Iedere moeder heeft weleens hulp nodig (en dus moet je er gewoon om vragen)
Moederschap, kinderen opvoeden, het is eigenlijk een fulltime baan. Een baan waar je niet voor opgeleid bent. Waardoor je soms dus door de bomen het bos niet meer ziet en flink met je handen in het haar kunt zitten. Maar om hulp vragen? Veel moeders gaan nog liever gewoon dood.
Toen ik moeder werd wist ik dat het bij tijd en wijle lastig zou worden. En ik dacht dat ik wist hóe lastig. Dat de moeilijkheid zat in de slapeloze nachten, de peuterdriftbuien en de aanhoudende stroom van snotneuzen en kinderziektes. Ik schatte het moederschap dus vooral práktisch lastig in. Wat ik niet had zien aankomen, is dat het eigenlijk vooral een emotionéle rollercoaster is. Dat ik soms van onzekerheid en wanhoop niet zou weten waar ik het zoeken moest. Dat ik aan mezelf zou gaan twijfelen zoals ik nog nooit aan mezelf getwijfeld had. En wat een behoefte ik zou hebben aan steun. Steun, waar natuurlijk never nooit om ging vragen. Ik wilde toch zeker zelf moeder worden? Dan moest ik de klus ook zien te klaren. Alleen. Want: I am mother, hear me roar.
Lees ook: Waarom ik voorlopig niet meer op vakantie ga met mijn kind.
Gevolg van mijn solo crusade was dat ik na een paar jaar volledig kapot was. Ik had met recht een moeder-burn-out. Dat krijg je namelijk als je constant maar wiebelend op het evenwichtskoord staat te balanceren: op een gegeven moment donder je er toch keihard vanaf. Tot starre verbijstering van iedereen overigens, want ik had het allemaal toch altijd zo goed onder controle? Zo zie je maar hoe goed schijn kan bedriegen. En hoe stom het is als je die schijn probeert op te houden, want het is namelijk helemaal niet nodig. Niemand vond mij opeens een loser omdat bleek dat ik toch niet altijd álles alleen kon. Superwoman hoefde niet opeens haar cape in te leveren. Sterker nog: eigenlijk was iedereen wel blij dat Superwoman gewoon Vala bleek te zijn.
Het moederschap is misschien wel de moeilijkste taak die er is. Dat je daarbij af en toe hulp nodig hebt, is dan dus ook helemaal niet vreemd. Of stom, of slecht. Toch is het voor heel veel moeders bijna ondoenlijk om aan te geven dat ze wel een beetje assistentie kunnen gebruiken. Omdat het voelt als falen. Een goede moeder zijn is voor veel vrouwen het hoogst haalbare en het soms niet meer weten betekent voor ons daarom vrijwel automatisch dat je het dus níet goed doet. Het moederschap zien we nog steeds als een rol die iedere vrouw van nature perfect moeten kunnen vervullen. Het is tenslotte ons biologisch doel, ons birth right, om kinderen op te voeden. De verwachtingen zijn daarom hooggespannen. Onze eigen verwachtingen dus, niet die van anderen.
Want als een andere moeder bij jou zou komen en je zou vertellen dat ze het even niet meer weet, dat ze een luisterend oor, een helpende hand, een schouder om op te huilen nodig heeft, zou jij haar dan een sneue sukkel vinden? Zou jij vinden dat ze gefaald heeft? Ik durf te wedden van niet. Ik durf te wedden dat je je arm om haar heen zou slaan, een pot thee zou gaan zetten, een doos bonbons onder haar neus zou schuiven en haar zou vertellen dat ze geweldig is. En dat het ook gewoon fucking moeilijk is, dat hele moedergedoe. Maar dat ze het prima doet en dat het met haar kinderen gewoon helemaal goed komt. Ook als het nu schuimbekkende terrorpeuters zijn waar je niet eens normaal mee naar de supermarkt kunt. En vooral: dat dat dus niet haar schuld is.
Het gezegde luidt niet voor niets ‘It takes a village to raise a child’. Dat is namelijk gewoon echt zo. Dus waarom zitten we in die dorpen dan toch steeds maar moederziel alleen in onze eigen huizen te ploeteren, terwijl er buiten allemaal mensen zijn met wie we het samen zouden kunnen doen? En die ons net zo hard nodig hebben als wij hen? Om hulp vragen is geen teken van falen, om hulp vragen is juíst de enige manier om te slagen. Omdat het moed en zelfkennis vergt. Omdat sterk zijn ook betekent dat je soms ‘zwak’ durft te zijn. Ken je dat tegeltje dat op Facebook circuleert? Waarop staat ‘Die andere moeders doen ook maar wat’? Die uitspraak slaat de spijker op z’n kop. Eigenlijk weet geen enkele moeder namelijk waar ze mee bezig is. Dat is helemaal niet erg. Moederschap, het is een kwestie van op hoop van zegen en de dood of de gladiolen. Maar gelukkig hebben we elkaar.
Lees ook: 5 Dingen die minder stressvol zijn dan het hebben van kinderen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
