Houd je van al je kinderen hetzelfde? Vala niet.
Iedere moeder roept het om het hardst: ik houd van al mijn kinderen evenveel! Maar is dat eigenlijk wel zo? Vala betwijfelt het. Want, natuurlijk zijn allebei haar Terroristen haar heel lief. Maar op precies dezelfde manier? Nee, waarschijnlijk niet.
De titel van dit blog doet waarschijnlijk menig mama al steigeren in het moeder-zadel. Want hoezo houd je niet evenveel van al je kinderen? Tja, hoe leg je dat nou eens uit zonder dat mensen meteen de kinderbescherming gaan bellen? Want het is natuurlijk totaal niet comme-il-faut om zoiets te zeggen. En toch is het waar. Ik houd niet evenveel van mijn twee Terroristen. Of nee, dat is niet de juiste manier om het te beschrijven. Misschien kan ik beter zeggen: ik houd niet hetzelfde van mijn kinderen. Hoe dat komt, ik kan het niet goed uitleggen. Misschien heeft het te maken met het autisme van mijn zoon. Of met de ziekte van mijn dochter. Of misschien gewoon, heel simpel, met het feit dat het twee heel verschillende mensen zijn.
Mijn zoon wil ik beschermen. Omdat ik bang ben dat hij het alleen niet red. Ik wil me over hem heen buigen en de wereld bij hem weg houden, zodat hij altijd veilig is. En tegelijkertijd haalt hij niet zelden het bloed onder mijn nagels vandaan met zijn autisme en weet ik niet zo goed hoe ik het beste van hem moet houden. Omdat hij lastig is om om te geven. Omdat hij mijn liefde zo vaak niet beantwoord en dan heel onbereikbaar is. Omdat ik soms frustratie voel, als dat juist geduld zou moeten zijn. Teleurstelling op de momenten dat mijn eigen gevoelens eigenlijk juist niet belangrijk zijn. Niet in hem, maar omdat ik hem zoveel anders had gegund. Omdat ik mijn zoon soms gewoon niet los kan zien van zijn autisme. En van dat autisme, daar kan ik toch maar moeilijk echt van houden.
LEES OOK: Ik had een postnatale depressie… denk ik
Mijn dochter heeft een valse start gehad qua liefde. Waar ik instant van mijn zoon hield, wist ik niet wie zijn zusje was. Maandenlang heb ik naar haar gekeken, maar herkende ik mijn eigen kind niet in haar ogen. Terwijl ze zoveel op mij lijkt. En nu is ze mijn zonnetje. Een kleine feeks weliswaar, maar ook mijn zonnetje. Die weliswaar een klein ziek lijfje heeft, maar over wie ik me toch niet zoveel zorgen maak als over haar broer. Omdat zij zich de kaas niet van het brood laat eten en ik diep van binnen voel dat de wereld haar niet bang kan maken, wat er ook gebeurt. En omdat ze lichtheid brengt. Lichtheid in mijn leven dat soms best wel een beetje zwaar voelt.
Het voelt alsof mijn zoon veel dieper onder mijn huid zit dan mijn dochter. Alsof hij me harder kan raken, zowel positief als negatief. Soms denk ik dat ik hem niet ken, maar eigenlijk weet ik ook dat er niemand is die beter weet hoe hij in elkaar zit, dan ik. En misschien dat zijn zijn daarom juist zo hard bij me binnen komt. Mijn dochter laat me vaker lachen, maar mijn zoon biedt mij verdieping. Als mijn dochter naar me kijkt, maakt de wereld de muziek, maar de ogen van mijn zoon doen de wereld even stil staan. En wat er mooier is, dat zou ik niet goed kunnen zeggen.
Ieder kind dat je krijgt, is een uniek persoon. Natuurlijk zullen er overeenkomsten zijn als ze geboren worden uit dezelfde ouders, maar toch zijn er ook vooral verschillen. En dus kun je niet op dezelfde manier van ze houden. En ik denk eigenlijk ook niet dat dat erg is. Eigenlijk denk ik zelfs dat het een soort maatschappelijk opgelegd utopie is dat je voor al je kinderen precies dezelfde gevoelens moet hebben. Mijn Terroristen zijn twee hele verschillende personen. Die mij en daarmee ook de wereld, hele verschillende dingen te bieden hebben. En dus zijn mijn gevoelens voor hen nou eenmaal niet hetzelfde. Houd ik minder van de één dan van de ander? Nee, dat denk ik eigenlijk niet. Maar anders is het zeker wel.
Soms vraag ik me heus wel af of het slecht is, of raar, die verschillende gevoelens. Dat ik op sommige dagen blijer wordt van de één, dan de van de ander. En de volgende dag misschien weer andersom. Maar feit is dat ik er weinig aan kan doen. Mijn kinderen, mijn twee Terroristen, die qua uiterlijk zo ontzettend veel op elkaar lijken, maken nou eenmaal best verschillende gevoelens bij mij los. Maar allebei zijn ze me zo dierbaar. Op hun eigen, hele unieke, manier.
LEES OOK: 35 dingen die je je niet kunt voorstellen voordat je moeder wordt
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadsmeisje op het platteland!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
