Hoe Tess haar leven met een baby leerde accepteren
Een baby’tje is maar zóóó klein, dat kun je zo in je rugzak stoppen en meenemen naar een feestje. Tess dacht het echt toen ze zwanger was. Viel dat even tegen… Gelukkig was haar man daar om haar een spiegel voor te houden.
Noem me naïef, dom of achterlijk, dat mag gerust. Ik was 26 toen ik moeder werd en had geen enkel idee van wat dat eigenlijk inhield, een baby. Als ik al over de zwangerschap sprak, of over de tijd daarna, dan was dat altijd een beetje lacherig. Ons kleine huis? Geen punt, een baby is toch maar 50 cm. Hoeveel ruimte heeft die nou nodig? Dingen missen? Welnee, een kind neem je toch gewoon overal mee naartoe? Inmiddels voel ik roodgloeiende wangen als ik terugdenk aan deze gedachten. Maar ik ontdekte dat ik niet de enige ben die dit overkomt.
LEES OOK: Als je baby lijdt aan FOMO.
Het was kerstfeest op mijn werk. Ik had verlof, maar wilde toch heel graag naar dat kerstfeest toe. Er gebeurden altijd de meest bizarre dingen op die feesten en er waren toffe optredens van semi-bekende mensen. Ik zat al een paar weken thuis en wilde gewoon weg. ’s Ochtends appte ik naar mijn collega’s: “Zie jullie vanavond! #zinin #dansen” En ’s middags kreeg mijn baby zijn eerste vaccinatie. Daarna kreeg hij koorts. Ik begon me een beetje zorgen te maken, want hij wilde alleen nog maar op mij liggen en zodra hij voelde dat hij werd opgetild begon hij keihard te huilen. Dat was een uur later nog zo, en drie uur later nog steeds. Toen mijn man thuiskwam, begon ik zelf ook te huilen. Ik had nog niet gedoucht, wist nog niet welke trein ik moest nemen en hij liet ook nog eens doorschemeren dat hij eigenlijk niet wilde dat ik wegging. Afschuwelijk vond ik het. Niet dat mijn baby ziek was, maar dat ik nog steeds niet klaar was om weg te gaan. Ik wilde gewoon naar dat feestje. Net zoals dat altijd gewoon kon voordat ik een zoon had.
Gelukkig heb ik een wijze man. Ook hij kwam er een beetje laat mee, maar beter laat dan nooit. Hij greep mij bij m’n schouders en zei even kalm als doordringend: “Jij hebt nu nog maar één prioriteit en dat is de baby. Nu stoppen met huilen en beginnen met zorgen voor je kind. Met liefde. Want jij hebt hem gemaakt en jij moet er voor hem zijn. Altijd. Samen met mij.” En dat was dat. Heel duidelijk, heel simpel. Sinds dat moment stond mijn gezin met stip op één. Ik heb geaccepteerd dat het leven anders is. En alle afwegingen die ik maak, maak ik op basis van de behoeften van mijn gezin. Dat betekent niet altijd dat ik het leuk vind, maar het zorgt ervoor dat het goed met ze gaat. En gaat het goed met mijn kinderen, dan gaat het ook goed met mij. Het betekent overigens ook niet dat ik nooit iets voor mezelf doe. Natuurlijk ga ik nog steeds weleens zelf op pad, of samen met mijn man. Maar niet voordat ik een goeie opvang voor de kinderen heb geregeld en ik 100% zeker weet dat het goed met ze gaat.
Kinderen krijgen is (soms) heel makkelijk. Maar kinderen hebben vergt bijzonder veel. Soms heb je iemand nodig die even een spiegel in je gezicht duwt, om te laten zien hoe het er nou echt voor staat. In mijn geval was mijn man die spiegel, gelukkig. Mocht je ooit iemand tegenkomen die ook zo’n spiegel nodig heeft: probeer dat dan voor diegene te zijn. Niet bang zijn. Je kunt er een heel gezin heel gelukkig mee maken.
LEES OOK: Nee, het maakt niet uit dat je huis een puinhoop is. Als je maar wijn hebt.
