Ik ben een BAM (Bewust Autoloze Moeder) – want ik schijt zeven kleuren bagger
Vala heeft drie kinderen en doet alles lopend of op de fiets. Dat is bijzonder tijdrovend en bovendien onhandig, maar er zit niks anders op. Vala is namelijk een gevaar op de weg. Na jaren (ja, jaren) van pogingen om haar rijbewijs te halen is het een wonder dat er nog geen slachtoffers gevallen zijn.
Om de zoveel tijd krijg ik van deze of gene weer eens de vraag: “Wanneer ga je nou eindelijk eens je rijbewijs halen?” Iedereen heeft medelijden met mijn kinderen, die overal naartoe moeten lopen. Tot voor kort probeerde ik dan altijd schutterig om de hete brij heen te draaien, riep ik dingen als “Ja, binnenkort!”, “Ik ben ermee bezig”, of “Any day now”. En ergens geloofde ik het dan zelf ook. Wílde ik het graag geloven. Ik heb het echt geprobeerd. Meerdere jaren, meerdere rijscholen en meerder rij-methodieken. Zonder succes. Daarom heb ik onlangs besloten dat ik de handdoek in de ring gooi. Ik geef het op. Ik ben Vala en ik ben een BAM – een Bewust Autoloze Moeder. Hallo Vala.
LEES OOK: Hoe onze datenight eindigde in het ziekenhuis.
Pure onkunde
Ik zou willen zeggen dat mijn keus voortkomt uit milieu,- en gezondheidsovertuigingen, maar de waarheid is dat het pure onkunde is. Gemotoriseerde voertuigen en ik, het gaat niet samen. Ik vermoed dat ik erfelijk belast ben, mijn moeder haalde haar rijbewijs ook pas op haar 55ste, na zo’n 10 jammerlijk mislukte pogingen en heeft na het bemachtigen van haar papiertje nog maar zelden achter het stuur gezeten, alleen in gezelschap van mijn vader en als hij haar ervan verzekerd had dat ze echt alleen maar rechtdoor hoefde te rijden. Ik kan dus niet anders concluderen dan dat het in de genen zit. Inmiddels heb ik er in totaal zo’n vier jaar les en drie rij-instructeurs op zitten en ik durf met zekerheid te stellen dat ik nu nog slechter kan rijden dan toen ik nog helemaal geen les had gehad. Dus hoewel het als mens in het algemeen, en als moeder in het bijzonder, heel onpraktisch is om niet mobiel te zijn, lijkt het me voor de volksveiligheid gewoon beter om te accepteren dat ik voor chaufferen niet in de wieg gelegd ben. Eigenlijk heb ik dit altijd wel geweten, maar mijn laatste poging tot het halen van mijn rijbewijs, na mijn verhuizing van de autoluwe Achterhoek naar de drukke Randstad, was toch wel de genadeklap. Een reconstructie:
Bussen, fietsers en Segways
“Nou, ik zou zeggen: neem plaats!” Mijn nieuwe rij-instructeur wijst uitnodigend naar de glimmend rode Honda op de parkeerplaats. Nu ik mijzelf weer een heuse Randstadmoeder mag noemen moet ik daar logischerwijs ook maar leren rijden. Dus ga ik weer de weg op. De heel erg drukke, Randstedelijke weg. Waar gemiddeld drie verschillende soorten stoplichten op één kruispunt staan. Die allemaal op een ander moment beginnen te knipperen. Waar er bussen, fietsers, appende moeders met kinderwagens en mannen van middelbare leeftijd op Segways dwars door elkaar krioelen. En waarop ik dientengevolge stiekem al een kleine nervous breakdown krijg voor ik goed en wel gas heb gegeven.
Auto of Starfighter?
Mijn nieuwe lesauto is zeker twee keer zo groot als het kleine plattelandskoekblikje waar ik eerder in gelest heb. En beschikt daarnaast over een übermodern dashboard, met allemaal knopjes en lichtjes waarvan het doel mij volledig ontgaat. Als naast mij opeens een zoemend geluid klinkt en er fluorescerend blauw licht uit mijn stuur schiet, vraag ik me ernstig af of ik een auto, of een Starfighter moet leren besturen. Misschien had ik de Jedi lightsaber van mijn zoon mee moeten nemen voor het optimale effect. De lichtshow blijkt echter niks anders te zijn dan het instellen van de zijspiegels. Blijkbaar doen stadse voertuigen alles met grootse gebaren. Je bent tenslotte een Randstedelijke auto, of je bent het niet. Verschil met die boerenbakken moet er wezen.
Vinexvrouwtje
De instructeur begint meteen honderduit te praten. Relaxed strekt hij zijn benen uit. Hij draagt glimmende puntschoenen en iets wat eruit ziet als een kashmieren broek, gemaakt van wol van vrije uitloopschapen. ” Zooo, dus jij bent zo’n bakfietsend Vinexvrouwtje?” zegt hij, “Leuk, hoor. Gezellig.” Verbijsterd staar ik hem aan en rij daarbij bijna de busbaan op. Vinexvrouwtje? Is dat überhaupt een woord? En niet gewoon een vorm van discriminatie? Of op z’n minst seksisme? En hoezo rijdt er hier een bus midden op de weg? Wie heeft bedacht dat dat handig is? Hobbelend stuur ik het uit de kluiten gewassen kersenrode voertuig over diverse stoepjes om weer ergens te komen waar ik daadwerkelijk mag rijden. “Hoeveel lessen had je gehad, zei je?” klinkt het naast me en ik zie hoe zijn hand zich om de greep boven het raampje klemt en zijn knokkels langzaam wit worden.
Angstzweetplekken
“Ik denk dat we nog maar wel een lesje of wat moeten doen, vind je niet?” oppert hij voorzichtig nadat ik de auto uiteindelijk dwars over drie parkeerplekken in mijn wijk heb neergezet. Blijkbaar zou de gemiddelde grootstedelijke driewielerende nieuwbouwkleuter nog eerder verantwoord de snelweg op kunnen dan iemand met mijn stuurmanskunsten. “Kop op meid, komt wel goed” probeert de instructeur me een hart onder de riem te steken, maar de angstzweetplekken van zijn klotsende oksels in zijn van organische hennep geweven overhemd zijn niet te missen. “Ik app je voor de volgende afspraak.” Ik knik en gooi de deur van de rode lesbolide achter me dicht. En wis de naam van de rijschool uit mijn contactenlijst.
Mijn kinderen halen waarschijnlijk eerder dan ik hun rijbewijs. Daar wacht ik nu maar op, want dan kunnen zij me overal naartoe chaufferen. Tot het zover is, koop ik toch maar zo’n bakfiets (liever niet kopen? Je hebt ook fiets abonnementen). Daar heb ik geen papiertje voor nodig. En je krijgt toch sowieso geen drie kinderstoeltjes op een achterbank gepropt. Weliswaar kost zo’n ding een klein fortuin, maar, in mijn geval, waarschijnlijk ongeveer net zoveel als een rijbewijs. En blijkbaar zie ik er toch al uit als een Vinexvrouwtje.
LEES OOK: De Slag om de Speen (want hoe kom je er vanaf?)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
