‘Ik kreeg een kind in mijn eentje en het was de beste beslissing ooit’

Sabine (41) is sinds een halfjaar moeder van baby Sammie. Na jarenlang wachten op de juiste partner besloot ze in haar eentje moeder te worden, een beslissing waar ze nog geen seconde spijt van heeft gehad.

Lees ook: Brief aan de single moeder: In mijn ogen ben jij een held!

“Het regende reacties, toen ik mijn zwangerschap aankondigde. Je zou denken dat bewust single moederschap inmiddels is ingeburgerd, maar ik kreeg vrij veel negatieve reacties. Het zou zielig zijn voor het kind, het was egoïstisch, wist ik wel waar ik aan begon, het was niet voor niets dat er twee personen nodig waren om een kind te krijgen, God zou het zo niet hebben bedoeld – ik hoorde van alles voorbij komen. Het meeste niet in mijn gezicht, natuurlijk.

Ik trok me er niets van aan. Vanaf dag één van mijn zwangerschap voelde ik dat dit goed zat. Of eigenlijk daarvoor al, toen ik via via een donor vond. De donor wil niet in beeld, maar vind net als ik dat mijn zoon recht heeft te weten waar hij vandaan komt. Als Sammie hier ooit vragen over heeft, is de donor beschikbaar, dat vind ik een prettig idee. Maar de zorg en opvoeding doe ik alleen.

Jarenlang wachtte ik op de juiste partner. Ik had de ene relatie na de andere, maar wist gewoon dat de vader van mijn kind er niet bijzat. Om me heen werd zo’n beetje de hele wereld moeder en dat deed pijn, want mijn kinderwens was groot. Toen tweeënhalf jaar geleden mijn laatste relatie uitging besloot ik: ik ga ervoor, in mijn eentje. Kennelijk is dat mijn pad en ik ben het vol overtuiging ingeslagen.

Lees ook: Dit wil een single moeder dus écht niet meer horen!

Naast negatief commentaar kreeg ik gelukkig ook veel lieve reacties op mijn zwangerschap. Vriendinnen boden spontaan aan minstens één keer per week op mijn kind te passen, mijn ouders zeiden dat ze altijd voor ons klaar zouden staan. Ze vonden het geweldig, hebben nooit iets negatiefs of kritisch gezegd. En nu Sammie er eenmaal is, glimmen ze van trots als ze hem zien. Dat vind ik zo mooi, ik krijg elke keer tranen in mijn ogen. Ik ben hun enige kind, ik weet dat ze het lange tijd moeilijk hebben gevonden dat zij geen kleinkind hadden, al hebben ze dat natuurlijk nooit gezegd.

Ik heb nooit één seconde spijt gehad van mijn beslissing. Sterker nog, om me heen hoor ik moeders klagen over hun partner. Hij doet niets, gaat er nooit uit ’s nachts of ze hebben onenigheid om de opvoeding. Ik hoef geen verwachtingen te hebben van iemand anders en word dus ook nooit teleurgesteld. Ik doe alles, maar ik bepaal ook alles. Sammie slaapt nog steeds bij mij op de kamer, geen partner die daar moeilijk over doet. Heerlijk vind ik dat.

Het enige wat ik sneu vind voor Sammie, is dat hij geen broertje of zusje zal krijgen. De donor wilde me één keer helpen, en bovendien ben ik al 41. Ik had het mijn kind wel gegund. Gelukkig heeft hij nu al veel vriendjes en vriendinnetjes – de kinderen van mijn vriendinnen – die dol op hem zijn. En we hebben elkaar. Met z’n tweeën kunnen we de wereld aan, zo voelt dat echt voor mij.”

Lees ook: Alleen met een baby? 11 survivaltips van een single mom