Help! Ik ben een watje sinds ik moeder ben. Een softie. Een zacht ei.

Charlotte is veranderd in een zacht ei, een watje, sinds ze moeder werd. Als haar kinderen vallen of gekwetst worden, voelt zij hun pijn. Blijkbaar krijg je dat er gratis bij als je moeder wordt.

Lees ook: Respect voor de oermoeder (maar dat ben ik zelf niet)

Het is officieel: ik ben een watje geworden sinds ik moeder ben. Een zacht ei. Niet dat ik nou zo bijzonder stoer was vóór ik kinderen had, maar nu ben ik echt met een veer omver te duwen als het om mijn bloedjes gaat. Als iemand onaardig tegen ze doet, voel ík dat in mijn buik. Een sneer naar hen, raakt mij direct als een gifpijl in mijn hart. Als zij vallen, voel ik de pijn. Ik vrees dat ik dat plaatsvervangende gevoel er gratis en voor niks bij heb gekregen toen ik hen op de wereld zette.

Ik weet nog goed dat ik mijn oudste dochter voor haar allereerste dag naar de kleuterklas bracht. Een behoorlijke mijlpaal, en niet alleen voor het kind, dat weet iedere ouder. Mijn dochter was een beetje zenuwachtig, ik ook, en vol verwachting stapten we die ochtend om iets voor half negen over de drempel. Mijn dochter klemde trots een prinsessen-toverstafje in haar hand, wat ze voor haar verjaardag had gekregen. Het gaf haar letterlijk en figuurlijk houvast.

In de klas zaten drie meisjes, een jaar of vijf, op stoeltjes. Ze zagen ons binnen komen, en de meest pittige van het stel stootte direct de twee andere aan, terwijl ze op het toverstafje wees en schamperend zei: ‘Wát een stom speeltje heeft zij!’. Mijn maag kromp ineen. Het liefst wilde ik ons ter plekke met dat toverstafje wegtoveren.

Laatst gebeurde iets soortgelijks. Ik bracht mijn meisje de klas in en zag op de tafels van haar vriendinnen grote enveloppen liggen met hun namen erop. Sommige waren de envelop al enthousiast aan het openen en haalden er een uitnodiging uit voor het verjaardagsfeestje van een meisje wat ook bevriend is met mijn dochter. Maar op het tafeltje van mijn dochter lag niks. Nada. Dit moet een vergissing zijn, schoot het door me heen, dit meisje had immers laatst nog eens nacht bij ons gelogeerd. Maar het was geen vergissing, mijn dochter was echt niet uitgenodigd. Weer nam dat plaatsvervangende rotgevoel bezit van me. Ik kuste mijn dochter gedag en hoopte dat ze het goed zou opnemen.

Begrijp me niet verkeerd: ik weet heus wel dat ik mijn kinderen niet kan behoeden voor tegenslag en teleurstellingen, voor afwijzing of een flinke val. Ik ben dan wel snel geraakt, maar niet naïef. En ik weet ook dat het misschien maar goed is ook, dat ik niet alle kastanjes voor haar uit het vuur kan halen. Wat heeft zij eraan als ik haar overbescherm? Ze moet een beetje weerbaar zijn, dat zal haar helpen.  Ik probeer haar daarom ook niet te vaak tonen als ik weer eens te intens met haar meevoel. Al lukt dan vooralsnog niet zo goed. Want die avond begon mijn dochter er voorzichtig over dat ze niet was uitgenodigd op het feestje. Ze vond het niet leuk, zoals te verwachten, maar ze was er laconieker over dan ik. En toen ik zei dat ik begreep dat ze het heel jammer voor haar vond, en ze mijn medelijden in mijn stem duidelijk hoorde, zei ze, rollend met haar ogen: ‘Oh mám, jij vindt ook echt álles zielig!’

Dat stelde me gerust. Wat fijn, mijn dochter is duidelijk stoerder dan ik! En allesbehalve een watje.

Tot ze zelf moeder is, waarschijnlijk.

Lees ook: Hoera voor het survival-moederschap! (Want deze dingen kun je gewoon laten)

Beeld: iStock