‘Ik wil helemaal niet schreeuwen, maar het gebeurt toch’

Eva (27) wil graag een geduldige, rustige moeder zijn voor haar zoon van 4 en dochter van 1. Maar vaak lukt dat niet en staat ze toch te schreeuwen.

Lees ook: Stop met schreeuwen tegen je kind (dit werkt echt beter)

“Mijn eigen moeder was vroeger behoorlijk temperamentvol – nog steeds eigenlijk. Ze is een geweldige moeder en ik hou veel van haar, maar ik weet nog dat ik het als kind vaak helemaal niet leuk vond als ze ontzettend boos werd of haar geduld verloor terwijl ik eigenlijk niet eens wist waarom. Dat zou ik zelf anders gaan doen, nam ik me voor toen ik vier jaar geleden zwanger was van onze oudste. Ik zou rustig en geduldig zijn en als ik al boos was, zou ik altijd duidelijk uitleggen waarom.

Explosieve driftbui

Ik was er echt van overtuigd dat het zou lukken, maar ik was waarschijnlijk even vergeten dat ik mijn moeders karakter heb geërfd. Ik ben ook temperamentvol en van nature niet erg geduldig. Dat vind ik niet leuk aan mezelf, maar het hoort wel bij me. Mijn vriend is veel rustiger, hij zegt vaak dat hij juist op mijn pit is gevallen. En natuurlijk zou ik zonder die eigenschap niet zijn wie ik ben, maar het kan soms wel een tandje minder.
Neem gisteren. Onze jongste van anderhalf jaar wilde geen middagdutje doen, maar was veel te moe om het over te slaan. Zij heeft mijn temperament en dat in combinatie met woede en vermoeidheid leidde tot een explosieve driftbui, waar geen einde aan kwam. De oudste stootte zijn appelsap om en vond het nodig daar om te huilen alsof hij werd gemarteld en iedereen schreeuwde ‘mama’ en ik werd gek. Stond ik weer te schreeuwen dat ze allebei hun kop moesten houden omdat ik gék werd.

Schreeuwen is zinloos

Achteraf baalde ik van mijn eigen gedrag, maar op het moment zelf kan ik mezelf gewoon niet inhouden. Dan ben ik zo boos. Terwijl ik achteraf heel goed tegen mezelf kan zeggen dat het geen enkele zin heeft om te schreeuwen. Kinderen die boos of verdrietig zijn, kunnen het niet eens horen als je schreeuwt. Die zijn daarvoor te veel geblokkeerd door hun eigen emotie. Het is alleen maar eng voor ze, en hartstikke zinloos. Maar ja, dat is achteraf gepraat.

Ik wil geen Momzilla zijn

Soms denk ik dat ik mezelf moet laten behandelen voor deze eigenschap. Mijn man moet altijd lachen als ik dat zeg. ‘Dit is wie je bent’, zegt hij dan. ‘Je bent ook de leukste moeder ter wereld, de gekste, de meest energieke.’ Dat klopt ook wel, ik verzin altijd leuke dingen om te doen, ben nooit te moe of lui om met de kinderen te spelen. Of ik zet de muziek keihard aan en we gaan lekker dansen. Dat is de andere kant van mijn temperament, en die vind ik waardevol.

Toch heb ik mezelf afgesproken dat dit anders moet. Gisteren heb ik besloten dat ik mezelf ga belonen voor elke week dat ik niet schreeuw. Dan mag ik iets leuks kopen, mezelf iets gunnen. Misschien kinderachtig om dit zo te doen, maar ik denk dat het mij helpt. Mijn man vond het grappig, maar heeft gezegd dat hij me zal helpen. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen later terugdenken aan een momzilla als ze aan mij denken.”

Lees ook: 15 Voornemens over het hebben van kinderen waar niks van terechtkomt