Ik zat vol oordelen over imperfecte moeders tot ik er zelf een werd
Halina Reijn, Janet Jackson, Anouk – we zijn weer flink in de weer met onze meningen over al deze (wens)moeders. Barbara zat vroeger ook vol oordelen, tot ze zelf over het randje ging en nu iemand is die ze op haar twintigste zou hebben veroordeeld. “42 en zwanger? Nee, dat vind ik te oud.”
Er is nogal wat te doen, de laatste tijd, over oude moeders (Janet Jackson), wensmoeders (Halina Reijn), nieuwe samenlevingsvormen (over Anouk, LINDA.-cover van juni). Het meningencircus draait op volle toeren: ‘Halina was eerlijk’ // ‘Nee, ze was aandachtsgeil’, ‘Wat heerlijk voor Janet’ // ‘OMG. Ik ben 50 en krijg mijn eerste KLEINkind!! ‘Anouk mag zelf weten wat ze doet!! Zolang je maar van ze houdt!’ // ‘Bij moederschap hoort ook verantwoordelijkheid’
We doen het allemaal. Ik ook: ik weet meteen wat ik vind. En dat vind ik dom van mezelf, want ik zou beter moeten weten. Ik ben ook een moeder waar je van alles van kunt vinden. Een moeder bijvoorbeeld die op haar 42e nog een kind kreeg. Als je me dat op mijn twintigste had verteld had ik gezegd: nee, ik trek de grens bij 40. Daarna ben je te oud. Zoals bijna alle jonge vrouwen waarschijnlijk nu ook denken.
Alleen valt het leven soms niet te plannen en ben ik iemand geworden die ik twintig jaar geleden veroordeeld zou hebben. 42? Dat is te oud om zwanger te zijn, dus dan maar niet! Zomaar, pàts!
Een groot deel van de vrouwen krijgt precies wat ze wil: leuke man, baantje, hypotheek, kindjes, lieve opa en oma erbij, af en toe een probleempje, klaar. Maar er zijn levens die anders lopen. Vrouwen die pech hebben, of juist veel van het leven willen, tegenslag kennen, of die veel vragen stellen. Vrouwen, die het niet allemaal op de rails hebben. Mijn vriendinnen bestaan uit beide groepen. Ik hou van de vrouwen die het goed voor elkaar hebben, die lekker op woensdagmiddag met de kinderen zandkoekjes bakken, maar ik heb ook echt een zwak voor de vriendinnen bij wie het allemaal net even anders loopt.
Ik heb daarom deze week echt zitten grienen bij Halina die graag een baby wil, maar eigenlijk vooral heel graag een vriendje. Die baby-met-man zit er waarschijnlijk niet in: ze is 40, de laatste 15 jaar liepen relaties voor geen meter en ze heeft bijna geen tijd meer om nu nog iemand te leren kennen die ook nog even snel een gezin wil. Ik herken dat een beetje. Ik was 30 toen ik ging scheiden. Op die leeftijd is net iedereen om je heen gaan samenwonen. Als je dan nog een gezin wilt, kan het biologisch gezien nog makkelijk, maar je moet wel even de juiste snaar zien te raken, want je loopt rond met een grote sticker op je voorhoofd: wil graag een kind en oh ja: het heeft een BEETJE haast!
Dat is goed gekomen. Ik leerde Thomas kennen toen ik 34 was en we kregen een kind. Ik was 36. Ik wilde er heel graag nog eentje, maar dat lukte niet. Ik dacht altijd dat ik uiterlijk voor mijn 40e ‘binnen’ wilde zijn. Het aantal kinderen dat ik dan zou hebben, daar zou ik vrede mee hebben. Daarna vond ik mezelf ’te oud’ en moest ik me erbij neerleggen. Zo was de natuur nu eenmaal. Maar ja, het bleef bij één en ik wilde er heel graag nog een. Daar kwam bij dat ik wel steeds zwanger raakte en er dus heel dichtbij was, maar dan toch weer een miskraam kreeg. Ik had al een héél pittig kind van 4, waarmee je helemaal geen zandkoekjes kon bakken – althans niet zonder knallende ruzie – en verlangde vurig naar nog een kind. Voor ik het wist was ik een zwangere van 41. Tot ik uiteindelijk op mijn 42e Morris kreeg, dankzij héél veel artsen die het ook soms wel welletjes vonden. Van tevoren had ik dat allemaal nooit zo bedacht. Ik trouwde op mijn 28e, maar dat huwelijk bleek een aantal verrassingen in petto te hebben waardoor het plofte. Dus werd ik een wat latere moeder, wat ik ook nooit zo had bedacht. Maar mooi dat Morris (4) er nu is!
Zo gaat het leven soms. Niet volgens het plaatje dat je zelf als 20-jarige in je hoofd hebt. En ook niet volgens het ideale schema dat heel veel andere vrouwen wél weten af te werken. Ik weet heel goed hoe je tegen dit soort ‘excessen’ (ja, ook op je 42e zwanger zijn is een ding) aankijkt als je zelf nog niet door het leven die kant op bent geduwd. Je denkt: 42? Dat is niet gezond voor de baby, beter een kind voor je 35e. Of: Oh Halina, had maar wat minder toneelstukken gedaan, en beetje meer thuis op de bank gezeten, dan was het nu oké met je. Misschien denk je ook wel over Femke of Vala (ja klik maar eens even goed op die linkjes): je moet ze gewoon wat beter opvoeden, die jochies, dan bijten ze je niet meer. En: als Janet niet uit die idiote Jackson-familie was gekomen, had ze gewoon op haar 25e een baby gekregen. Veel beter! Nou, dat is misschien waar, alleen: wij hebben het ook niet zo gepland. En Anouk, Janet en Halina ook niet.
Elke dag nog dank ik het lot, de artsen, mijn man, of vooruit: God op mijn blote knieën dat het bij mij tot zo’n goed einde is gekomen. Want dat was op een zeker moment niet vanzelfsprekend meer. Zoals het voor niemand vanzelfsprekend is, alleen hebben de meeste mensen er geen idee van wat er allemaal mis had kunnen gaan. Daarom vraag ik al die vrouwen die commentaar hebben op Janet, Halina, Anouk, zoals ik ook mijn jongere ik vraag: oordel niet te snel. Echt niet. Je weet pas wat het is, als je het hebt meegemaakt. En hopelijk blijft het de meeste vrouwen bespaard, al weet je van tevoren nooit tot welke groep jij behoort. Het leven kan je zomaar bij de lurven grijpen.
