Hoera, ik heb een baby! (En een uitgezakt lijf…)
Negen maanden een baby dragen, een heel méns uit je lichaam persen, het is nogal wat. Niet gek dus dat je lichaam verandert als je moeder wordt. Dat hoort erbij en is ook niet erg. Toch is het niet altijd even makkelijk om je nieuwe lijf te accepteren. Want ja, je bent blij met die baby. Maar niet met die blubberbuik. Vala in ieder geval niet.
De laatste tijd zien we steeds meer social media posts over echte moederlijven. Foto’s van vrouwen na hun bevalling in al hun glorie. Dus mét muffin top, striae en theezakjesborsten. Omdat we de farce zat zijn. Dat rare idee dat vrouwen daags na hun bevalling alweer retestrak achter de kinderwagen moeten lopen (ik kan me nog een zeker model in bikini achter een Bugaboo herinneren waar iedere moeder een rolberoerte en een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex van kreeg…). Omdat dat dus een illusie is. Of nee, gewoon een gore leugen. En we moeten ophouden met te doen alsof dat de waarheid is. Want daar wordt niemand beter van. Vooral wij vrouwen niet. Dus ja, ik juich het toe, de vetschorten, cellulitisdijen en spekruggen out in the open. Want ik heb ze ook. Het is de realiteit. Maar ik word er dus wel fucking depressief van.
Lees ook: 15 Dingen die je niet meer draagt als je moeder bent.
Ik heb onlangs mijn derde kind gebaard. Drie hele mensen heeft mijn lichaam voortgebracht. Dat is, al zeg ik het zelf, best wel een topprestatie. En als ik in die wieg en naar mijn twee oudste Terroristen kijk, dan gloei ik van pure trots, omdat ik zoiets prachtigs heb gemaakt. Maar als ik daarna in de spiegel kijk, kan ik wel janken, want van wat ik dan zie word ik heel wat minder blij. Een flubberige rimpelbuik, dijen die niet meer in mijn spijkerbroeken passen en tietjes als treurige, leeg gelopen ballonnetjes na een kinderfeestje. Kortom: een moederlijf. En ja, ik weet het: ik ben geen 25 meer, de jeugd en daarmee ook de veerkracht van mijn vel heeft mij inmiddels wel verlaten. Zonder kinderen had ik er nu ook niet meer uitgezien als Gigi Hadid, of welke andere vriendin van Taylor Swift dan ook (want uiteraard zag ik er op mijn 25ste zo uit, dat begrijp je), maar al dat baren heeft ook niet bijgedragen aan het conserveren van mijn uiterlijk, zullen we maar zeggen. Want ik bén dan wel een moeder, maar ik wil er gewoon eigenlijk niet zo uit zien.
Misschien is het oppervlakkig, maar ik baal dus echt enorm van mijn lijf. Ook al weet ik dat het normaal is wat ermee gebeurd is. Dat het vrijwel onmogelijk is om zonder kleerscheuren uit drie bevallingen te komen. En roept iedereen dat ik er zo snel na de bevalling alweer puik bij loop. Wat superlief is en fijn om te horen. De eerlijkheid gebiedt ook te zeggen, de schade valt bij mij echt mee, dus eigenlijk moet ik gewoon niet zeiken. Want ik was één van die gelukkigen, die tijdens haar zwangerschappen steeds maar een kilo of 10 aankwam, geen striae kreeg en ook geen andere rare vlekken, bulten, of instabiliteiten van enige aard. Na alledrie mijn bevallingen zat ik binnen een week weer op mijn oude gewicht en stond ik, veel belangrijker, weer fit als een hoentje overeind. Dus ja, ik weet het, ik ben één van de lucky ones. Want het kan allemaal veel erger. En toch heb ik bijna dagelijks de neiging om een traantje (of tien) te laten als ik naar mezelf kijk. Omdat ik mijn lichaam gewoon niet meer herken.
Ik heb vriendinnen die zich zonder problemen neer hebben gelegd bij hun nieuwe figuur. Die het extra rolletje op hun buik omarmd hebben, hun striemen zien als trofeeën voor de prestatie die ze geleverd hebben. En daar ben ik jaloers op, op die mindset. Dat is geen sarcasme, dat is echt waar. Want gelijk hebben ze. Ik zou willen dat ik het zo kon zien. Maar dat iets normaal is en dat het voor een ‘goed doel’ is geweest, zoals dat dan altijd zo mooi gezegd wordt, betekent nog niet automatisch dat je er ook blij mee bent. En daar schaam ik me dan weer voor, want ik ben gvd toch een geëmancipeerde vrouw? Die haar waarde toch zeker wel aan iets anders ontleent dan aan de strakheid van haar buik en de prontheid van haar voorgevel? Ik zou mezelf, mét fladderende buik en borsten, pontificaal op Instagram moeten zetten, vrolijk rennend achter de kinderwagen, mijn rugvet achter me aan zwierend, totaal in tune met mezelf en en mijn moederlijf. Want #blessed en love yourself enzo, weet je wel. Maar in plaats daarvan overweeg ik te gaan sparen voor liposuctie en een borstvergroting in één. Ja, doet u mij maar een mommy tuck.
Ben ik dan zo geïndoctrineerd door het zogenaamde schoonheidsideaal, of valt het daarmee eigenlijk wel mee? Want mijn man, die vindt me prachtig zoals ik ben. Van hem hoef ik niet naar een kliniek om me een paar Hollywoodtieten en een sixpack te laten aanmeten en vooralsnog rent er niemand gillend weg als ik de straat op ga. Dus is het dan misschien iets wat ons niet door de maatschappij wordt opgelegd, maar dat wij vrouwen onszélf aanpraten, dat idee dat we dik, lelijk en afstotelijk zijn na het baren? Ik ken namelijk geen mensen die van pas bevallen moeders, of van moeders in het algemeen eigenlijk, verwachten dat ze eruit zien zoals Doutzen Kroes. Alle vaders die ik ken houden na het baren nog net zoveel van hun vrouwen, ook met een putje, een rolletje en een kwabje meer. Sterker nog, ze zien het eigenlijk niet eens. Dus voor wie zetten we die echte lijven selfies nou eigenlijk op Facebook? Misschien stiekem voornamelijk voor onszelf?
Gelukkig wordt het weer herfst en dus te koud om in mijn bikini achter de kinderwagen te gaan lopen. Maar eigenlijk zou ik dat gewoon wel moeten doen. Want ja, ik ben een moeder en dus heb ik een moederlijf. Het wordt tijd om de kwabjes en de flapjes te gaan accepteren. Daarom ga ik nu dus maar een naked selfie maken en die aan mijn man door-appen. #Sexy en schoonheid zit van binnen enzo tenslotte. En vooral ook in de filtertjes op Instagram. Want daarmee lijk ik toch wel bíjna weer 25.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
