Hoeveel verdriet het doet als je familie ver weg woont
Onlangs was Frankes broer met zijn twee zoons op bezoek in Nederland. Hij woont ver weg, in Amerika. Groot feest, dus, dat hij er was. Maar hoe feestelijk ook, het blijft ook altijd een pijnlijke aangelegenheid.
Lees ook: Te grappig: vind IKEA producten op basis van familie- en/of relatieproblemen
Mijn kleine broertje. Die niet zo heel klein meer is. Want hij is inmiddels groter, sterker en (soms, heel soms maar) een stuk wijzer dan ik. Jip en Janneke werden we vroeger genoemd. Sinds een jaar of tien woont hij in New York. Hij is gelukkig getrouwd met zijn grote liefde, heeft twee toffe zoons van 5 en 6 en een succesvol eigen bedrijf. Hij is er gelukkig en dat maakt me blij, maar ik mis hem ook verschrikkelijk af en toe. Het gekke: júíst als hij lijfelijk aanwezig is, lijkt dat gemis alleen maar groter te zijn. Omdat ik dan ervaar wat er te missen valt. En dat is een heleboel leuks.
Onlangs was hij op bezoek met zijn twee kinderen. Zijn vrouw moest werken, dus kwam hij met 2 kleine aapjes in zijn kielzog. Op Schiphol zwaaiden ze me vrolijk tegemoet, zoon Olle (2) kroop van verlegenheid in mijn nek. Eenmaal thuis werden cadeautjes uitgedeeld en zette ik boterhammen met hagelslag neer. Het ijs was gebroken. Ondanks dat we elkaar al heel lang niet gezien hadden, leek iedereen instinctief te weten of ruiken: hier ben ik veilig, dit is familie. Olle schudde de verlegenheid van zich af en dook de kast in om zijn twee oudere neefjes trots zijn autocollectie te laten zien. Dochter Puk (5) nam hen mee naar de speeltuin. De kinderen ontwikkelden al snel een gezellig brabbeltaaltje van Nederlands-Engels-handen-en-voeten en er werd gelachen en gespeeld.
Die paar dagen plukten we alle momenten. Gingen we naar de gaafste speeltuinen, het strand, bezochten we familie en vrienden, aten we de lekkerste dingen. Elke seconde telde, want we wisten: de dagen vervliegen. Het contact was daarom hartstikke intensief. Geen tijd voor neuzelgesprekken, maar meteen naar de kern der dingen. Geen ruimte voor wederzijdse ergernissen, want wat heb je daar aan als je elkaar maar zo kort ziet? Geen plek voor vermoeidheid, voor jetlags, voor wennen aan Nederlandse of Amerikaanse gebruiken.
We trokken alles uit de kast om op ons paasbest te gedragen en lief te zijn voor elkaar. Wisselden blikken van verstandhouding uit, bouwden zandkastelen in de branding en versierden die met eindeloos veel schelpjes. Schonken nog een wijntje in en speelden een simpel spelletje kaart. En toen was het alweer tijd om afscheid te nemen, voor mijn gevoel echt midden in een zin. Want zo gaat dat, met familie die ver weg woont. De neefjes waren stil, dochterlief huilde onbedaarlijk. Olle had geen idee en ik voelde die bekende pijnscheut in mijn borstkas. Veegde de eindeloze tranen van mijn wangen. Een laatste zwaai en knuffel, en doei. Had ik mijn neefjes eindelijk weer leren kennen, moest ik alweer gedag zeggen.
Dat onderhuids sluimerende verdriet, het kwam weer even in volle hevigheid naar de oppervlakte. Verdriet omdat we elkaar maar een paar dagen per paar jaar zien, omdat ik vele centimeters van mijn neefjes mis en zij die van mijn kinderen. Verdriet omdat ik niet even binnen kan lopen voor een bakkie, er niet lijfelijk voor hun gezin kan zijn als er stront aan de knikker is, niet trots bij mijlpalen als zwemdiploma’s kan aanschuiven of even kan oppassen indien nodig. Alle feestdagen dat we niet bij elkaar kunnen zijn, aan de dis, met zijn allen, de hele familie bij elkaar…
Maar wat misschien nog wel het ergste is van afscheid nemen? Dat ik niet weet wanneer de volgende ontmoeting is. Over een jaar? Of zes? Die onzekerheid. Ik kan er maar niet aan wennen. We hebben beiden geen baby’s meer, dus misschien kunnen we elkaar vaker zien. En ook weer niet, want tickets voor een heel gezin, ik heb er het geld (nog) niet voor. Dus gaat de knop weer om, duiken we ons eigen leventje weer in alsof er niets is gebeurd. Is er Skype om bij te kletsen. Ook gezellig, maar er gaat toch echt niets boven een echte knuffel, elkaars geur opsnuiven, elkaar aankijken en lol maken. Een goede buur mag dan beter zijn dan een verre vriend, blood is toch echt thicker than water. Dus staat de spaarpot klaar voor het volgende bezoek. Het eerste muntje zit erin. Nu de rest nog…
Lees ook: Lezersrubriek: Familiefoto checklist (voor moeders)
Nog meer lezen van Franke? Volg haar dan op Instagram
