‘Ik word verscheurd door mijn wens voor mijn droomcarrière en mijn wens voor een gezin’
Floor (31) is getrouwd en heeft (nog) geen kinderen. Ze wil dolgraag gynaecoloog worden, maar is dat wel te combineren met een gezin?
“Al zolang ik me kan herinneren wil ik arts worden. Mijn moeder is arts, mijn tantes zijn arts, mijn oma was arts, het zit in de familie. Die droom leek makkelijk werkelijkheid te kunnen worden, aangezien het mij op school altijd voor de wind ging. Ik ging er dus vanuit dat ik het na het gymnasium direct toe zou worden gelaten tot de opleiding Geneeskunde. Maar tot mijn grote verbazing werd ik uitgeloot. Het jaar daarop weer. Zo werkte het systeem toen nog. Uiteindelijk heb ik zoveel omzwervingen gemaakt op opleidingsgebied dat ik ruim vier jaar vertraging heb opgelopen en daardoor ben ik nu alleen nog maar basisarts. Ik wil me specialiseren in de gynaecologie, maar voordat ik dat heb afgerond ben ik weer jaren verder. Dat is op zichzelf geen probleem, maar mijn man en ik willen graag kinderen. En ik ben al 31. Dat is niet heel oud, maar ik ben ook niet heel jong meer. In ieder geval lichamelijk gezien. Daar ben ik me als medisch geschoolde vrouw maar al te bewust van.
LEES OOK: Zo voed ik op: “Mijn man en ik zitten niet echt op één lijn.”
Hoe ga ik een gezin combineren met een zware opleiding?
Eigenlijk zou ik dus zo langzamerhand wel kinderen moeten gaan krijgen. Maar hoe ga ik een gezin combineren met een zware medische opleiding? Als ik me wil gaan specialiseren wordt het hard werken. Onregelmatige diensten draaien, ‘s nachts werken, opgeroepen kunnen worden, lange dagen maken. Ik weet niet hoe ik dat voor elkaar krijg als ik ook een kind op te voeden heb. Natuurlijk, mijn man is er ook, maar hij heeft net zo goed een drukke baan, hij kan niet iedere dag om vijf uur naar huis en bovendien moet hij regelmatig een paar dagen naar het buitenland. Als ik op diezelfde dagen bijvoorbeeld nachtdiensten moet draaien, waar gaan we ons kind dan laten? Opvang die zo flexibel is, is bijna niet te regelen. En onze ouders zijn al op leeftijd, die kunnen niet zo makkelijk inspringen. Bovendien wil ik ze daar niet mee belasten. Maar ja, dan houdt het op. Dus wat moet ik nu? Mijn carrièredroom opgeven om een gezin te stichten? Of mijn gezinsdroom opgeven om carrière te maken?
Voor kinderen moet je concessies doen
Veel mensen zeggen tegen me dat ik ander werk moet gaan doen. Of in ieder geval een medische baan met regelmatige uren overdag. Dat je voor kinderen nou eenmaal concessies moet doen. Dat dat sowieso het ouderschap is. Volgens hen krijg ik er meer spijt van als ik mijn kinderwens opgeef, dan als ik mijn droombaan laat schieten. Maar ik wil al zo lang gynaecoloog worden. Ik heb nooit iets anders nagestreefd. Ik weet zeker dat ik er spijt van krijg als ik die droom niet probeer na te jagen. Maar geen moeder worden vind ik eigenlijk ook geen optie. Het irriteert me dat er in de maatschappij zo weinig mogelijkheden zijn voor vrouwen om werk en moederschap te combineren. Ik heb zoveel studiegenoten zien afhaken omdat ze het niet konden bolwerken. Dat is toch eigenlijk schandalig? Waarom moeten we kiezen tussen twee dingen die we graag willen? Waarom kan het niet allebei? Ik weet zeker dat ik een goede moeder zou zijn en een kundige gynaecoloog. Het maakt me erg verdrietig dat ik één van beide kanten misschien nooit zal kunnen laten zien.
Mijn man overweegt een andere baan te zoeken, iets eenvoudigers, gewoon negen tot vijf. Dan hebben we het opvangprobleem in ieder geval opgelost. Maar ik voel me daar bezwaard over. Hij vindt zijn werk leuk en heeft er hard voor gestudeerd. Ik wil hem dat niet afnemen. Waarom zou mijn carrière belangrijker zijn dan die van hem? We zitten dus een beetje vast en ondertussen tikt de tijd door. Ik zou willen dat ik wist wat ik moest doen. Soms hoop ik dat ik per ongeluk zwanger wordt. Dan heeft het lot voor ons beslist en hoef ik geen keuze meer te maken.”
LEES OOK: Die eeuwige zoektocht naar balans. Waar hangt dat kreng toch uit?
