‘Ik voel me zo schuldig over zijn val’

Het zoontje (9 maanden) van Amber (31) viel van de commode. Sindsdien wordt ze geplaagd door een enorm schuldgevoel.

“De dokter in het ziekenhuis zei: nu niet overbezorgd worden. En ook: voel je niet schuldig. Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Want uiteindelijk is er maar één conclusie: het is mijn schuld. Ik wilde teveel tegelijk, daar komt het eigenlijk op neer. Ik was aan het app’en, mijn zoontje moest schone kleren aan omdat hij over zichzelf heen had gespuugd, ik moest bijna de deur uit voor een belangrijke afspraak. Achteraf gezien natuurlijk allemaal onbelangrijke redenen, maar op dat moment liep ik een beetje te stressen. Ik moest een schone romper hebben, maar die lagen niet meer in de la. Ik draaide me om naar de kast om er eentje te pakken. Voor mijn gevoel hield ik mijn hand bij mijn zoontje en duurde het minder dan twee seconden, maar ergens deed ik iets fout, want het volgende moment viel hij met een bons op de grond. Ik schrok me natuurlijk wezenloos, begon meteen te gillen. En het erge was: hij was helemaal stil.

Lees ook: Eerlijke tekeningen over de schuldgevoelens van alle moeders.

Je zou denken dat ik het alarmnummer belde of de huisarts, maar ik belde mijn man. Die begreep door mijn geschreeuw eerst niet wat er aan de hand was. Ik bleef maar naar mijn zoontje staren, wit en stil op de vloer. Ik durfde hem niet aan te raken. “Bel een ambulance!” riep mijn man toen hij doorkreeg dat het over ons kind ging. Dat deed ik en gelukkig kwamen ze snel. Tegen die tijd begon mijn baby gelukkig alweer geluid te maken. De ambulancemedewerkers deden wat testen en zeiden dat hij waarschijnlijk niet ernstig gewond was, maar voor de zekerheid wilden ze hem toch even meenemen. Dus daar gingen we. Ik voelde me zo slecht en schuldig toen ik achter hen aan naar buiten liep, de ambulance in. Er stonden natuurlijk allemaal buren op straat en ik kon ze bijna horen fluisteren ‘slechte moeder’, terwijl ze dat vast niet hebben gedacht.

Gelukkig waren we dezelfde avond weer thuis, met het advies om ons kind die nacht elke drie uur even te wekken. Dat ging goed en de volgende dag merkte ik al niets meer aan hem, behalve een buil op zijn hoofd. Toch voelde ik me nog steeds megaschuldig, echt tot het punt dat ik niet naar hem kon kijken zonder te huilen. In mijn meest belangrijke taak als moeder – hem beschermen – had ik hopeloos gefaald en dat deed heel veel pijn. Zelfs nu, vijf maanden later, heb ik er veel moeite mee. Ik ben, ondanks de woorden van de arts, heel erg overbezorgd. Alsof ik iets goed te maken heb, alsof ik me niet nog een fout kan permitteren, zo voelt het. Mijn man begrijpt het ergens wel, maar voelt het niet zo. Het is toch goed afgelopen, zegt hij. Dat is ook zo, maar dat is voor mij niet genoeg om het achter me te kunnen laten.

Ik heb één vriendin die me begrijpt. Haar dochtertje van twee is vorig jaar van de trap gevallen. Heel heftig, er moest zelfs een ambulance bij komen. Gelukkig heeft het meisje er niets aan overgehouden, maar mijn vriendin kan nog steeds niet goed slapen. Elke keer ziet ze het weer voor zich, en elke keer realiseert ze zich weer dat zij degene was die was vergeten om het traphekje dicht te doen. Hoe begrijpelijk ook dat je als moeder dingen vergeet, dat je geen supermens bent, dat je fouten maakt, en hoe vaak mensen ook tegen je zeggen dat je het zo niet moet zien: als je de enige bent die schuldig is, kun je dat niet loslaten.”

Lees ook: De impact van een vroeggeboorte;Ik voelde me schuldig. Was dit mijn fout?