“Ik ben op de eerste plaats moeder” Herkennen jullie dat gevoel? Femke niet…
In haar antwoord op de vraag of ze een tweede kind wil, sprak Femke met een vrouw die zei dat ze in de eerste plaats moeder is. Het zette Femke aan het denken. Zij voelt dat namelijk niet zo. Is dat wel ok?
We zaten op een kinderverjaardag en keken naar onze spelende kinderen. Max had de grootste lol met haar zoon (7) en dochter (8) en ze stelde me de vraag die ik al zo vaak gehoord heb: “Wil jij er niet ook nog eentje?” Ik moest glimlachen, want ze kon niet vermoeden hoezeer ik daar op dat moment mee bezig was. Ik vertelde dat ik twijfelde en dat ik het al heel heftig vond met één kind en een heftige baan en een man die onregelmatige tijden werkt, maar dat ik wel kon verlangen naar een baby, maar dat ik het ook wel voor me zie om alleen met Max en Reinier te blijven en inde vakantie mooie reizen te maken in plaats van in bungalowparken en op campings in Europa te zitten (wat je toch snel doet als je twee of drie kinderen hebt).
Lees ook: Als je het moederschap soms gewoon maar eenzaam vindt
De vrouw knikte een beetje. Ik vroeg wat ze voor werk deed en ze bleek in dezelfde sector als ik te werken, maar, zo zei ze, ze was wel een stukje minder gaan werken. “Ik heb gemerkt dat ik toch op de eerste plaats moeder ben.” Ze vertelde dat zoon talent bleek te hebben voor voetbal en dochter niet onverdienstelijk pianospeelde en dat ze erbij wilde zijn. Ze weg wilde brengen, ze wilde stimuleren om het beste uit zichzelf te halen, ook al betekende dat dat zij op dit moment iets minder tijd in haar eigen ontwikkeling zou kunnen steken. Nu was het mijn beurt om te knikken. En ik snapte het ook, maar tegelijkertijd voelde ik mezelf in de weerstand gaan. Want zo ben ik niet. Ik ben niet op de eerste plek moeder. Ik ben OOK moeder, maar ik heb ook een bedrijf, ik ben de vrouw van iemand, ik probeer een goede vriendin te zijn en bovendien ben ik mezelf, zorg ik voor mezelf, zodat ik rustig en gelukkig en goed in mijn vel zit en kan zorgen voor mijn kind en iedereen om mijn heen.
Begrijp me goed...dat ik niet op de eerste plaats moeder ben, zegt niet dat ik niet het allermeest van mijn zoon houd op deze hele wereld. Ik wil alleen niet dat mijn hele leven draait om het moederschap. Als ik het zo opschrijf vind ik het heel plausibel klinken, maar toch voel ik me schuldig, omdat ik het idee heb dat ik dat bijna niet zou mogen zeggen of zou mogen voelen. Dat ik een ontaarde moeder ben als ik mezelf niet op het tweede plan zet als mijn zoon straks een talent blijkt te hebben voor het een of ander. Want ik weet nu al dat ik dat niet snel zou doen. Ik heb namelijk een heleboel ambities en plannen die nog uitgevoerd gaan worden en mocht Max een voetbal- hockey- tennis- contrabas-talent zijn, dan zou ik ‘em heus stimuleren om daar wat mee te doen, maar zo’n moedercoach die het geen punt vindt om meerdere keren per week aan het hockeyveld te staan…nee, dat zal ik niet snel worden.
Lees ook: Zullen we het eindelijk eens hebben over deze 4 taboes van het ouderschap?
Ook leuk: Een kleuter aankleden. Het klinkt zo makkelijk, maar ondertussen…
