Ik zal nooit… Bekentenissen van een moeder die gefaald heeft
Voordat Philippine moeder werd, nam ze zich heilig voor deze 3 dingen nooit te doen. Maar stiekem tuinde ze toch overal in… shit!
- Ik zal nooit mijn kind omkopen
Rustig met je kinderen uit eten in een restaurant, dat leek mij zo romantisch en gezellig. Want als de Fransen dat kunnen, dan kunnen wij dat ook, toch?
Eens in de zoveel tijd gaan we met het hele gezin uit eten. Is dat nodig? Nee. Maar wel gezellig, vinden wij. Uiteraard passen we de restaurantkeuze aan aan het gezelschap waar we mee zijn en met kinderen erbij wordt dat al gauw de plaatselijke Italiaan in het dorp in plaats van die fancy hipstertent in de stad.
Afijn, omdat de carpaccio en de garnalencoctail daar niet te versmaden zijn, nemen Reinier en ik steevast een voorgerecht voor we ons op onze pizza’s storten. Met als gevolg dat het voor ons kind dus iets langer duurt tot we klaar zijn met eten en weer naar huis gaan. James krijgt zijn minipizza al tijdens het voorgerecht opgediend, maar is daar vaak na drie minuten alweer klaar mee. En ja, langer dan een kwartier rustig op je billen blijven zitten en lief een kleurplaat gaan kleuren blijkt vaak (niet altijd!) teveel gevraagd van een tweejarig stuiterballetje. Het was te verwachten… Als alle afleidingsmanoeuvres de revue hebben gepasseerd, tover ik dan uiteindelijk toch maar het laatste redmiddel uit mijn tas: de iPad.
Ik weet het, het ziet er niet uit een tweejarige aan tafel in een restaurant kwijlend boven een beeldscherm terwijl papa en mama rustig nippend aan hun glas wijn dooreten, maar ach, zo kunnen we toch ‘gezellig met het hele gezin uit eten’.
Pssst, deze zelfde truc zet ik overigens ook in als mijn kind weigert: a) in het fietsstoeltje te gaan zitten, b) op de grond gaat liggen in de supermarkt of c) niet mee wil komen uit de speeltuin. Dan tover ik – hupsakee – een doosje Jip&Janneke rozijntjes uit mijn tas. Of het pedagogisch verantwoord is om mijn kind om te kopen met ‘snoep’ betwijfel ik, maar succes gegarandeerd.
- Ik zal mijn kind normaal leren eten
Vlak na de eerste verjaardag van mijn zoon ging het mis. Hij veranderde van een nieuwsgierige alles-etende baby in een dreumes die steevast zijn bordje wegschoof en zijn lippen stijf op elkaar hield. En omdat mijn kleine mannetje al niet zoveel babyvet heeft, werd ik radeloos. Hij kon toch niet elke avond zonder eten naar bed? Maar toen ontdekten we bij toeval onze redder in nood: ketchup! (Duizend maal dank meneer Heinz). Want sinds we dat rooie goedje op zijn bordje spoten, eet meneer vrijwel alles weer. Alsof zijn leven ervan af hangt doopt hij zijn boontjes/aardappels/pasta in de ketchup. Kind blij, moeder blij!
Als hij zestien is en voor het eerst bij zijn vriendinnetje gaat eten kan hij moeilijk nog om ketchup vragen. Het houdt dus vast weer een keer op.
- Ik zal mijn kind nooit voor een beeldscherm zetten
Mijn kinderen zouden geen televisie kijken. Die gingen maar buiten spelen, een boekje lezen, iets bouwen met Duplo bouwen of knutselen aan tafel. Hooguit in het weekend zou de televisie heel misschien eventjes aan mogen. En dan uiteraard op een zender met verantwoorde kinderprogramma’s waar ze ook iets van zouden opsteken. De realiteit pakt helaas iets anders uit; tijdens de ochtendspits gaat de televisie aan zodat mama nog even gauw onder de douche kan springen en een boterham kan eten zonder dat er een kind achter mij aan hobbelt. Komen we op zaterdagmiddag thuis van een lange strandwandeling en ploffen Reinier en ik op de bank met een glas wijn? Vooruit, ga jij maar even televisie kijken. Hangt er tijdens het koken een jengelend kind aan mijn been die ik niet weet af te poeieren met ga een puzzel maken/met je trein spelen/een toren bouwen? Oké, zet die tv dan maar even aan.Pak die iPad maar. Is het 05.30 uur ’s ochtends en is mijn stuiterbal al klaarwakker? Kom maar bij papa en mama in bed op de iPad, dan draaien wij ons nog even om.
Lees ook: 21 bekentenissen van moeders (Oh mensen, wie herkent dit niet?)
