Als je als gescheiden moeder weer verliefd wordt…
Vala is een tijd geleden gescheiden. Haar ex-man en zij waren ruim 5 jaar getrouwd en hebben twee zorgintensieve kinderen: een autistische zoon van 5 en een dochter van 3 van chronische darmproblemen. Net toen Vala zich afvroeg hoe ze ooit weer aan de man moest komen, stond er een nieuwe liefde voor haar neus.
Op een nazomerse maandagochtend loop ik met mijn collega Femke over straat. Ze vraagt hoe het nou eigenlijk met me gaat, nu, een tijdje na mijn scheiding. Ik vertel dat het eigenlijk wel goed gaat, dat het allemaal moeilijk en verdrietig was, maar dat ik nu eigenlijk alles wel weer behoorlijk op de rit heb. Weer op begin te krabbelen. “Nou, dan is het tijd voor Tinder!” grapt ze en ik moet een beetje lachen. Tja, daten, inderdaad, nu krijg je dat weer.
LEES OOK: En dan ben opeens een gescheiden moeder…
Ik zucht en trek mijn wenkbrauwen op. Vertel Femke dat ik er eigenlijk een hard hoofd in heb, het vinden van een nieuwe man. Want, zeg nou zelf, een prijskoe op de singlesmarkt ben ik bepaald niet meer. Gescheiden, met twee kinderen, eentje autistisch, de ander ziek en zelf ook een chronische aandoening. Daar gaan de lendenen van de meeste mannen niet bepaald van branden. “Ik neem gewoon heel veel geraniums,” grap ik tegen Femke, “en een peloton katten.” Maar stiekem vind ik het helemaal niet zo grappig. Dat merkt Femke ook wel en ze geeft me een geruststellende por in mijn zij. “Joh, dat komt helemaal goed, hoor” zegt ze, “Ik heb een vriendin en toen die ging scheiden dacht ze precies hetzelfde. Een jaar later had ze een superleuke vent en nu is ze heel gelukkig!”. Ik knik en glimlach maar een beetje. Het is natuurlijk heel erg lief van haar, dat hart onder de riem. Maar of ik het geloof? Dat weet ik niet.
De weken glijden voorbij en steen voor steen bouwen we langzaam alles weer een beetje op. Mijn ex-man en ik vinden allebei een nieuw huis, heel dichtbij elkaar, en dus verhuist ons gezin, apart, maar toch ook samen, naar een ander deel van het land. Als puppies verkennen onze kinderen voorzichtig hun nieuwe omgeving, snuffelen aan alles en besluiten dan dat het goed is. Gaan naar nieuwe scholen en maken vriendjes, slapen ‘s avonds tevreden in hun nieuwe bedjes en wisselen nu iedere week van huis, wat eerst een beetje vreemd is voor ons allemaal, maar best snel ook went. Nooit had ik gedacht dat ik ooit door het leven zou moeten als ‘gescheiden moeder’, maar nu het zover is gekomen, heb ik er uiteindelijk toch wel vrede mee, al blijft die pil bij tijd en wijle toch wel bitter.
Al met al ben ik blij met mijn ‘nieuwe leven’, voor zover je blij kunt zijn met iets wat je eigenlijk helemaal niet zo had gewild. Maar, zoals men zegt, na regen komt ook altijd weer zonneschijn en de donkere wolken trekken inderdaad langzaam weg. Mijn werk gaat goed en de kinderen doen het, ondanks alles wat ze hebben moeten doorstaan de afgelopen maanden, prima. We bouwen langzaam alles weer op en dat is heel erg fijn. En dan, op een dag, loop ik er tegenaan. Tegen iemand die ik al heel lang ken, maar al jaren niet gezien heb. In de trein, na de eerste, jawel, daar komt-ie: date, leg ik mijn hoofd tegen het donkere raam. Ik weet niet goed hoe ik me voel. Mijn telefoon trilt, hij is het. Ik glimlach bij het lezen van zijn berichtje: ‘Superleuk om je weer gezien te hebben!’. De berichtjes vliegen de hele treinreis heen en weer. Ik bijt op mijn lip bij het verzenden van de toch wel enigszins flirterige teksten. Wat ben ik aan het doen? Ik lijk verdorie wel een puber! Hij zegt hetzelfde te voelen en ik voel warmte naar mijn wangen stijgen.
De tijd verstrijkt en hij en ik, we tasten af, proberen uit. Opnieuw verliefd worden als je al een heel leven achter je hebt, is een rare gewaarwording. Onwennig, een beetje eng. Maar vooral: heel erg fijn. En dan komt het jaar aan zijn eind. Toen we er middenin zaten leek het wel een eeuwigheid te duren, maar nu de zon ondergaat voor 2015 lijkt het in een sneltreinvaart voorbij gegaan. Een turbulent jaar, waarvan ik blij ben dat ik er afscheid van kan nemen. Ik ben er moe van en wil graag opnieuw beginnen.
De eerste dag van januari begint zonnig en koud. Fris en schoon, als de eerste pagina van een nieuw dagboek. Ik kijk naar twee blije koppies aan de ontbijttafel, die gisteravond voor het eerst in hun leven om middernacht officieel het nieuwe jaar hebben ingeluid. Twee blije koppies van mijn twee mooie kindjes met wie het goed gaat, tot mijn grote blijdschap en opluchting. En ik kijk naar hem, tegenover mij aan tafel, die mij met zijn blauwe ogen lachend aankijkt. Ik pak zijn hand en samen kijken we naar buiten. Naar de opgaande zon boven 2016. Waar we nu samen de eerste stappen in gaan zetten.
LEES OOK: Nee, ik ben geen parttime mama!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
