Hanne’s kinderen slapen niet: ‘Ik ben zo moe, ik kan niet meer’

Hanne (30) is moeder van een zoon van drie en een dochter van 1. Haar beide kinderen hebben nog nooit een nacht doorgeslapen en Hanne is oververmoeid.

Lees ook: Go the fuck to sleep: hoe ik er na 8 jaar slaapgebrek helemaal klaar mee ben

“Het hoort erbij, dat heb ik mezelf lang voorgehouden. De combinatie ouderschap en slaap is nu eenmaal een lastige. Dus toen mijn zoon na zes maanden nog steeds vier keer per nacht wakker werd, dacht ik: kiezen op elkaar en doorbijten, hij gaat vanzelf doorslapen. Dat gebeurde alleen niet: hij is drie en wordt nog elke nacht wakker. Het zal een genetische kwestie zijn, zijn zusje van één slaapt ook niet door.

Ook al wisselen mijn vriend en ik af, ik ben degene die er het meeste uitgaat. ’s Nachts vragen de kinderen nu eenmaal altijd om mij en als hij in hun kamertjes verschijnt, wordt het drama alleen maar groter. Heel soms gaan ze uit logeren, dan kan ik eindelijk een nacht doorhalen. Maar omdat ze zo slecht slapen, durf ik het mijn ouders of schoonouders niet aan te doen om ze erg vaak naar hen te sturen. Bovendien maken ze dan een drama omdat ik er niet ben, ook niet fijn om drie uur ’s nachts.

We hebben van alles geprobeerd. Het roepen en huilen negeren, bij ons in bed slapen (geen succes, we deden geen oog dicht), flesjes, juist geen flesjes, spenen, juist geen spenen – niets helpt. Wat ze precies willen ’s nachts, weet ik nog steeds niet. Ja, dat ik naast ze zit tot ze weer slapen, wat soms wel een halfuur kan duren. En als ik net weer slaap, is het andere kind wakker.

Inmiddels ben ik zo moe dat ik het gevoel heb dat ik niet meer aankan. Ik heb me zelf ziekgemeld op mijn werk. Ik ga soms om acht uur al naar bed, maar alsof de kinderen het voelen, komen ze die nacht dan een paar keer extra. Ik wil ook niet altijd zo vroeg naar bed, dan hebben mijn vriend en ik helemaal geen tijd samen. Hoewel ik, als ik probeer op te blijven, vaak toch op de bank in slaap val.

Lees ook: 35 Tekenen dat je lijdt aan chronisch slaapgebrek

Ik merk dat er een taboe op rust. Niet op het slaapgebrek op zich, ik heb het daar heel vaak met andere ouders over. Dan kom je al snel terecht in een vergelijking wie het meest moe is en herkent iedereen wat de ander zegt. Je mag erover klagen, maar wel tot op zekere hoogte. Als je zegt dat je het echt niet meer aankan omdat je zo moe bent, zie je andere ouders al snel kijken: nou nou, niet zo aanstellen. Wíj doen het ook allemaal, hoor ik ze dan denken. Als je het niet aankan, had je geen kind moeten krijgen. En zéker geen tweede. Dan ben je gewoon niet sterk genoeg.

Het is niet dat dit echt tegen mij is gezegd, maar ik voel dat anderen er zo over denken. Toen ik me twee weken geleden ziekmeldde, hoefde ik ook niet op begrip van mijn baas – nota bene zelf een jonge moeder – te rekenen. ‘We zijn allemaal weleens moe’, zei ze letterlijk. ‘Ik zie je morgen weer.’ Maar de dag erna was ik echt niet in staat om te werken en de dag daarna ook niet. De huisarts zegt dat ik oververmoeid ben en dat het goed is dat ik me heb ziekgemeld, omdat ik eerst op krachten moet komen. Het voelt als falen, op allerlei manieren. Falen omdat ik mijn kinderen niet kan laten slapen, wat andere ouders wel lukt. Falen omdat ik niet kan leven op een paar uur slaap. Falen omdat ik niet gezellig ben voor mijn vriend, geen leuke, opgewekte moeder, geen goede werknemer.

Ik hoop maar dat mijn kinderen op een nacht ineens gaan doorslapen, en dat die nacht snel komt. Want bij het idee dat dit nog een jaar, of misschien wel langer, gaat duren, moet ik letterlijk huilen.”

Lees ook: Schepjes melk niet kunnen tellen, en nog 11 rare dingen die je doet als je slaapgebrek hebt