“Ik dacht dat hij me alleen maar vriendelijk wilde helpen”
Het verhaal van Lianne, een alleenstaande moeder die werd gestalkt door haar buurman
Als alleenstaande moeder heb ik altijd geleerd om op mijn eigen kracht te vertrouwen. Ik heb een druk leven, met mijn zoontje Max van zes, een parttime baan, en alles wat daarbij komt kijken. Mijn dagen zijn vol, maar op een gekke manier ook voorspelbaar. Tenminste, dat dacht ik. Tot mijn buurman me het gevoel gaf dat ik niet meer veilig was in mijn eigen huis.
Het begon klein. Hij leek zo vriendelijk. Een knikje als ik Max naar school bracht, een praatje als ik de vuilnis buiten zette. Ik vond het aardig, dat geef ik toe. Het is soms fijn om te voelen dat iemand om je geeft als je er alleen voor staat. Maar al snel werd het meer. Hij stond steeds vaker voor mijn deur met vreemde smoesjes. “Ik hoorde een geluid, is alles oké?” of “Heb je hulp nodig met die zware boodschappentas?” In het begin vond ik het beleefd, maar ik merkte dat hij me vaker opzocht dan nodig was.
Op een dag lag er een briefje onder mijn ruitenwisser: Je bent mooi als je lacht. Dat was het moment waarop ik me ongemakkelijk begon te voelen. Maar ik wuifde het weg, want ik dacht: “Misschien bedoelt hij het gewoon goed.”
De Schaduw in Mijn Leven
Het bleef niet bij dat briefje. Hij was overal. Ik zag hem in de supermarkt, zelfs als ik op andere tijden boodschappen deed dan normaal. Hij stond opeens op het schoolplein toen ik Max ophaalde, terwijl hij helemaal geen kinderen heeft. En toen ik met Max in het park was, liep hij “toevallig” langs. Elke keer glimlachte hij alsof hij iets wist wat ik niet wist.
Ik begon me opgesloten te voelen in mijn eigen leven. Mijn veilige thuis voelde niet meer veilig. Op een avond hoorde ik geluiden in de tuin. Toen ik door het raam keek, stond hij daar. Midden in mijn tuin, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Mijn hele lichaam verstijfde. Ik zette alle lichten aan en belde meteen de politie.
De agenten spraken met hem. Hij zei dat hij zich zorgen maakte om mij, omdat ik zo veel alleen was. Ze gaven hem een waarschuwing, maar verder deden ze niets. Ik voelde me totaal in de steek gelaten.
Een Plan Bedenken
Ik besefte dat ik niet langer kon wachten tot iemand anders mij zou helpen. Ik moest dit zelf oplossen. Samen met mijn beste vriendin Sophie bedacht ik een plan. Ze hielp me camera’s ophangen en hield me gezelschap op de dagen dat ik me extra kwetsbaar voelde. Ik begon een dossier bij te houden van alles wat hij deed. Elk briefje, elke keer dat ik hem onverwachts tegenkwam, alles schreef ik op.
En toen hij weer voor mijn deur stond, was ik er klaar voor. Ik deed de deur open, maar Sophie stond verstopt achter de deur met haar telefoon. Ik bleef rustig en zei: “Ik wil dat je vertrekt. Dit stopt hier.” Hij bleef me aankijken met die enge glimlach, maar Sophie had alles op camera.
De Politie en Mijn Veiligheid
Met al het bewijs ging ik opnieuw naar de politie. Deze keer konden ze hem niet meer wegwuiven als een ‘vriendelijke buurman.’ Hij kreeg een straatverbod, en ik kreeg eindelijk een beetje ademruimte. Maar eerlijk? Het duurde weken voordat ik me niet meer constant bekeken voelde. Zelfs toen had ik nachtmerries over hem.
Ik Ben Sterker Dan Hij
Hij is uiteindelijk verhuisd. De politie hield hem goed in de gaten, en ik denk dat hij begreep dat ik niet meer bang voor hem was. Maar het duurde lang voordat ik mijn leven terug had. Ik ging in therapie om alles te verwerken, want je beseft pas hoe diep zoiets je raakt als het voorbij is.
Nu voel ik me weer veilig in mijn eigen huis. Max en ik lachen weer, spelen spelletjes, en kijken samen films zonder dat ik steeds naar de ramen hoef te kijken. Maar wat ik het meest heb geleerd? Dat nee echt een volledige zin is.
Ik ben geen slachtoffer meer, maar een moeder die heeft laten zien hoe sterk ze is – voor Max, en vooral ook voor mezelf.
