Hoezo scoren jonge yuppen hoger in de geluks-peilingen dan alleenstaande moeders?
Zijn Jonge stellen zonder kinderen het gelukkigst?
Onderzoek heeft uitgewezen dat het hebben van kinderen dus helemaal niet leuk is. Want je wordt daar namelijk niet gelukkig van. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) scoren jonge stellen zónder kinderen het hoogst op de geluksladder. En alleenstaande moeders bungelen helemáál moederziel alleen en verdrietig onderaan… (Arme Vala).
Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee, zo’n bericht. Ik ben namelijk tegenwoordig zo’n alleenstaande moeder met twee kleine kinderen. Dus blijkbaar ben ik niet gelukkig. Dat is dan toch weer jammer. Vooral ook omdat ik het zelf niet echt zo door had, dat ik blijkbaar een enorm zwaar leven lijd.
Volgens het onderzoek hebben alleenstaande moeders zoals ik het zwaar te verduren. Dat komt omdat de meeste tegenslagen waarmee een mens in het leven te maken krijgt, bij single moeders vaak op hetzelfde moment komen. We verliezen onze partners, of gaan scheiden, zien daardoor onze inkomsten plotseling flink kelderen, moeten afscheid nemen van onze vertrouwde sociale omgeving doordat we gaan verhuizen (en dan ook nog naar een sociale huurwoning, horror!) en raken vervolgens in een isolement. En dat allemaal tegelijk. Nou inderdaad, je zou van minder depressief worden.
En op zich klopt het wel, als ik naar mezelf kijk. Ik ben dus onlangs gescheiden en dat is gewoon niet leuk. Weliswaar hebben mijn ex-manlief en ik niet met het servies gesmeten, maar gezellig is uit elkaar gewoon niet. Want ook al sta je elkaar niet naar het leven en komen er geen advocaten aan te pas, natuurlijk maak je toch ook ruzie, heb je verdriet en zijn er daardoor spanningen. Vervolgens is het opeens een karige bedoening op mijn bankrekening, want helaas is het in dit land nog steeds zo dat vrouwen een stuk minder verdienen dan mannen, terwijl je als alleenstaande moeder toch ook je kinderen moet voederen en in de kleren zal moeten steken. En ja, je verliest een aantal mensen, want die waren dus ‘van hem’. Dan blijft het opeens akelig stil op de WhatsApp, kun je van je vriendengroep de helft aftrekken en zit je iedere zaterdagavond in je eentje op de bank met je voordeelwijntje van de Lidl.
Maar ben ik ongelukkig? Nee hoor, zeker niet. Ik ben wel af en toe verdrietig, omdat mijn huwelijk stuk is en ik nu opeens een ‘single moeder’ ben. Want dat had ik zo dus niet gepland. Ik baal af en toe ook echt wel, omdat het geld helaas bepaald niet op mijn alleenstaande rug groeit, terwijl ik inmiddels meer werk dan mijn ex-manlief, maar maandelijks toch zeker de helft minder binnen haal. En ja, ik vraag me af waarom ik opeens niks meer hoor van die ene vriendin, die me eerst altijd om raad vroeg over haar dochtertje en nu plotseling van de aardbodem verdwenen lijkt, sinds de ringen af zijn. Al die dingen vind ik stom, als ik op die zaterdagavond inderdaad in mijn uppie op de bank zit en dan dus maar het budget voor de komende week ga zitten opstellen. Stom? Echt wel. Ongelukkig? Absoluut niet.
Natuurlijk blijf ik wel enigszins bevoorrecht, want ik kán gewoon gaan werken en dus zorgen voor brood op de plank voor mijn Terroristen. Mijn ex-manlief en ik hebben geen vechtscheiding, dus dat scheelt een hoop gedoe. En met dat isolement valt het ook wel mee, want ik heb genoeg fijne vrienden over, die wel nog met me willen kletsen op de app. Dus ik heb best makkelijk praten en er zijn genoeg alleenstaande moeders die het een stuk zwaarder hebben dan ik. Maar toch denk ik, geluk is ergens ook een keuze en je kunt er zelf een hoop aan doen. Ik denk dat ik met recht kan zeggen dat er de laatste tijd een flinke bak ellende over mij is uit gestort, maar ik heb geen zin om bij de pakken te gaan neer zitten. En te gaan behoren tot die groep die blijkbaar het ongelukkigst is van iedereen. Wie de schoen past, trekt hem aan, is wat ze zeggen, maar ook al heb ik nu het alleenstaande moeder label, ik ga toch liever níeuwe schoenen kopen dan.
Een jong stel zonder kinderen, dat ben ik ooit ook eens geweest. Maar eerlijk gezegd zou ik daar nu niet meer naar terug willen. Want ook toen was het echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn en was er gedoe waarvan ik nog steeds moe word als ik eraan terug denk. Dus al die jonge yuppen mogen wat mij betreft best beter scoren in de peilingen dan ik, hoor. Ik hoop dat ze er blij mee zijn. Dan geniet ik dit weekend gewoon lekker in mijn eentje van mijn wijntje uit de bonus. Misschien eet ik er zélfs een bakje afgeprijsde chocopinda’s bij. Want man, daar word ik zo gelukkig van.
Meer van Vala vind je op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
