Ik doe niet mee met het taboe. Met de moeder-oorlog
Vala schrijft nu al een aantal jaar stukken op Me-to-We. Soms best pittig, maar altijd echt en oprecht. Dat kan helaas niet iedereen op waarde schatten. Ze krijgt regelmatig de meest nare reacties. Haar kinderen moeten direct bij haar worden weggehaald, schrijven sommigen zelfs. Hier legt ze nog eens uit dat ze haar kinderen prachtig vindt, maar dat het moederschap ook donkere zijden kent.
Lees ook: “Jouw zoon is zwakbegaafd omdat je hem niet zelf hebt gevoed…”
Ik ben blijkbaar een egoïstische, geesteszieke moeder. Althans, dat werd mij verteld op Facebook. Ik schreef namelijk een stukje over dat het moederschap wat mij betreft niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Dat ik best wel heftige wallen heb, na ruim vier jaar chronisch slaaptekort. Dat ik het niet heel smakelijk vond om een bloedprop ter grootte van een vuist in de wc te zien vallen, twee dagen na mijn eerste bevalling. En dat ik niet sta te juichen als mijn dochter in de supermarkt een driftbui heeft, waarbij ze decibellen haalt die alleen honden nog kunnen horen. Dat ik het moederschap weliswaar prachtig vind en er dankbaar voor ben, maar dat ik het bij tijd en wijle ook zwaar vind. Ik ben een mens namelijk. Maar ik was even vergeten dat moeders eigenlijk geen mensen meer mogen zijn.
Ik schrijf nu al een tijd over mijn leven en vooral over mijn kinderen. Op mijn eigen blog en hier, op Me-to-We. Over mijn Terroristen. Want ja, zo noem ik ze dus. Het was natuurlijk een kwestie van tijd totdat daar mensen over zouden vallen. Eigenlijk verbaast het me nog hoe lang het geduurd heeft voor ik publiekelijk aan de schandpaal genageld werd voor de Geuzennaam die ik mijn kroost gegeven heb. Liever had de moeder-maffia namelijk gezien dat ik ze ‘Hartelapjes’ had genoemd, ‘Spruitjes’, of, wat mij betreft helemaal zum kotsen: ‘Wondertjes’. Want je mag namelijk niks negatiefs of zelfs maar sarcastisch zeggen over het moederschap en over kinderen in het algemeen. Het moederschap is blijkbaar nog steeds de heilige graal in het leven van de vrouw en wee je gebeente als je het waagt te zeggen dat je best wel even zit te balen als je de zoveelste ondergescheten romper van die dag moet verschonen. Want de poep van je eigen kind, die ruikt tenslotte naar roosjes.
Ik doe niet mee met het taboe. Met de moeder-oorlog. Want die woedt er. Moeders zijn een stelletje sekreten, die elkaar niet zelden naar het leven staan. Heeft de vrouw eenmaal gebaard, dan begint het bekritiseren. Laat jij je kindje weleens huilen? Schande, wist je niet dat je daar hechtingsstoornissen mee kweekt? Krijgt jouw kind af en toe een potje Olvarit, in plaats van biologisch rechtsgedraaide Rapley? Eigen schuld als je dan later een voedselweigerende relpeuter aan tafel hebt zitten. En sta jij niet met een gelukzalige glimlach naast het bed van je kind als je ’s nachts voor de zesde keer wakker gebruld wordt? Had je je maar niet moeten voortplanten, egoïstisch kreng. Moe word ik daarvan, die haat en nijd tussen ons moeders. Altijd maar de beste willen zijn en dat vooral een ander willen opdringen. Een beetje triest ook wel. Want je moet wel erg onzeker zijn als moeder, als je anderen er zo driftig van wilt overtuigen dat jij het zo ontzettend goed doet. Blijkbaar weet je dat zelf dan niet zo zeker. Want de moeder die achter haar eigen moederschap staat, die heeft al die bevestiging toch niet nodig?
Mijn kinderen, mijn Terroristen, ze zijn het beste wat me ooit is overkomen. En ja, tegelijkertijd ook absoluut het moeilijkste. Want ik houd dus wel van slapen. En poep vind ik stinken. En soms moet ik best een beetje huilen, als ik weer eens dagen in het ziekenhuis zit met mijn lieve dochtertje. Niet omdat zij er wat aan kan doen, maar omdat ik soms ontzettend baal van alles dat mij is overkomen sinds ik moeder ben. Omdat mijn prachtige zoon autistisch is en ik daar niet voor had getekend. En ik dat soms godsgruwelijk vervelend vind. En ingewikkeld. En simpelweg, omdat het ouderschap moeilijk is. En onzeker. Omdat je van tevoren gewoon niet weet hoe het gaat zijn, die gebroken nachten, de peuterdriftbuien, de zorgen die je je altijd maakt. Ik heb een leuke baan, maar soms heb ik daar een off-day. Dat is normaal, want zelfs dat waar je van houdt, dat is niet altijd leuk. En zo gaat het, mijns inziens, ook met kinderen en met het ouderschap. Als ik die twee van mij in hun mooie blauwe oogjes kijk, dan kan ik soms niet geloven dat ik dat gemaakt heb, dat zij uit mij zijn voortgekomen. Want wat een voorrecht en wat een geluk. Dat is ontegenzeggelijk waar. Soms word ik zwetend wakker ’s nachts, omdat ik bang ben dat ik ze kwijt zal raken. Dat er iets met ze gebeurt. De gedachte alleen al maakt me misselijk. Mijn kinderen, mijn Terroristen. Ze zijn me meer dan alles waard.
Maar weten jullie, beste mede-moeders, waar ik ook heel erg van houd? Van sarcasme en van ironie. En vooral ook van een beetje zelfspot. Gek ben ik daarop. En ik ben ook niet bang. Bang om er rond voor uit te komen dat ik soms geen zin heb in weer een doorwaakte nacht. En dat ik chagrijnig word als mijn nageslacht elkaar een hele dag de hersens inslaat. Dat ik ze dan aan het eind van de dag een kwartiertje eerder naar bed doe, omdat ik er helemaal klaar mee ben. Ik ben een gemankeerd mens, want ik ben niet perfect. Ik vind niet altijd alles leuk en soms heb ik een baaldag. Dan denk ik terug aan mijn leven zonder kinderen en mis dat best heel eventjes. Maar zou ik er naar terug willen, naar een kinderloos leven? Voor geen goud. Want ik houd zoveel van mijn Terroristen, dat het soms gewoon pijn doet. Ook als ik dan die baaldag heb en schrijf dat ik moeder zijn geen fulltime feestje vind. Want die kinderen, die zitten diep verankerd in mijn hart en daar gaan ze nooit meer uit. Ook niet als ik weer eens tot mijn ellebogen in de stront sta, of mijn zoon niet kan bereiken als zijn autisme bezit van hem neemt. Dus ja hoor, beste boze moeders, ik houd echt wel van mijn kinderen.
En als jullie dan zo hoog van de toren blazen over hoe ik me uitdruk en hoe belachelijk dat is, mag ik jullie dan eens vragen, vinden jullie het normaal om tegen iemand die je helemaal niet kent, te roepen dat het beter is als haar kinderen bij haar weg gehaald worden, omdat ze duidelijk niet goed bij haar hoofd is? Want weten jullie, beste perfecte, gelukzalige moeders, dat soort dingen zou ik nou nooit zeggen. Want dat, dat is nou echt behoorlijk onfatsoenlijk. Dat soort opmerkingen, die zijn namelijk niet sarcastisch. Die zijn gewoon gemeen.
Lees ook: Waarom een moeder het gewoon wéét als haar zoon autisme heeft.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
