‘Ik voelde me een indringer in ons samengesteld gezin’
Mijn vriend had al twee kinderen (D. en K.) voor wij een relatie kregen. Samen kregen we er nog één. Volgens de statistieken is onze relatie gedoemd te mislukken. Ik vertel je hoe dat in de praktijk gaat.
Onze relatie begon vijf jaar geleden nogal onstuimig. Mijn vriend is een stukje ouder dan ik en we kwamen beiden uit een lange relatie. Oh, en ik was er nog niet echt klaar voor om op mijn drieëntwintigste stiefmoeder te worden van twee koters (van toen 12 en 9 jaar).
Twijfels
Ik ben nogal goed in het bezig zijn met wat anderen wel niet van mij denken. Zo was één van de argumenten tegen onze relatie: ‘Je denkt toch niet dat ik samen met jou vader en moedertje ga zitten spelen’ en ook was ik bang dat mensen zouden denken dat hij een midlifecrisis had en dat wel even zou fixen met een vijftien jaar jongere vriendin en eventueel nog een nieuwe baby. Maar goed, ik was wel stapelverliefd.
Dat stemmetje in mijn hoofd ging op mute. Bovendien kenden wij elkaar al jaren en was ik gek op zijn kinderen. Maar deze nieuwe rol voelde toch een beetje onwennig. Voor mij, maar ik denk ook wel voor de kinderen. ‘Een vriendin’ van papa werd ineens dé vriendin van papa.
Kinderen in huis
Mijn vriend is een laidback vader. Hij maakt zich niet zo druk, een echte man dus. Ik ben daarentegen uit ander hout gesneden. Ik moest heel erg wennen aan de vieze modderschoenen in mijn huis, de lege snoepverpakkingen die overal rondslingeren en het geschreeuw achter de Playstation. Maar ook de tijd die ze – logischerwijs – opeisten. De tijd die we normaal samen hadden. Ja echt, twee kinderen in huis, mijn huis waar hij bij introk, bracht een hele nieuwe dynamiek op die 100 vierkante meter.
Ik ben niet hun moeder en wat weet een meisje van 23 nou van twee kinderen opvoeden? Ik hield mezelf dus vooral op de achtergrond. Dan konden zij hun quality time met hun vader hebben, dacht ik. Ik sloot mezelf buiten en voelde me een indringer in hun gezin. Niet omdat ik de kinderen niet lief of leuk vond, maar omdat het soms allemaal een beetje veel voor me was. En dat vond ik ook lastig om met mijn vriend te bespreken, want het zijn zíjn kinderen.
Waarom lukt het bij anderen wel?
Ik kon jaloersmakend naar andere samengestelde gezinnen kijken. Lachende foto’s, leuke uitjes, bonusmoeders met hun bonuskinderen en een hele bijzondere band. Waarom voelde ik dat dan niet zo? Ik ben gék op die kinderen. Waarom had ik er dan toch moeite mee?
Ik begon met andere vrouwen in dezelfde situatie te praten en leerde één ding: het heeft niks met de kinderen te maken, met je vriend of met jou, maar alles met het samenstellen van een samengesteld gezin. Dat moet groeien. Je moet aan elkaar wennen, een band opbouwen (in de nieuwe rol), elkaars grenzen verkennen en in het gezin groeien. Het begint met liefde voor je partner, maar de liefde voor de kinderen is net zo belangrijk. En dat gaat niet over één nacht ijs; dat is keihard werken. Keihard blíjven werken.
Bijzondere band
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. We hebben al zoveel samen meegemaakt. Spelletjesavonden, dagjes weg, een verhuizing, thuiszitten in de corona-tijd, vakanties, feestjes, de geboorte van Loua én nog zoveel meer. Ik zie ze nog binnenkomen, de kleine ukkies die ze waren, en nu zijn ze al zo groot. De oudste komt en gaat, maar als hij er is, genieten we zo van zijn aanwezigheid. Het is zo’n leuk, grappig en lief joch. En met K. heb ik een hele bijzondere band. Geen (stief)moeder-kind-band, meer als een soort grote zus of tante. We houden van dezelfde dingen en gaan er regelmatig samen op uit. Eigenlijk precies het plaatje waar ik vijf jaar geleden zo naar hunkerde.
De komst van mijn dochter heeft ons zeker nog veel hechter gemaakt. Ze zijn de allerliefste broer en zus en zó trots op haar (en die kleine trouwens ook op hen). Maar de tijd en de investering die we hebben gedaan om één gezin te worden, is het allerbelangrijkste. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen: maar stiefmoeder worden is één van de mooiste uitdagingen van mijn leven. Dit is míjn gezin, ik ben trots op ze allemaal.
Moederschap in vrolijke chaos – dát is het motto van Birgit (28). Samen met haar vriend D. geniet ze van haar liefdevolle blended family met twee (bonus)pubers Dion (16) en Kaia (14) en hun dochter Loua (2). Schrijven doet ze al haar hele leven en als (bonus)moeder heeft ze genoeg te vertellen. Van haar soms naar structuur verlangende Pippi Langkous-huishouden en ik doe-maar-wat-opvoeding tot reizen naar Bali met het gezin en het managen van de driftbuien van de peuterprinses. Volg haar ook via Instagram.
