‘Ik ben en blijf een feestbeest, dat moet mijn vriend toch begrijpen’

Lilianne (30) wilde graag moeder worden, maar ze wilde ook blijven feesten. Nu haar zoon (1) er is, geeft dat spanning in haar relatie.

Lees ook: Uitgaan met vriendinnen: voor en na kinderen

“Hij wist het toen hij me ontmoette. Niet voor niets kwamen we elkaar tegen bij Sensation, ongeveer het grootste feest dat Nederland rijk was. Leon was een vriend van een vriend en nog dezelfde avond zoenden we. Ik vond hem meteen heel leuk, maar het duurde nog een paar weken voor we elkaar weer zagen, opnieuw op een groot feest. Dat is nu zes jaar geleden en sindsdien hebben we samen en apart van elkaar heel wat feestjes bezocht. Lol maken, dansen, en ja, af en toe een pilletje – voor mij waren dat topavonden.

Toen we graag een kind wilden, hebben we het erover gehad hoe we ons leven zouden inrichten. Qua werk, maar ook qua feestjes. Natuurlijk zouden we allebei blijven gaan, dat hoefde niet te veranderen door de komst van de baby. Oké, niet zoveel als eerst, maar we gingen toch zeker niet elke avond op de bank zitten. Leon was het roerend met me eens. En als we samen wilden gaan, zouden we de baby lekker bij een oppas achterlaten.

Toen de baby er net was, had ik helemaal geen behoefte om de deur uit te gaan. Cocoonen wilde ik, mijn zoon dicht tegen me aan. Leon vond het na een week of vier echter wel weer tijd worden en ging lekker met z’n vrienden op stap. Prima, ik redde me wel en ik gunde het hem. Een paar maanden later – ik was net gestopt met de borstvoeding – ging ik met vriendinnen naar een festival. Vond Leon ook geen probleem. Maar toen ik de maand erop weer weg wilde, begon hij te sputteren. Moest dat nou? Het kon toch wel een tandje minder? Ik was echt verbaasd. Hier hadden we het toch over gehad? Maar hij meende het serieus, hij vond eens in de drie maanden wel genoeg. En als we dan samen gingen, dan niet ook nog een keer met mijn vriendinnen.

Lees ook: Waarom uitgaan voor moeders meestal verleden tijd is

Inmiddels hebben we al zo vaak bonje gehad over dit onderwerp, dat ik het liever niet meer aansnijd. Ik blijf soms thuis en verzin een smoes voor mijn vriendinnen, omdat ik het gewoon niet durf aan te snijden bij Leon. Hij gaat dan echt vervelend doen. Waarom moet ik dan weg? Heb ik niet genoeg aan zíjn gezelschap? Ik ben nu toch moeder, dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Eh, pardon? Ik laat mijn kind toch niet alleen thuis? Over de keer dat ik op een festival een pilletje heb genomen, heb ik hem maar niet verteld.

Ik probeer er weleens achter te komen waarom Leon er nu zo anders instaat, maar daar krijg ik niet echt antwoord op. Ik stimuleer hem om met zijn vrienden uit te gaan, zodat ik ‘wisselgeld’ verzamel, maar dat doet hij amper nog. Intussen word ik echt verdrietig als mijn vriendinnen weer foto’s sturen van een leuk festival of een geweldig feest en ik met Leon voor de zoveelste avond op rij zit te Netflixen. Waarom gunt hij me dit niet? Ik ben en blijf een feestbeest, dat moet uitgerekend hij toch begrijpen.”

Lees ook: 8 (bijna) breekpunten in de relatie van jonge ouders