen was, maar op dat moment voelde het wel zo. Daarom wil ik mijn verhaal delen. Zodat andere moeders die zich zo voelen weten: je bent niet gek, je bent niet zwak en je bent zeker geen slechte moeder.”

Soms betekent moederschap dat je moet toegeven dat je hulp nodig hebt. En dat is oké.

Herken jij jezelf hierin? Dit kun je doen:

• Praat erover. Met je partner, een vriendin, een huisarts – iemand die je vertrouwt.
• Weet dat het geen teken van zwakte is. Je bent niet de enige die hiermee worstelt.
• Zoek professionele hulp. Therapie, een praatgroep of zelfs medicatie kan een wereld van verschil maken.
• Wees lief voor jezelf. Je hoeft niet perfect te zijn. Goed genoeg is écht goed genoeg.

Slotgedachte

Moederschap is niet alleen roze wolken. Soms is het donker, zwaar en eenzaam. Maar het betekent niet dat je geen goede moeder bent. Het betekent dat je mens bent. En dat je het niet alleen hoeft te doen.