‘Ik wilde geen derde, maar toen werd ik per ongeluk zwanger’

Jennifer (34) vond haar gezin met twee kinderen compleet. Tot er iets misging met haar spiraal en ze toch weer zwanger werd.

Lees ook: 6 Zwangerschapsverhalen die bijna niet te geloven zijn (en toch echt gebeurd)

“Ik zie mezelf nog staan: starend naar die twee streepjes op de test. Zwánger? Oké, ik voelde me al een paar weken vreemd en dat gevoel kende ik van mijn zwangerschappen, maar dat het echt zo zou zijn, had ik niet verwacht toen ik een oude test vond en dacht: laat ik dát in elk geval maar even uitsluiten. Ik kon helemaal niet zwanger zijn, ik had sinds een halfjaar een spiraal.

Weghalen was geen optie

Nou, die had ik dus niet meer, bleek bij de echo. Wat er wel in mijn buik zat, was een kloppend hartje van veertien weken. Waar mijn spiraal gebleven is, is een raadsel. Waarschijnlijk is hij eruit gevallen, maar ik heb het niet gemerkt. Heel soms gebeurt dat, maar mijn eigen gynaecoloog had het nog nooit eerder meegemaakt. Ze vroeg of ze me moest feliciteren, ik barstte in huilen uit. Onze oudste was twee, de jongste tien maanden, ik vond het met twee kinderen echt zwaar en nu dit…

Mijn man zei meteen: we redden het wel. Weghalen was geen optie, niet voor hem, niet voor mij. Die gedachte heeft wel even door mijn hoofd gespeeld, maar dan keek ik naar mijn twee dochters en dacht ik: dit gooi ik dan weg. Dat kon gewoon niet. Dus hielden we het en genoot ik niet van mijn zwangerschap, omdat ik me zoveel zorgen maakte over hoe ik het allemaal moest gaan doen.

‘De derde doe je erbij’

Met de komst van onze tweede was de druk op ons gezin toegenomen. Mijn man en ik sliepen weinig, kibbelden veel en ik keek echt uit naar het moment dat we onze draai weer zouden vinden. Met de derde zo kort op de tweede, zou die draai vast ver te zoeken zijn. En eerlijk gezegd: zo ging het ook. ‘De derde doe je erbij’, zeiden veel mensen. Ik heb nog nooit zulke onzin gehoord. Die derde doe je er helemaal niet bij, dat is gewoon weer een heel project op zichzelf.

Wat onze redding was, was dat we alle hulp aanpakten die we kregen. Oudste twee uit logeren bij mijn zus, dagje weg met oma, spelen bij de buurvrouw – al was het maar een uurtje, alle rust was welkom. We deden ze zelfs een halve dag extra naar de gastouder, ook al waren mijn man en ik dan thuis. Dat kostte wat, maar dat hadden we ervoor over. Zo verloren we elkaar niet uit het oog, iets waar ik bang voor was geweest.

Nu hij er is, klopt het

Onze jongste is nu net één geworden, de oudste is bijna vier. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, ben ik trots op ons. Op hoe we het hebben gered, op dat we het gezellig hebben weten te houden, alle kinderen én elkaar voldoende aandacht hebben gegeven. Gek genoeg kan ik me nu niet meer voorstellen dat onze jongste zoon er niet zou zijn. Ik had altijd het beeld van een gezin met twee kinderen, maar nu hij er is, klopt het. Als ik naar ze kijk, die drie kleintjes, zo verschillend en toch een eenheid, denk ik: misschien moest het gewoon zo gaan. Al zal ik nooit meer een spiraal nemen. Mijn man heeft zich laten steriliseren. Je moet het lot ook niet tarten, hè.”

Lees ook: Een derde kind? Je gevoel zegt ja, je verstand zegt nee.